ବାପା ଆକାଶର ତରା ହେବାଆଗରୁଅନେକ କିଛି କରିଯାଆନ୍ତିହଜେଇ ଯାଆନ୍ତି ନିଜକୁଖୋଜେଇ ହବାକୁ… ବାପା ତରା ହେବା ଆଗରୁଜାଗା ଟିଏ ତିଆରି ହୁଏଆକାଶରେ ଖାସ୍ ତାଂକ ପାଇଁଲିଭା ହେଲାପରିବୋଉ କପାଳରୁ ସୀମନ୍ତରୁ ସିନ୍ଦୁର… ହଜିଯାଏ ବୋଉ ହାତ କାଚରଋଣୁଝୁଣ ଶବ୍ଦତିଆରିବାକୁ ଆକାଶେ ଶୂନ୍ୟତାରସଂଗୀତଅମ ଘର ଅଗଣାରେ… ବାପା ତରା ହେବା ଆଗରୁସ୍ୱର୍ଗ ନର୍କରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁନଥିବା ବାପାହଠାତ ସ୍ୱର୍ଗତଃ ହେଇ ପଡନ୍ତି,ପିଲାଙ୍କୁ ହଠାତ ଲାଗେବାପା ସ୍ୱର୍ଗ ମୋହରେ ମୂର୍ଛି ଦେଲେତାଂକ ପିଲାଙ୍କୁତୁ୍ଛା ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳରେ… ବାପା ତରା ହେବା…
ମୋର୍ ଥିବା ବା ନଥିବାସେମିତି କିଛି ମାନେ ରଖେନିସମୟ ର ତାଳେ ତାଳେ ସବୁ ହଜି ଯାଏକିଛି ପବନ ରେ ମିଳେଇ ଯାଏକିଛି ସ୍ମୃତି ହୋଇ ରହିଯାଏ କାହାରି ଲୁହ ହୋଇ ବୋହିବାର ନାହିଁକାହାରି ସ୍ଵପ୍ନ ରେ ଭାଗ ବସେଇବାର ନାହଁହଁ ଝୂରିଲେ ଝୂରିବ ସେମୋ ବଗିଚା କୁ ଆସୁଥିବା ମହୁମାଛିସେ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ପ୍ରଜାପତି ମୁହଁ ଶୁଖେଇଲେ ସୁଖେଇବ ସେହୀନା,ଯୁଇ ସେବତୀମନ ମାରି ବସିବ କିଛି ଦିନମୋର୍ ପ୍ରୀୟ ଏଡେନିୟମ,ଆଗଲୋନିମାଝୂରୀ ଝୁରୀ ସୁଖି ଯିବସେ ଚହକୁ…
ମୁକ୍ତିର ଆହୁତରେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ତାରାକା ସାଜିଅନ୍ଧାରର ନିଖୁଣ ଅପହଞ୍ଚ ଶିଖରରେ ପହଞ୍ଚି …କେଯାଣେ ପାଦ ଅଟକି ଯାଏ ତସ୍ତବ୍ଧ ମନ ଅଧିର ହୋଇପଡେ!ଚଳଚଞ୍ଚଳ ସମୟ ସ୍ଥିର ରହିଥିବା ହୁଏତ ଆଚମ୍ବିତ କରିପାରେମାଇଲ ମାଇଲ ଦୂରରୁ ଭାସି ଆସୁଥିବା ଆଲୋକିତ ବାସ୍ନା ବୋଧହୁଏ ଟାଣିନିଏ ତା ପାଖକୁମାଟିର ଶସକ୍ତ ରକ୍ତପିଟବ୍ୟାକୁଳ କରେ ଥରେ ଫେରିଯିବାକୁ?ଲହୁଲୁହ କୁ ପୋଛି ମମତାର ପଣରେ ଲୁଚି ଯିବାକୁଚିରକାଳ ଗଗନର ଛାୟାରେ ଉତଭାସି ହେବାକୁ!ଦୀର୍ଘ ଦିନ ଧରି ଚେତନାର ନିଦ୍ରାରେ ମଳିନ ହେବାକୁ !ଥରୁଟିଏ…
ଗୃହ ଯୁଦ୍ଧ ଆଜି ଉତ୍ତୁରି ଉଠୁଛିନିଜ ଭାଗବଣ୍ଟା ପାଇଁଦୁଃଖିନୀ ମା’ଟା ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛିନିଜ ସନ୍ତାନଙ୍କ ପାଇଁ । କି ଥିଲାଟି କାଲି କି ହେଲାଟି ଆଜକିଛି ଜଣା ପଡୁନାହିଁଗୋଟିଏ ଘରରେ କନ୍ଦଳ ଚାଲିଛିନିଜ ଅଧିକାରକୁ ନେଇ । କେଉଁ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଯେ , କିମିଆ କରିଛିକି ମନ୍ତ୍ରଟି ଶୁଣାଇବଶିଭୂତ ଆଜି ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନନିଜ ବିବେକ ହରାଇ । ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି ପୂରୁବ ଗଉରବଇତିହାସକୁ ନ ମେଲାଇମାତାଲି ସାଜିକି ଧାବନ ହେଉଛନ୍ତିଭୂଗୋଳ ଆଡ଼କୁ କାଇଁ । ଦୀର୍ଘ ଦିନର…
ବୀର ଭୂମି ଏଇ ଏହି ବୀର ମାଟିତାର କୋଳେ ଜନମ ଭାରତୀୟ ହୋଇମାଟିରୁ ଜାତ ଆମେ ମାଆଠୁ ଜନମନାଆ ଦେଇଛି ଆମକୁ ଭାରତୀୟ। ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଯାହାର କ୍ଷେତରେ ଫଳଇତାକୁ ଦେଖି ଚାଷୀମନ ହସି ଉଠଇପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଏ ମାଟି ପୁଣ୍ୟ ତୀର୍ଥରେଜୀବଜନ୍ତୁର କେତେ ବାସ ତା ଗର୍ଭରେ। ମୁକୁଟ ଯାହାର ଅଟଇ ହିମାଳୟଶରୀର ଯାହାର ସବୁଜ ବଳୟକଳା ସଂସ୍କୃତି ଯାର ଅଟଇ ଅପାରବୀର ଭୂମି ନାମେ ସବୁଠି ପ୍ରଚାର। ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଯେ କେତେ ନଈମା ଦେହେ ସର୍ବେ…
ସିଂହ ପୃଷ୍ଠେ ବିଜେ ହୋଇ ଦୁଷ୍ଟ ଦାନଵ ଦଳିନି ମହୀ ଭାର ନିବାରିଣି ମାଁ ଗୋ କାଳ ସଂହାରିଣୀ ପାର୍ବତୀ ଜଗତ ମାତା ମାଁ ଶିବ ଙ୍କ ରାଜ ଦୁଲଣୀ ନାଗରା ରାଜଧାନୀ ରେ ମାଁଗୋ ଅଟୁ ସର୍ବ କାରିଣୀ ଆବୋରି ରଖିଛୁ ସତେ ମାଗୋ ଶଙ୍ଖ ନଦୀ ଯେ ତଟିନୀ ଦୁନିଆଁ ଦୁଆରେ ମାଁ ତ ତୁହି ଏକା ସର୍ବ ହର୍ତ୍ତା ତୋହରି ଇଂଗିତେ ମାଁ ଗୋ ଚଳେ ଧରା ଧାମେ କର୍ତ୍ତା ଦୁଃଖିନୀ ଦୁଃଖ…
ଧାଁ ଧପଡ ଅଣ ନିଶ୍ଵାସୀ ହୋଇକହ ଜୀବନ ଆଉ କେତେଦିନ ଚାଲିବମୃତ୍ୟୁ ହିଁ ତୋ ଦୌଡ଼ର ଶେଷ ସ୍ଥାନଅବଶ୍ୟ ଏଇ ଜିଇଁବା ଟିକକ ପାଇଁ ଜୀବନ ଦୌଡ଼। ସ୍ପୃହା ମରେନି ମୋହଗ୍ରସ୍ତ ହେଉଥାଏସବୁ କିଛି ପାଇବ ପରେ ବିଘାରୁଥାଏ ଆଉ କିଛି ନୂତନତ୍ୱର ସନ୍ଧାନ। ଜୀବନ ପାଇଁ ଏତେ ସବୁହେଲେ ଜୀବନ ଟା କେବେ ମୋ କଥା ବୁଝିଲାଯାହା କୁହ ଭାତ ପାଇଁ ଏତେ ନାଟତଥାପି ସରେନି ଲାଳସା। ପିଠି ନଇଁଯାଏ କାମ ମାଡ଼ରେମୁଣ୍ଡ ଗରମ୍ ହୁଏ…
ସନ୍ଧି ସେ ତ ଶୀତଳଯୁଦ୍ଧରସ୍ବାକ୍ଷରରେ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ସ୍ୟାହି ସ୍ପର୍ଶ ଟିକେ ବି କେଉଁଠିସମୟ ବହିଯାଇଛି ସୁରିଲା ସୁଅରେପାଣିଗାର ପାଲଟିଛି କଥାସବୁ । କାହାର ବା ତ୍ରୁଟି ? ଯେତେ ଯେତେ ଥର ପୁଣି ପତିଆରା ପଣତ ପାତିଛିସେତେ ସେତେ ଥର ତୁମେ ଅଜାଡ଼ିଦେଇଛହତାଶାର ହୁତାଶନ ଉପେକ୍ଷାର ଉଆଁସରେ କିଛି !ସେତେ ସେତେ ଥର ଏଠି ଭିତରେ ମୋ ଭୀଷଣ ଭୂକମ୍ପଭୁଶୁଡ଼ାଇ ଭରସାକୁ ଭାଙ୍ଗିଛି ହୃଦୟନିଃଶବ୍ଦରେ, ନିଃସର୍ତ୍ତରେ –କେବେ କ’ଣ ଅନୁମାନ କର ?ଆଶାଚ୍ଛନ୍ନ ଆୟୁଷ ବାଓସ୍ତପତ୍ର…
ଦନ୍ଦ କର ତୁମର ଅବାନ୍ତର ଅଭିଯୋଗକ’ଣ ନା ନାନ୍ଥର ମଧ୍ୟ କାନ ଅଛି !ଦେଖିଛ କେବେ, ତା କାନକୁମନ୍ତ୍ରଣା ତୁମେ କରିବଭେଦ ଆଉ କିଏ ଖୋଲିବଆଉ ବଦନାମ ମୋ କପାଳରେ ? ଭାବିଛ କେବେ ମୋ ଅବଦାନକୁମୁଁ ତ ମାଟି ମା କୋଳରେ ଥିଲିପ୍ରଥମେ ମତେ ଉଚ୍ଛେଦ କଲପାଣି କାଦୁଅ ସରସର କରି ଗଢିଲନିଆଁରେ ପୋଡ଼ି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଲପୁଣି ସିମେଣ୍ଟ ସହ ମତେ ଯୋଡିଲବର୍ତ୍ତମାନ ନିଶ୍ଚଳ, ନିର୍ବାକ ମୁଁ ଧିକ୍ ତୁମ ମଣିଷ ପଣିଆକୁଈଶ୍ବରଙ୍କ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୃଜନ…
ପ୍ରେୟସୀ ତୁମରଆଖିର ନଜରକୁହଇ କେତେ କାହାଣୀ,ଗୋଲାପି ଅଧରୁଝରି ଆସେ କେତେମଧୁର କୁହୁକ ମଣି………..ଆନମନା ପ୍ରୀତିତୁମ ପାଇଁ ସାଥୀଦେଇଛି ସବୁ ସମର୍ପି,କରୁଅଛି ଆଜପ୍ରେମ ନିବେଦନଜଣାଇ ଦିଅ ସମ୍ମତି…………ପ୍ରେମ ସିନ୍ଧୁତୀରେଭିଜିଯିବା ବାରେପିଇ ପ୍ରୀତି ମଧୁ ରସ,ବିଳମ୍ବ କିପାଇଁମାନସୀ ମୋହରନୀରବେ ଥରୁଟେ ଆସ………ପ୍ରେମ ସବାରୀରେଆଣିବି ସାଥିରେବଧୁଲୀ ବେଶେ ସଜାଇ,ଓଢ଼ଣା ଆଡ଼ରେଚାହିଁଥିବ ମୋତେପ୍ରିୟା ଗୋ’ ଟିକେ ଲାଜେଇ……ମଳୟ-ସମୀରେତନୁ ମୋ’ ଶିହରେଖୋଜେ ସାଥୀ ନିରନ୍ତରେ,ଚାତକ ପରାୟେଅନେଇ ବସିଛିସାଥୀ ତୁମ ଅପେକ୍ଷା ରେ……..।” ସୁମିତ୍ରା ସାହୁ
