ମୁଁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲିମୋ ରଫ୍ ଖାତା ର ଗୋଟିଏ ପୃଷ୍ଠାରେଆଙ୍କି ଦେବି ତୋଅକୃତଜ୍ଞ ଚେହେରା, କାହିଁକି ଜାଣୁ ! ତୋ ଛବିମୋ ଡ୍ରଇଂ ରୁମ୍ କିବେଡ୍ ରୁମ୍ କାନ୍ଥରେ ଝୁଲିଲେସାରା ଦିନ ସାରା ରାତିମୋତେ ଅଶୁଭ ଅଶୁଭ ଲାଗିବ !! ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ ର ପରିଧି ଭିତରେତୁ ଗୋଟିଏ ନୀରବ ଝଡ଼ଯେଉଁ ଝଡ଼ ର ବିକଟାଳ ସ୍ୱରରେକ୍ଷତାକ୍ତ ହୋଇପଡ଼େ ଜୀବନର ଉଛ୍ଵାସ ତୋତେ କିଏ ନା କିଏକେବେ ନା କେବେଫୋପାଡ଼ି ଦେବ ରଦ୍ଦି ମହଲକୁ ତୁ ଯେଉଁଠି…
କଲମ ନିଃସୃତ ଧାଡ଼ିକୁ ମୋରଏ ଦୁନିଆ କହଇ କବିତା,ହେଲେ ନୁହେଁ ମୁଁ କବିସେ କବିତା ଧାଡ଼ିର…ମୁଁ ତ ଦୀପ, ସିଏ ଘୃତ ସଳିତା lଜାଣେନା କାହିଁକି ଲେଖେ କିଛି ମୁଁନିରୋଳାରେ ବସି ଏକା,ଏମିତି ଲାଗଇ ସିଏ ଏକା ମୋରଜୀବନର ସତ ସଖା lଭୁଲିଯାଏ ସବୁ, ଭୋକ ଶୋଷ ମୁଁ ଯେଧରିଲେ କଲମ ମୁନ,ନ ଲେଖେ ଯେବେ ଏମିତି ଲାଗଇଜଳ ବିନା ଯେହ୍ନେ ମୀନ l ଦିପ୍ତି ସେଠ୍ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର
କିଛି ବି ଚିରାଚରିତ ନୁହେଁ ଏଠିଘଡିକେ ଘୋଡ଼ା ଛୁଟୁଥିବାଏ ପୃଥିବୀରେ ଯେମିତି ନିରବତାକୁ ନିଶୁଣି କରିଥିବାସେ ବୁଢାଲୋକର ଜନ୍ମ,ଅଶିବର୍ଷ ବୟସରେ ଜନ୍ମନେଲାଶୂନ୍ୟତାର ଗର୍ଭରୁପାଚିଲା ନିଶ ଦାଢୀ ଓ ବାଳ ସହିତ,ମାଟିତଳ ଅନ୍ଧାରକୁ ଜୋତା କରି ପିନ୍ଧିଲାଆକାଶକୁ ଟୋପିକରି ପିନ୍ଧିଲା ମୁଣ୍ଡରେମଲାବେଳକୁ ଅବୋଧ ଶିଶୁପରିହସି ହସି ଗଡୁଥିଲା ମାଟିରେ ମୁଁ ପ୍ରାୟତଃ ତା ସହପ୍ରାତଭ୍ରମଣରେ ଯାଉଥିଲିସୂର୍ଯୋଦୟ ଦେଖିବାକୁ,କେବଳ ଦୁଇଟି ଆଖିଛଡାଅନ୍ୟକିଛି ହେବାପାଇଁରୋକ୍ ଠୋକ୍ ମନା କରିଥିଲା,ଏପରିକି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାଓ ଉତ୍ତର ଖୋଜିବା ପାଇଁମନା କରିଦେଇଥିଲା ଶବ୍ଦକୁ ଦୃଶ୍ୟର ଭିଡରେ…
ତମେ ଯେବେ କହିଥାଅଆସିବ ବୋଲିନିଶ୍ଚେ ଆସିଥାଅ . ସ୍ମୃତିର ଦୁଆର ଖୋଲିକାଲି ରାତିସାରା ମୁଁ ଥିଲିତୁମ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ରେ. ଜହ୍ନ ବି କାଲି କହିଥିବ—କିଏ ଜଣେ ଚାହିଁ ରହିଛିନୀଳ ଶାଢୀରେସଂଜ ଅଗଣାରେନଈ ସେପାରି ଗାଁରେ.. ଘୁମେଇଁ ପଡିଲିଆବେଗର ଢଳଢଳ ପଦ୍ମପତ୍ର ପରେ.ପରିଚିତ ସୁଗନ୍ଧ ଭିତରେ.ତୁମ ସହ ମଧୁର ସ୍ୱପ୍ନରେ.. ଉଠି ଦେଖୁଚି…ଛାଡି ଯାଇଚଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧରେ ପାଦଚେୟାର ଉପରେ ଚଷମାଖଣ୍ଡେ ଚଉତା ଚିଠିଆଉ..ମୋ ଆଞ୍ଜୁଳାରେ ଗୋଟେ ହୃଦୟ. ପଢି ଦେଖିଲିତମେ ଲେଖିଥିଲଏ ସବୁ ଏଇଠି ଥାଉମୁଁ ସେଠି ଝୁରି…
ତୁମ ଇଚ୍ଛାରେ ଚାଲଇ ଜଗତଜଗନ୍ନାଥ ଖଣ୍ଡିଆ ହାତତୁମ ଆଦେଶେ ଅରୁଣ ଉଦୟଆତଯାତ ଯାମିନୀକାନ୍ତ ତୁମରି ଛୁଆଁ ରେ କଢି ହୁଏ ଫୁଲଆମ୍ବ ଡାଳେ ଧରେ ବଉଳକେବେ ଧିର ଖର ବହଇ ସମୀରବସନ୍ତେ ରାବଇ କୋକିଳତୁମ ଆଜ୍ଞାରେ ପାଦପେ କଅଁଳେପତ୍ରଜଗନ୍ନାଥ ଖଣ୍ଡିଆ ହାତ ଋତୁ ପରେ ଋତୁ ବଦଲଇ ଋତୁସଞ୍ଜ ଯାଇ ଆସେ ସକାଳନୀଳ ଦରିଆରେ ଉଠଇ ଜୁଆରଧୂଆଁ ପୁଣିହୁଏ ଅନଳମିଛ ଦୁନିଆରେ ଏକା ତୁମେ ହିଁ ସତଜଗନ୍ନାଥ ଖଣ୍ଡିଆ ହାତ ଇଙ୍ଗିତେ ଯାହାର ଝରଇ ନିର୍ଝରଜଳ ବରଷାଏ…
ମନ ବାନ୍ଧିଥିଲା ସୁନ୍ଦର ବସାଟେଉଡ଼ିଗଲା ସୁନା ଚଢ଼େଇ,ଇଛା ନାହିଁ ଆଉ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଆଶାଭରସା ପାରୁନି ସଜେଇ । ଦିନ ପରେ ରାତି ରାତି ପରେ ଦିନସପନେ ହେଉନି ଦେଖା,ଏହି ବୋଧେ ଅଟେ ବିଧାତା ଙ୍କ ଇଛାଲିଖିତ ଭାଗ୍ୟ ଏ ରେଖା। ତୁମ ବ୍ୟସ୍ତତା ବହୁଳ ଜୀବନରେସାଜିବିନି କେବେ ବାଧା,ଭାବିଥିଲା ମନ ହୃଦୟ ଦେବତାହେଲା ପୂଜା ଟି ମୋ’ ଅଧା। ତୁମ ମନ୍ଦିର ଯଦି ପ୍ରକୃତ ତପିତପ ଅଟେ ମୋର ଯୋଗ୍ୟ,ଶେଷ ଇଛା ମୋହର ପୂରଣ ହେବଜଦି ଥିବା…
ଆଜିକାଲି ମୁଁ ସବୁବେଳେମାତାଲ୍ ସାଜିଛିଘଟଣା ସବୁ ଏବେଭୁଲିଯିବା କୁ ଚାହୁଁଛିସୁରାକୁ ମୁଁ ଆପଣାରସାଥୀ କରି ନେଇଛିବୋତଲ ସବୁ ଖାଲିକରିବାରେ ଲାଗିଛି।ମୋ ଶ୍ରୀମତୀ କୁ ଏବେଚାଲିବ ଚାଲିଛିକେଶ,ଓଠ, ମୁହଁ,ଦେହ ସାରାପାଲିତ ଚାଲିଛିତା ନାରୀତ୍ୱକୁ ମୋ ପାଖରେବନ୍ଧା ରଖିଛିମୋ ପୁରୁଷତ୍ୱକୁ ଧାର ନେଇଦେଖାଇ ହେଉଛି।ମୋ ସାନ ଝିଅ କଲେଜରେପାଦ ପକାଇଛିଜିନ୍ ଗେଞ୍ଜି ପିନ୍ଧିବବ୍ କଟ୍ କେଶ ରଖିଛିସ୍ୱାଧୀନତା ର ସ୍ଳୋଗାନଦେବା ଆରମ୍ଭ କରିଛିଅଗଷ୍ଟ ପନ୍ଦର ରନିଶା ତାକୁ ଘାରିଛି।ବଡ଼ ପୁଅ ମୋରଶିକ୍ଷିତ ବେକାର ରହିଛିରାଜନୀତି ସମୁଦ୍ର ବାଲିରେଶାମୁକା ଖୋଜୁଛିଧୂଆଁ ର…
ମୁଁ ତ ବୁଝି ପାରୁଛିତମ ମଉନ ଭାଷାପୁଣି କାହିଁକି ଓଠକୁକଷ୍ଟ ଦେଉଛ,ଏଠି ଅନେକ ତମବିପକ୍ଷର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି,ତାହା ମୁଁ ବି ଜାଣିଛିଆଉ ତମେ ବି ଜାଣିଛ,ପୁଣି କାହିଁ ଓଠକୁ କଷ୍ଟ ଦେଉଛ ମନର ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାକୁ ଶବ୍ଦରେପ୍ରକାଶ କରିବାର୍ ଜରୁରୀ ନୁହେ,ବାମ ଗୋଡର ବୁଢା ଆଂଗୁଠିରେ ମାଟିକୁ ଅତାଡି….ସବୁତ କହୁଛ ,ପୁଣି କାହିଁ ଓଠକୁ କଷ୍ଟ ଦଉଛ ଏଠାରେ ଅନେକ କିଛି ଘଟି ଯାଏଯାହା ପୂର୍ବରୁ ଯୋଜନା ନ ଥାଏ,ତମ ଗାଳରେ ପଡି ବିୟସ୍ତ କରୁଥିବାବାଲକୁ ବାମ…
ଅନାବନା ସେ ଗୁଡ଼ାଏ ରାତିହଜି ଯାଇଛିଭ୍ରମର ଭଉଁରୀ ମଧ୍ୟରେଏକ ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ବ୍ୟତିତମୋ ପାଖରେ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ । ଗୋଧୂଳି ବେଳାର ପ୍ରଲେପରେନିଜକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଛିଆଉଥରେ ହଜିବାକୁମହ ମହ ମାଟି ବାସ୍ନାରେଆଉ ଏକ ସନ୍ଦିହାନ କ୍ଷଣର ଅପେକ୍ଷାରାତିର ନୀରବତା ରେ ସ୍ମୃତିକୁସାଉଁଟିବା ପାଇଁ । ଅମୋଡା ପଥର ଅନୁସନ୍ଧାନଯେଉଁଠି ଥିବ ଏକସୁନ୍ଦର ହୃଦୟର ଅବସ୍ଥାନପାଉଁଜି ଗୀତ ଗାଉଥିବଓଠ ଥିବ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନୀରବଶବ୍ଦ ନୁହେଁ ସ୍ପନ୍ଦନ ଓଦା ହେଉଥିବପ୍ରୀତିର ଶିଙ୍ଗାର ଲଗାଇ । ମିଛି ମିଛିକା ଥିବ…
ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ ମଧ୍ୟ ରୁ ଖୋଜି ପାଇଚ କିକେବେ ସ୍ବପ୍ନ ର ରଙ୍ଗୀନ୍ ମୁହୂର୍ତ୍ତସହର ସାରା ଶୋଇଗଲା ପରେ ପଚାରିଛ କିଷ୍ଟ୍ରିଟ ଲାଇଟ୍ କୁ ତାର ମୂଲ୍ୟଦିଗହରା ଏଠି ସମୟଯିଏ ଯାଉଚି ଯାହା ବାଟ ରେପଛକୁ ଫେରିବାକୁ ତ ନାହିଁକାହାରି ସତ୍ ସାହସତଥାପି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ନୂଆ ସ୍ବପ୍ନ ପାଇଁସେ ଆଣି ଆସିବ ଆଗାମୀ ଦିନ ରେଛାତି ଭିତରେ କୁହୁଳୁଥିବାକେଉଁ ନିଭୃତ କୋଣ ରେ ଶୋଇଚୁପ୍ ଚୁପ୍ କଥା ଶୁଣୁଥିବାମୋ ପ୍ରିୟା ର ଅନ୍ତସ୍ୱର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭା ମହାପାତ୍ରସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର
