କବିତା ! ତୁମେ ମୋର ପ୍ରେୟସୀ . ତୁମକୁ ଛାଡି ମୁଁ ବଞ୍ଚି ପାରିବିନି, ତୁମେ କେବେ ମୋର ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ଝୁଲ, କେବେ ମୋର ହୃଦୟ ଭିତରେ ଉଙ୍କି ମାର, ମୋର ସାମ୍ନାରେ ଘୂରି ବୁଲ, ପ୍ରଜାପତି ର ରଙ୍ଗନେଇ।୧। କେବେ ହଳଦୀ ବସନ୍ତ ର ରୂପନେଇ , ମୋର ଭାବନାର ଗହଳ ଲତା ରେ, ତୁମେ ଖେଳି ଥାଅ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ, ତ କେବେ ଦେଖା ଦିଅ ଶ୍ରାବଣର, ରିମ୍ ଝିମ୍ ବରଷା ଧାରାରେ, …
ପାଦ ଥକି ଯାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ଆଗକୁ ବଢ଼ିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ। ସାମାନ୍ୟ ଏପାଖ ସେପାଖ ଅନାଇଁ ଭିଡ଼ ମଧ୍ୟକୁ ପଶିବା ତାଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା। ଏମିତି ଅନେକ ଥର ପ୍ରୟାସ କରିଛନ୍ତି। ବାରମ୍ବାର ବିଫଳ ହୋଇଛନ୍ତି, ହେଲେ ହାରି ନାହାଁନ୍ତି। ଶରୀର କହିଲେ ହାଡ଼ ଉପରେ ଲାଗିଥିବା ପରସ୍ତେ ଚମ ମାତ୍ର। ତାଙ୍କ ଭଳି ଅନେକଙ୍କ ଭିଡ଼ ଏଠି। ହେଲେ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ବ୍ୟସ୍ତତା ବାରି ହୋଇ ପଡୁଥାଏ। ଆଖି ତାଙ୍କର ସତେ ଯେମିତି…
କେବେ ତମେ କହିବା ଶିଖିଵ ! ମନ ତଳ ଅପଢ଼ା ଅକ୍ଷର ମୋର କେବେ ଆଉ ପଢିବା ଜାଣିବ ! ସବୁବେଳେ କଣ ଖାଲି ମୁଁ ହିଁ କହି ଚାଲିଥିବି ଆଉ ତମେ ହୁଁ ମାରୁଥିବ !! କେବେ ଗୋ ପଢିବ ତମେ ମୋ ମନ ତଳ ପୋଥି ! କୀଟ ଦ୍ରଷ୍ଟ ଆଜି ଯିଏ ଅନ୍ଧାରୀ କୋଣରେ . କେବେ ଆଉ ରଙ୍ଗେଇବ ମୋ ଦେହର ରଙ୍ଗ ହୀନ ଶାଢ଼ୀ ଚିରି ଆସିଲାଣି ଯିଏ ସମୟ…
दीवाना कहता जमाना मुझको। परवाना पागल माना मुझको।। कौन सा वक्त चुनु तुम तक आने को। पल पल बीता जाए तुम्हें मनाने को।। हृदय हृदय टटोल लिया। मिला ना तेरा रोशन दिया।। कौन दिखाएं तेरा मार्ग। रटी रटाई दोहराए तेरी राग।। जोर-जोर हिलाकर जगाना मुझको। परवाना पागल माना मुझको…. प्रेम भरी वाणी में कैसे गाऊं।…
