श्रेणी: ସମ୍ବଲପୁରୀ କବିତା

ଉମେଶ ପ୍ରଧାନ, ଖେଦାପାଲି

ଶୁନ ଶୁନ ଗୁରୁଜନେ କହୁଛେଁ ବୁଝେଇ,  କବି ମନର୍ କଥା ଜେତେ କବିତା ନେ କହି…..।।  କବିତା ଯେ ବନ୍ଧୁ ସିନ୍ଧୁ କବି ସାଙ୍ଗ ର୍ ଜୁଲି,  କାଗଜ୍ କଲମ୍ ଧରି କବି ମନେ ହେସନ୍ ଭାଲି….।।  କହୁଛନ୍ ଗୋ କବି ସୁନ କବିତା ସୁନ୍ଦରୀ ବିହି ଦେଲା ଶରଗ୍ ସୁଖ ତୁମ୍ କେ ଦେଇ କରି….।।  ପାଇଛେଁ ଗୋ ସରଗ୍ ତରା ମୋର୍ ସୁଖର୍ ପସରା ତୁମେ ପାସେ ଥିଲେ କାଏଁ ଛାଏଁ କାଏଁ ଖରା।…।। …

ଦେଖୁନ୍ ଦେଖୁନ୍ ଉତ୍ ରି ଗଲାନ  ଦେହେନୁ କୁଆଁରୀ ପାଏନ୍ ଯେଭୁଁ ସୁନାଗୁରି ହଲ୍ ଦୀ ମାଖିଛେ  ମୁହୁଁଟା ଦିଶୁଛେ ଅଏନ୍ ଛାଡି ଗାଆଁ ମାଏଟ୍ ସାଗଂର୍ ଜୁଲି  ମାଆଁ ବୁଆ ଭାଏ ବୁହେନ୍ କେଲ୍ ଥିଲା ସୁରୁ ନନୀ ବଲିଁଯିଏ ଆଏଜ୍ ସିଏ ଭୁଆସେନ୍  ଗୁତର୍ ବରଗ୍  ବଦ୍ ଲି ଏଥର ଠିକାନା ହେବା ତାର୍ ନୂଆଁ ଜୁନ୍ ହା ଟା ସବୁ ମୁନାଥିଁ ରହେବା  ନୂଆଁ ପାଠର୍ ଖଡି ଛୁଆଁ ଶାଶ୍ କେ ଡାକ୍…

କୁନୁଆଁ ହେଇ କାଏଁ ଯେ ଯିମି ତୁମ୍ ତାମ୍ ଖାଲି ବସିଥିମି, କୁଶଲ୍ ମଙ୍ଗଲ୍ ଭାବର୍ କଥା ହେବାର୍ ଲାଗି କାଏଁ ଜୁଗିଯିମି? ଘରର୍ ଲୋକ୍  ତ ଥିବେ ସଭେ ମୁବେଲ୍ ସାଙ୍ଗେ ହଜିଥିବେ ତଲ୍ ମୁହାଁ ମୁହୁ ଉପର୍ ହେଲେ ତ କାଏଁ କଥା ଗୁଟେ ହେବେ! ଆଗର ସମିଆ ନାଇନ ଆଉ, କୁନୁଆଁର୍ ଯେନ୍ତା ଥିଲା ଭାଉ, ସଉକି ଗହକି କେତନି କେତେ ଏବେ ସେ ବେଭାର୍ ପାଏବ କାହୁଁ; ପଡୁଥିଲା ସତେ କେତନି…

ତାଲ୍ ତାଲ୍ ତାଲ୍ ଅତାଲ୍ ତାଲ୍ ଯେନ୍ ତା  ସମୁଦରର୍ ପାନି। ମନର୍ ଗହୀରା ତାର୍ ନୁଁ ଅଏତ୍ କା କାହିଁ ପାରବୁ ଜାନି? ଦୁଖେଁ ହଁସସି, ସୁଖେଁ ବି ହଁସସି ଥିସି ଏନତା ବତରେଁ ମନ୍ କେ ପଢି ପାରବୁ କାଏଁ କହ ପଡିଯିବୁ ଅର୍ କଲେଁ। ହୁତ୍ ହୁତ୍ ହେଇ ଜଲୁଥିଲେଁ ମନ୍ ଉପରେଁ ହେଉଥିସି ଗହଗହ। ଦୁଖର୍ ଦଲ୍ ଦଲିଥିଁ ସମୁଥିଲେଁ ବି ସବୁ ସହୁଥିସି ଦହଦହ। ମନ୍ କରସୀ ଧନି ଗରିବ୍…

ଫୁଲର୍ ଭିତ୍ ରେ ପଦମ ଫୁଲ୍ ଟା  ଫଲର୍ ଭିତ୍ ରେ ନଡିଆ  ସଁସାର ଭିତ୍ ରେ ନେଇନ ଏନ୍ ତା  ମୋର୍ ଗାଁ ଯେନ୍ ତା ବଢିଆ  ସୁର୍ ତା ପଡୁଛେ ମାଏଟ୍  ପାଏନ୍  ବନ୍ କଁଟା ଢୁଡା ନଲିଆ  ଛିଲୋଲାଇ କେଲି ଗୁଡୁ ଖେଲ୍ କେତେ  ସାଂଗ୍ ସାଥି ବେଲ୍ ବୁଡିଆ ଉସତ୍ ଆନନ୍ ପୂଜା ପାର୍ ବନ୍ ବିହା ବର୍ ପନ୍ ଯାତରା ନୂଆଁଖାଇ ଦିନେ ଭାବ୍ ଦିଆନିଆ  ପୁଷ୍ ପୁନି ଦିନେ…

ଲଲିତ ମୋହନ ବେବର୍ତ୍ତା ସମ୍ବଲପୁର,  କଲମ ପରିବାର ଉପ ସଭାପତି

ଆସିଛେ ଦେଖ ନୂଆଁଖାଇ ବାର ବଛର ର ଖୁସି ନେଇ, ଘର ଦ୍ବାର ସବୁ ହେଲା ନ ସଫା ଖାଏମା ବଳି ନୂଆଁଖାଇ ।। ନୂଆଁ ଧାନର ନୂଆଁ ଚିରା ଜୁହାର କରି ବୁଲମା ପରା କେ ପରା, ପହେଲା ଭୋଗ୍ ମା ସମଲେଇ କେ ଚଢ଼ାମା ଶାହା ହେବେ ଆମକୁ ଜୀଵନ ସାରା ।। ଛୁଆଁ ପିଲା ଠାନୁ ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ୀ ଯୁବା ଧଙ୍ଗରା କେ ଯୁବା ଧାଙ୍ଗରୀ, ନୂଆଁ ନୂଆଁ କପଟା ପିନ୍ଧି ବୁଲବେ…

ଆଶ୍ ଅଛେ ବଲି ତ  ସଂସାର ଚାଲୁଛେ ଚାରହି କୁତି ବିଶ୍ବାସ କେ ନୁରି ହେଉଛେ ନିଶାସ୍  ମିଲବା ମିଲବା ଦିନେ କେନସି ଠାନେ ସେଭିଲ୍ ଅନ୍ ନିଶାସ୍ ହେଇକରି  ତୁମକୁ ଖୁଜୁଛେ ଦେଖୁଁ ମୁନୁଷ ଆର୍ କାଣା  ରଙ୍ଗ ସଜଉଛେ ଶରାବନ୍ ତ ଝଙ୍କେର୍ ଭୁଲଲାନ ହେ ଯେନ୍ ସପନ୍ ବୁଝିଥିଲେ ସେମାନେ  ଗଜା ମରଡିର୍ ଶିକାର୍ ହେଲାନ ଦୋଷ କାହାକେ ଦେମା ଦୁଃଖିର୍ ଦୁଃଖ୍ ଇହେଦେ ହୁରୁଦ୍ ଖୁଜୁଛେ  କେତେଯେ ସକାଲ ପାହିକରି ରାଏତ୍…