श्रेणी: ଓଡ଼ିଆ କବିତା

ସବୁ କିଛି ଲେଖି ହୁଏନି ବୋଲି  ଅନେକ କିଛି ଲେଖି ହୋଇଯାଏ  କିଛି ହୃଦୟ କୋଣରେ ଲୁଛି ରହୁ ବୋଲି  ଅଶ୍ରୁ ଧାରରେ ଅନେକ କିଛି ବୋହି ଯାଏ କାନ୍ଦି କି ହସିବା ଆଉ ହସିକି କାନ୍ଦିବା ହିଁ  ଜୀବନର ସେଇ ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ  ଯାହା ସହଯେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ଜୁଟି ନଥାଏ ।। ତଫିଜୁଲ ହୋସେନ ଚିପିଲିମା, ସମ୍ବଲପୁର 

ମୋ ମନ ହୃଦୟ ର ରଙ୍ଗୀନ କାଗଜରେ  ଲାଖି ରହିଥିଲା ତୋ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ବୋଳା,  ସାଧବ ବୋହୂର ଛବି  ସକାଳରୁ, ସଞ୍ଜ, ସଞ୍ଜ ରୁ ରାତି,  ତୋ ମିଠା ସ୍ୱର ରେ ମୁ ଯାଉଥିଲି ହଜି ଆଜି, ତୁ ବି ଅଛୁ, ମୁ ବି ଅଛି,  ସେଈ ତୋ ଚାହାଣି,  ସେଇତୋ, ନାଲି ଓଠ ର ମିଠା ବାଣୀ,  ନାହିଁତ ଆଉ ଆଗ ଭଳି ମୋ ମନ ହୃଦୟ ର ପ୍ରତିଟି କୋଣରେ,  ପ୍ରତି ଟି…

  ଚାହିଁବି ନି ତୁମେ ସ୍ବପ୍ନ ଟେ ହୁଅ ଆଖି ଖୁଲୁ ଖୁଲୁ  ଯଦି ହଜିଜାଅ । ପୁଣି କହିବିନି ଜେ, ତୁମେ ଜହ୍ନ ଟିଏ ସାଜି କେବେ ପୁନେଇଁ ତ ଅମାବାସ୍ୟା ହେଇ  ଇତସ୍ତତ କରୁଥାଅ । ବରଂ ତାରା ଟିଏ ସାଜି ମୋ ମନ ଗଗନ ରେ ଉକିଁ ମାରୁଥାଅ। କଦାପି କହିବି ନି ସମୁଦ୍ର ର ଢେ଼ଉ ଟିଏ ସାଜି ଆସି ପୁଣି ଫେରି ଯାଅ। ବରଂ ଶାମୁକା ଟିଏ ହେଇ ହୃଦୟ…

ଚଷାପୁଅ ବର୍ଷାଧାରାରେ ଡଂଗାକରି ଭସାଇଦିଏ ପାଠପଢା ଖାତା ଲିଭିବା ଯାଏଁ ଜୀବନସଳିତା ଲଂଗଳମୂନ କୁ ଲେଖନୀ  ଖେତକୁ କରି ଖାତା ଲେଖୁଥାଏ ଜୀବନକବିତା । ବର୍ଷା ହେଲେ ଚଷାପୁଅ  ପକ୍ଷିଆ ଖୋଜେନା ଛାତିରେ ଜାକିପକାଏ ମେଘକୁ ପିରତି ରଚେ ପାଳଭୂତ ସାଂଗେ  ଅଜାଡି ପକାଏ ଖତଭଳି କ୍ଷେଦକୁ ହସିପକାଏ ପାଳଭୂତ ବିସ୍ତୃତିଯାଏ ତାର ହାତ ଆଉ ଦାନ୍ତ ଛାଡ୍ ରେ….ଦେଖ୍ ତୋ ଖେତରେ ମାଟି ପାଣି ଆକାଶ ପବନ ସଭିଏଁ ମିଳାଇ ମନ ଗଢନ୍ତି ଜୀବନ ଶୀତଳି…

ଜୀବନର ଚଳାପଥେ ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ି- ଲହୁଲୁହାଣ ହୋଇ  ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଛୁ କି ତୁ..? ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ସଂଗ୍ରାମ କରି- କ୍ଷତାକ୍ତ ହୋଇ ଥକି ପଡ଼ିଛୁ କି ତୁ..? ନା…ତତେ ଉଠିବାକୁ ହେବ; ଯୁଝିବାକୁ ହେବ- ଏ କଣ୍ଟକିତ ରାସ୍ତାରେ କ୍ଷତାକ୍ତ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ପାଦ ବଢ଼ାଇ ଆଗେଇବାକୁ ହେବ..! ଉଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ୟପ୍ରାପ୍ତିର ପ୍ରତ୍ୟାଶାରେ ଶକ୍ତ ଚାପୁଡ଼ା ଖାଇ ମଉଳି ଯାଉଛୁ କି ତୁ….? ଅଜଣା ରାସ୍ତାରେ ଏକାକୀ ବୁଲି ବୁଲି ବାଟବଣା ହେବାର ଭୟ କରୁଛୁ କି…

ମୋ ଜୀବନ ନାଟକେ ମୁଁ ଅଭିନେତା , ମୁଁ ଦର୍ଶକ  ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଅଟେ ମୁହିଁ  ଚିତ୍ରପଟ ବଦଳେ ଚରିତ୍ର ବଦଳେ ବାରମ୍ବାର  କିନ୍ତୁ ମୁଁ ବଦଳି ପାରେନାହିଁ  କେବେ ଲୁହ ସର ସର କେବେ ହସର ବେପାର  କେବେ ଦେଉଛି ମଣିଷତ୍ବର ଦ୍ୱାହି  ସର୍ବଦା ଯାଗ୍ରତ ରହିଛି  ନୀରବେ କଥା କହୁଛି  ହେଲେ ଜଗତ ବୁଝି ପାରେନାହିଁ ଧାଉଁ ଥାଏ ଲମ୍ବା ପଟୁଆରରେ ଚାଲୁଥାଏ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଧାରରେ  ଶରୀର ରକ୍ତ ଜୁଡୁ ବୁଡୁ ଏଇଥି ପାଇଁ  ପ୍ରହେଳିକା…

 ମା’ ହାତ ରନ୍ଧା ସୁଆଦ ଭାରି ତା’ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଅମୃତ ପରି । ମୋ’ ଓଦାହାତ ଶିଙ୍ଘାଣି ଝାଳ ମା’ ପୋଛି ଦିଏ ପଣତେ ତା’ର । ଆ’ ଧନମଣୀ ଡାକିଲେ ସିଏ ମୁଁ ଧାଇଁଗଲେ କୋଳକୁ ନିଏ । ସେ’ କାଖେ ଧରି ଦେଖାଏ ଶଶୀ ମୋ’ ଗାଲ ଚୁମି ଦିଅଇ ହସି । ଧୋ’ ନାନାବାୟା ଗୀତଟି ଗାଏ ତା’ କାନି ଢାଙ୍କି ଶୁଆଇ ଦିଏ ।। ମମତା ଡନସନା ନିଲାଥର, ବରଗଡ଼

ହୃଦୟକୁ କରିଛି ଦୂର୍ଗ ମୋହର, ଗଢିଛି ଉଚ୍ଚ ଉଚ୍ଚ ପ୍ରାଚୀର, ଜୀଇଁବି ବୋଲି ମୁଁ ଏକା, କେହି କାଳେ ପୁଣି ଲଗାଇ ନଜର ଭାଙ୍ଗିଦେବ ଛୋଟ ମନକୁ ମୋହର, ତେଣୁ କାନ୍ଥରେ ନାହିଁ ଝରକା…. ଡେଣା ଥାଇ ଆଉ ଉଡେନା ମୁହିଁ ଚଇତି ପବନକୁ ଭରଷା ନାହିଁ, ଭୟରେ ସପନ ଆଉ ନ ଦେଖେ, ଦେଖିଲେ ବି ପଲକ ପଛରେ ରଖେ… କାଚର ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗିଛି ଥରେ, ଭାବିଲେ ସେ କଥା ରକତ ଝରେ… କିନ୍ତୁ ଯଦି…

  କ୍ଷଣ କେ ମରୁଭୂମି ଏଠି  ଜୀବନ ଯେ ତରୁ ଡାଳ  କେତେ ବେଳେ ସେ ପାଚି ଝଡି ଯାଏ ତ  ଆଉ  କେତେ ବେଳେ ସେ ଭିଜି ଭିଜି ସଢ଼ି ଯାଏ   ବିଚାରି ବି ବୋଲି କହେ ସେ ମିଠା ବାଣୀ  ବାଣୀ ସରି ଗଲେ ହା ହଃ କରନ୍ତି ଏଠି ଗଣେ ।। ଏଇତ ଖେଲ ଘର।।  କୁମ୍ଭ ନାଦ ପରି ରଡ଼ି  ଛାଡ଼ି ଯାଇ ଏଠି ଗର୍ବ  ଚୂନ ନାହିଁ କି ବନ୍ନ…

ତୁମେ ଯଦି ଥାଆନ୍ତ ମୋ ପାଖରେ…. ଏକାଠି ହୋଇ ଖେଳନ୍ତିନି ହୋଲି-ସପ୍ତରଙ୍ଗରେ… ତୁମେ ଯଦି ଥାଆନ୍ତ ମୋ ପାଖରେ…. ରଙ୍ଗର ଅବିର ଢାଳନ୍ତିନି ମୋ ମୁହଁରେ… ତୁମେ ଯଦି ଥାଆନ୍ତ ମୋ ପାଖରେ…. ବେରଙ୍ଗ ଜୀବନକୁ ରଙ୍ଗୀନ କରନ୍ତିନି ରଙ୍ଗ-ପିଚିକାରୀରେ…. ତୁମେ ଯଦି ଥାଆନ୍ତ ମୋ ପାଖରେ…. ଭାଙ୍ଗ ଖାଇ ମାତନ୍ତିନି ରାଧାଶ୍ୟାମ ପ୍ରେମରେ… କେମିତି ବା ଥିବ ତମେ ମୋ ପାଖରେ… ଯେଉଁ ରଙ୍ଗଟିକ ପାଇଁ ମୁଁ ବଞ୍ଚିଥିଲି- ସେ ରଙ୍ଗକୁ ଗଲାବେଳେ ତମେ ଛଡେଇ…