ଶୁନ ଶୁନ ଗୁରୁଜନେ କହୁଛେଁ ବୁଝେଇ, କବି ମନର୍ କଥା ଜେତେ କବିତା ନେ କହି…..।। କବିତା ଯେ ବନ୍ଧୁ ସିନ୍ଧୁ କବି ସାଙ୍ଗ ର୍ ଜୁଲି, କାଗଜ୍ କଲମ୍ ଧରି କବି ମନେ ହେସନ୍ ଭାଲି….।। କହୁଛନ୍ ଗୋ କବି ସୁନ କବିତା ସୁନ୍ଦରୀ ବିହି ଦେଲା ଶରଗ୍ ସୁଖ ତୁମ୍ କେ ଦେଇ କରି….।। ପାଇଛେଁ ଗୋ ସରଗ୍ ତରା ମୋର୍ ସୁଖର୍ ପସରା ତୁମେ ପାସେ ଥିଲେ କାଏଁ ଛାଏଁ କାଏଁ ଖରା।…।। …
ଦିନଟିଏ ଗଡ଼ିଗଲେ ବଢ଼େ ସିନା ବୟସ ଦିନ ଯାଏ ଚିହ୍ନ ରହେ କମିଯାଏ ଆୟୁଷ ।। ଯଉବନ-ଇନ୍ଦ୍ରଜାଲେ ଥରେ ଯିଏ ପଡ଼ିଛି ହସ ଖୋଜି ବଜାରରୁ ଲୁହକୁ ସେ କିଣିଛି । ଶେଷ ପାହାଚରେ ବସି କଲେ ଯେତେ ହିସାବ ଶେଷ ହୀନ ଅବସୋସ ଅବଶେଷେ ରହିବ । ଭାବୁଭାବୁ ଗଡ଼ିଯିବ ଦିନ ମାସ ବରଷ.. ଦିନଟିଏ ଗଡ଼ିଗଲେ ବଢ଼େ ସିନା ବୟସ ।। ଅଭିନୟ ସରିଯିବ ଚିହ୍ନୁଚିହ୍ନୁ ଜୀବନ ଜୁଇର ପାଉଁଶେ ହେବ ପରିଚୟ ଲିଖନ…
ଦେଖୁନ୍ ଦେଖୁନ୍ ଉତ୍ ରି ଗଲାନ ଦେହେନୁ କୁଆଁରୀ ପାଏନ୍ ଯେଭୁଁ ସୁନାଗୁରି ହଲ୍ ଦୀ ମାଖିଛେ ମୁହୁଁଟା ଦିଶୁଛେ ଅଏନ୍ ଛାଡି ଗାଆଁ ମାଏଟ୍ ସାଗଂର୍ ଜୁଲି ମାଆଁ ବୁଆ ଭାଏ ବୁହେନ୍ କେଲ୍ ଥିଲା ସୁରୁ ନନୀ ବଲିଁଯିଏ ଆଏଜ୍ ସିଏ ଭୁଆସେନ୍ ଗୁତର୍ ବରଗ୍ ବଦ୍ ଲି ଏଥର ଠିକାନା ହେବା ତାର୍ ନୂଆଁ ଜୁନ୍ ହା ଟା ସବୁ ମୁନାଥିଁ ରହେବା ନୂଆଁ ପାଠର୍ ଖଡି ଛୁଆଁ ଶାଶ୍ କେ ଡାକ୍…
କେଉଁଠି ଖୋଜୁଛ ତୁମ ସ୍ବପ୍ନ କ’ଣ ଏମିତି ଏକା ନିଃଶ୍ୱାସରେ ସତ ହୁଏକି ? ସେମାନଙ୍କୁ ଆଖିରୁ ଓହ୍ଲାଇ ପାଦରେ ଚଲାଇବାକୁ ପଡେ ଖାଲ ଖମାରେ ପଡ଼ି ପୁଣି ଉଠିବାକୁ ପଡ଼େ ଘନ ଅନ୍ଧାର ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ହୃଦୟକୁ ତିଳ ତିଳ କରି ଜାଳିବା କୁ ପଡ଼େ ତଥାପି ଏକ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀର ପାଚେରୀ ଅପରପାର୍ଶ୍ବରେ ଅମିମାଂସିତ ଅଙ୍କର ଫଳାଫଳକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡ଼େ ସନ୍ଦିହାନ ଚକ୍ଷୁରେ ଏମିତି କାହିଁକି ଚାହିଛ ଏହାହି ବାସ୍ତବ ଓ ସତ୍ୟ…
