ମୁଇଁ ସିନେ ପେଟର୍ ଭୋକ୍ ସହି ନି ପାର୍ଲି ଯେ ତୋର୍ ସହର୍ କେ ଆସଲି, ଇଟା ବୁହି କେଁ ଜାନିଥିଲି ଇନୁ ଇଟା ବୁହିଲେ ପଏସା ନାଇଁ ମିଲେ ପଏସା ଦରକାର୍ ହେଲେ ବୁହିବାର୍ କେ ପଡସି ତୋର ମଦ୍’ଗନ୍ଧିଆ ଦିହିକେ ଛାତିର୍ ଉପରେ, ତୋର୍ ବିଷ ଚରା ଦାଁତ୍ ଖୁଁପାକେ ବେଞ୍ଜାଟି ଲେଖେନ୍ ରଚାବାର୍ ହେସି ବେକ୍ ତଳେ, ଜଙ୍ଘ ଉପରେ ନାହି ବୁଡକି ନୁ ମୋର୍ ଲାଗି ତୁଇ ବି ଗୁଟେ ଇଟା…
ନୂଆ ନୂଆ ପହେଲା କଲେଜର ଜେନ୍ ଖୁସି ସେଟା କେହିନି ପାର୍କ ଆରୁ ବୁଲିଯିବାରର ନୂଆ ଜାଗା ମାଙ୍କେ ଯାଇ କିନା ମଜା କରିଲେ ଭି ନାଇ ମିଲେ । ନୂଆ ନୂଆ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କର ସାଙ୍ଗେ ଖୁଲମଖୁଲା ମଜା ନା ଇସକୁଳ ଲେଖେ ମାଷ୍ଟର ଜୁଗି ରହିବେ ନା ମା ବୁଆର କେନଶି ରୋକଟୋକ । କଲେଜରେ ଆଉ ଗୁଟେ କାମରୁ ନିସ୍ତାର ମିଲ୍ଳଶି ଯେ ପୁରା ୫-୧୦ କେଜୀୟା ସ୍କୁଲ ବେଗ ବୁହି ନେବା…
ନୂଆଁଖାଇ ପରବ ପାଲନ କରବାରଟା ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ,ପାରମ୍ପାରିକ ,ସାମାଜିକ ଭାବଧାରାର ଗୁଟେ ସମନ୍ନିତ ପରିପ୍ରକାଶ ଆଏ ।କେନ ପୁରାତନ ସମିଆନୂ ଚଲି ଆସୁଥିବା ଆମ୍ହର ପରମ୍ପରା କହୁଛେ ଘରର ବାଏର ବଗିଚା କି ଖେତ ଖଲାନେ ଫଲଟେ ଫଲଲେ ଫୁଲଟେ ଫୁଟଲେ ପହେଲା ତାକେ ମାତୃଶକ୍ତି ନ ଅରପନ୍ କରାହେସି , ନାଇଁହେଲେ ମୁନୁଷ ର ମନ ଟା ନାଇଁବୁଝେ । ନୂଆଁଖାଇ କୃଷିଭିତ୍ତିକ ପରବ ହେଇଥିବାର ଲାଗି ଚାଷଜମି ନେ ଚାଷୀ ଲଗନଅନସାରେ ତାର ଖେତେ…
ପ୍ରୀତି ଏକ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ଶୁଭ୍ର ଶତଦଳ ପ୍ରୀତି ଏକ ତପସ୍ୟାର କୋଟି ପୁଣ୍ୟ ଫଳ ।। ପ୍ରୀତି ଏକ ସ୍ରୋତସ୍ଵିନୀ ଅମୃତର ଧାରା ପ୍ରସ୍ତର ଦେହରେ ପ୍ରାଣ ସଞ୍ଚାରଇ ପରା ।। ପ୍ରୀତି ଏକ ହୃଦୟର ଦିବ୍ୟ ଅନୁଭବ ଜୀବନ ସତ୍ତାର ସେହି ପୁଲକିତ ଭାବ ।। ପ୍ରିତୀ ଅଛି ବୋଲି ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ହୁଏ ସ୍ୱର୍ଗପୁର ପ୍ରୀତି ବିନା ଏ ଜୀବନ ଶୂନ୍ୟ ପାରାବାର ।। ଜୀବନ କଳଶ ଭରା ପ୍ରୀତି ପୀୟୁଷରେ ଉଠ ବନ୍ଧୁ, ଦେଖ…
ଏ ସାରା ଜଗତେ ଯେତେକ ଜନ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେହି , ସ୍ନେହ , ପ୍ରେମ ,ଦୟା , କ୍ଷମାର ସାଗର ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଜଣା ଯାଇ ।। ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଦୁହେଁ ପ୍ରେମର ପ୍ରତୀକ ରହିଛନ୍ତି ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରାଧା ବିନା କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବିନା ରାଧା ସୃଷ୍ଟି ନୁହଇ ସମ୍ଭବ …
ମୋ ଭାରୁ’ଏ ଭାଗ୍ୟର ସବୁତକ ଭାଜ୍ୟ ଏବେ ! ପଳାତକ ତଥାସ୍ତୁ ? ମହଣ ମହଣ ମୂର୍ଦ୍ଧନ୍ୟ ମନଃସ୍ତତ୍ୱ’ ଏବେ ! ଗମ୍ବୁଜରେ ବନ୍ଦୀ ବାରୁଦ ଲେସା ଶବ୍ଦ ସବୁ କ୍ଷତାକ୍ତ କ୍ଷେପଣାସ୍ତ୍ର , ଶବ୍ଦଭେଦୀ ବାଣ ଆଜି ଶବ୍ଦଶୁନ୍ୟ ତୁଣୀର, ସବୁତକ ଆହ୍ବାନ ଆଜି ଅପହୃତ ଅଙ୍ଗିକାର , ଅଭିଷିକ୍ତ ଆୟୁଷ ମାନେ, ଏବେ ଯୁଦ୍ଧ ଫେରନ୍ତା ପରସ୍ତେ ପରସ୍ତେ, ପରାସ୍ତ ପୂର୍ଣ୍ଣାହୁତି। କାହାକୁ ନେଇ ଲେଖିବି ! ଜୀବନ ଚକ୍ରର ଅସରନ୍ତି ଆସ୍ତରଣ ?…
ସାମାନ୍ୟ ଦୂରରେ ଥିବା ନିଅନ୍ ଖୁଣ୍ଟକୁ ଧରି ଘୂରିଘୂରି ବର୍ଷାରେ ଭିଜୁଥିଲା ସେ।ଆକାଶକୁ ଅନାଇ ଦେଉଥିଲା ଥରକୁ ଥର।ସତେ ଯେମିତି ମାପୁଥିଲା ବର୍ଷାର ଉଷ୍ମତା ଅଥବା ତା ଗତିର ତିବ୍ରତା। ରାତି ଗଭୀର ହେଉଥିଲା। ସେ ନିର୍ମୋହୀ କିନ୍ତୁ ନିର୍ଭରରେ ବର୍ଷା ଆଗରେ ନିଜକୁ ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରି ଦେଇଥିଲା ! ଝରକା ଦେଇ ଦେଖୁଥିଲି ମୁଁ । ବିନ୍ଦୁବିନ୍ଦୁ ବର୍ଷାର ହିମ ଶୀତଳତା ରେ ଥରଥର ହୋଇ ଥରି ଉଠୁଥିଲା ତା କ୍ଷୀଣ ତନୁବହ୍ଲରୀ । ନିଅନ…
ଆସ ଆସ ମୋର୍ ଭାଏ ବହନି ହୋ ନିସ୍ମା ଭାଷାର୍ ଧାର୍ ଭିନ୍ ଭିନ୍ ଦିଗେ କଲମ୍ ଚଲେଇ ଘିଁଚ୍ମା ପଥରେଁ ଗାର୍। ଭାଷା ସାହିତ୍ୟର୍ ଉଲ୍ଗୁଲାନ୍ଥି ଆସ ହୋ ହେମା ଝଁପେଇ ହୋ’ ହେଇକରି କର୍ମା କବାର୍ ଯେ ପୁର୍ଥି ଦେମା କଁପେଇ । ଅକ୍ଷର୍ ଜଗାମା କଲମର୍ ଗାରେଁ ଜଜ୍ବଜ୍ ହେବା…
ନୂଆଁଖାଇ ତିହାର୍ ଆଏ ଏନତା ଭାବେ ଯୁଡିଦେସି କରି ଏକତା ନୂଆଁଖାଇ ତିହାର୍ ଆଏ ଏନତା। ଆମର୍ ପରବ୍ ଆମର୍ ଗରବ୍ ଯିଏ ଥାଉ ପଛେ ଯେତେ ଦୂରେ ନୂଆଁଖାଇ ଲାଗିଁ ହାଜର ହେସନ୍ ସଭେ ନିଜର୍ ନିଜର ଘରେ। ଗୁରଦୁ ଗହଗହ ହେସି ଚଷାର୍ ମନଟା ନୂଆଁଖାଇ ତିହାର୍ ଆଏ ଏନତା ମାନମା ଆସ ଠାନକେ ସବି ଆମର୍ ତିହାର୍ ନୂଆଁଖାଇ ସବୁ ହିଂସା ଅଂହକାର କେ ମନ ଭିତରୁ ଦୁରେଇ ନୂଆଁଖାଇ କେ ଖାଲି …
ଧନି କାଏଁ ଜାନବା ଗରିବର୍ ଦୁଃଖ୍ ଧନି ନାଇଁ ଚାହେଁ ଦେବାରକେ ଗରିବ୍ କେ ନିଜର୍ ଭାଗର୍ ସୁଖ୍ । ଇନ କିହେ ନୁହେ ଜାନିଥ କାହାର୍ କଳିଯୁଗେ ଏନତା ଚଲୁଛେ ସଂସାର। ସୁଖ୍ ବଲବାର୍ ଜିନିଷ ଟା କାଣାଁ ଜନମ୍ ଯାହାର୍ ଗରିବ ଘରେ ଟଂକା ତିନଶ ଲାଗିଁ ଖଟସି ଗୁଟାଦିନ କୁଟୁମ୍ ପୁଶବାର୍ କେ ଖରାତରାରେ ଯେତେ ଚାହେଁ ଲେ ବି ଗରିବର ମୁହେଁ ନାଇଁ ଝଲସେ ହଂସି କୁଟୁମ୍ ର ଅଭାବ୍ ପୁରନ୍…
