Your blog category
ଯଜ୍ଞରୁ ଜାତ ଯାଜ୍ଞସେନୀ ନାମଅପୂର୍ବ ଶୋଭାକୁ ବଳିପାଞ୍ଚ ପତ୍ନୀ ହୋଇ ପାଣ୍ଡବ ଙ୍କରସାଜିଲେ ନାମ ପାଞ୍ଚାଳୀ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାକରେ ଯାଜ୍ଞସେନୀ ବୋଲିତାଙ୍କ ସମ କେହି ନାହିଁସବୁ ସହି ସହି ସର୍ବ ସଂହା ହୋଇଥରାଇଲେ ଶେଷେ ମହି ଅତି ବିଚିତ୍ର ଅଟେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ରଚିତଅଦ୍ଭୁତ ତାଙ୍କରି ମାୟାପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ପତ୍ନୀ ହେବା ପାଇଁରଚି ଥିଲେ ଗୁପ୍ତେ କାୟା କୃଷ୍ଣାଙ୍କ କେଶକୁ ଦୁଃଶାସନ ଧରିପ୍ରବେଶେ କୁରୁ ସଭାରେବିଟପୀ ପାଷାଣ୍ଡ ନାହିଁ ଟିକେ ଦୟାପାଞ୍ଚାଳୀ ପତି ଚରଣେ କୃଷ୍ଣା ବାନ୍ଧି ଥିଲେ…
ତୁମେ ପଚାର ନା,ତୁମ ସହିତ କଥା ହେଇ ମୁଁ କ’ଣ ପାଏ?ଏ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମୋର ପାଖରେ ନାହିଁ ସତ,ହେଲେ, ତୁମ ଶବ୍ଦର ଯାଦୁଗରୀ ଓ ଭାବର ମହକ ମତେ ବିଭୋର କରେ ,ଆକର୍ଷିତ କରେ ତୁମ ଦୁନିଆଁକୁକେବେ ତୁମ ରାଜ୍ୟର କୋଇଲି ଗାଏତ, କେବେ ମୋ ରାଜ୍ୟର ଚାତକ।ଅଭେଦ୍ୟ ହୃଦ-ଶୈଳର ବୁକୁ ଚିରିବହିଯାଏ ଝରଅନେକ କୋହ ବହିକହେ କେଉଁ ନିