ତୁମ ପାଇଁ ଏକ କବିତା ଲେଖନ୍ତି ବସିଲି କଲମ ଧରି, ହେଲେ ଲୁଚିଗଲେ ଶବଦ ଅନ୍ଧାରେ ମନକୁ ଅନାଥ କରି…..।।୦।। ଭଅଁର କହିଲା କାନେ ଗାଇଗାଇ କିପାଇଁ ବସିଛୁ ଏକା, ନିଛାଟିଆ ଏଇ ଫୁଲ ବଗିଚାରେ ମନେ ଭରି ଏତେ ଶଙ୍କା, ଭାବି ପ୍ରଜାପତି ହାତମାରି ଦେଲି କଳା ରଙ୍ଗ ଗଲା ଭରି…..।।୧।। ଗୋଲାପ କହିଲା ପ୍ରେମ କଲେ ଲେଖା କଣ୍ଟା ତ ଲାଗିବ ସତେ, ଆଖି ଲୁହ ସିନା ପୋଛି ଦେବ ମନ ରକତ ଲାଗିବ…
ପଢୁଛି ତୁମରି ହାତଲେଖା ଚିଠି ପ୍ରେମ ମହମହ ଭରା, ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଚା ସ୍ବାଦେ ଭରିଲା ଉଷୁମ ପ୍ରିତୀ ର ଧାରା…..।।୦।। ଚିଠି ଖଣ୍ଡେ ସିନା ଫଗୁଣ ପୁଲକ ଅକ୍ଷର ଧାଡିରେ ଗୁନ୍ଥା, ଶେଫାଳୀ ର ବାସ ମହକେ ପୁରିଲା ମନ ତଳ ସବୁ ବ୍ୟଥା, ଖୋଲା କଥା ତୁମ ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ପିରତି ଫଲଗୁ ଝରା…….।।୧।। କଅଁଳ ମନର କଅଁଳ ଭାଷାରେ ଭାବଭରା ଚଉତିଶା, ଜୀବନ ଯମୁନା ସୁଖ ଦୁଃଖ ଫେଣ୍ଟା ସକାଳ…
ଫଟୋ ସୌଜନ୍ୟ ଗୁଗୁଲ ସ୍ନେହ ଶରଧା ଟି ସହଜାତ ଗୁଣ ମଣିଷ ର ବ୍ୟବହାରେ ସବୁରୀ ମନ କୁ ଜିଣେ ଶରଧା ରେ କଥା କହି ମିଠା ସ୍ଵରେ, ଧନ ଦେଇ ସବୁ କିଣା ଯାଇ ପାରେ କିଣି ହୁଏ ନାହିଁ ମନ ସୁଖ ଶରଧା ତ ହାଟରେ ମିଳେନି ସେଇତ ଅମୁଲ୍ୟ ଧନ,, ସେନହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ରେ ପୋଷା ମାନିଥାନ୍ତି ସର୍ପ ଆଦି ହିଂସ୍ର ଜୀବ ବାଘ ସିଂହ ବୋଲ ମାନି କି ସର୍କସେ…
୍ ନିଆଁ ଝାଞ୍ଜିରେ ସିଝି ଥିବା ଶରୀର ପ୍ରକ୍ଷାଳନ ପରେ ବନ୍ଧୁ ପଚାରନ୍ତି କେମିତି ଅଛ? ସବୁଯୋଗାଡ଼ ହେଲା ତ ! କେତେ ଟିଣ ଘିଅ ଢ଼ଲା ହେଲା ? ଶୁଦ୍ଧ ନା ଭେଜାଲ, ସବୁରି ଉତ୍ତର ହେଲା ଶବଟି ଜଳୁଥିବା ଯାଏ ମୁଁ କଥା ହେଉ ଥିଲି । ଏନ୍ତୁଡି ଶାଳର ଆଦ୍ୟ ଅସ୍ତିତ୍ବ ଜାହିର କରୁଥିବା ଶୁଣିଥିଲି ଜଳିବା ଭିତରେ ବାୟୁରେ ଘର ଖଣ୍ଡେ କରିବାର ଦୁର୍ବାର ଅଭିସ୍ପା ଖଣ୍ଡିତ ହେଉଥିଲା ଛିଟିକି ପଡ଼ୁଥିବା…
ଦିନେ ମୁଁ ଥିଲି ତୁମର ଦିନେ ତୁମେ ଥିଲ ମୋର ଦି ଦିନର ଏ କାହାଣୀ ସରିଯାଇଛି ତ ଭଲହେଲା ତୁମକୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଲା ମୋତେ ବି! କେତେ ଶୀଘ୍ର ସମୟଟା ସରିଗଲା ! ଏବେ ଖାଲି ଆତ୍ମକାହାଣୀର କଥା ଅନାବନା ଗୀତର ଲହରୀ ଯେଉଁ ଆଡୁ ଭାସିଆସୁଥିବ ସିଆଡକୁ ନିରେଖିବା କଥା ତୁମେ ତ ପ୍ରତ୍ଯକ୍ଷ ରେ ନାହଁ ଯେ କାଂଦିପକେଇଲେ ଆଉଁସିଦେବ ଆଖିପତାକୁ ତୁମେ ତ ପ୍ରତ୍ଯକ୍ଷ ରେ ନାହଁ ଯେ ହାତରେ ତୋଳିଧରିଵ…
ଚଳନ୍ତି ଠାକୁର ଅଟନ୍ତି ପିତା ମାତା ତାଙ୍କରି ସ୍ନେହ ଶରଧା ଆବେଗରେ ଆମେ ହୋଇଥାଉ ଜଗତ ଜିତା ପିତା ମାତାଙ୍କର ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟର ସଖାଜେ ଅଟଇ ସନ୍ତାନ ଶିକ୍ଷିତ ଆଧୁନିକ ସନ୍ତାନ ଏସବୁ ଭୁଲିଯାଇଛି ପରା ଯୋଉ ପିତା ମାତା ସନ୍ତାନ ର ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ କୁ କରିନ୍ତି ନିଜର ସନ୍ତାନ ଖୁଶି ପାଇଁ ସହିଛନ୍ତି କେତେ ଜେ ପିଡା ଯେତେବେଳେ ବୟସ ଅପରାହ୍ନରେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ତାଡନାରେ ହରେଇ ବସନ୍ତି ନିଜର ବଳ ବପୁ ସେତେବେଳେ ସେଈ…
ସବୁ କିଛି ଯଦି ହୁଅନ୍ତା ସମ୍ଭବ ପୋଡ଼ି ଦିଅନ୍ତି ମୋ ସ୍ବପ୍ନ ମାନଙ୍କୁ ନିଗୁଡୁ ଥିବା ଧୂମର ଆସ୍ତରଣେ ଫୁଣି ଅନ୍ୟ ରୂପ ଦିଅନ୍ତି ମୁଁ ତାକୁ ଛମ୍ ଛମ୍ ଛମ୍ ଛମ୍ ଏ ଶବ୍ଦ କାହାର ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରେ ବାରମ୍ବାର, ହେଲିଣି ଅଥୟ କେଉଁଠୁ ଆଣିବି ସେ ଟୋପାଏ ଲୁହ କରିସାରିଛି କେବେଠୁ ପଥର ଯେ, ମୋ ଶରୀରକୁ କଳାରୁ କାଳି, କଳାରୁ କଳଙ୍କ ଲେଖି ସାରିଛି ସବୁଥିରେ ଅମାପ ହୃଦୟକୁ ତଥାପି ନିସ୍ତାର ପାଉନି, …
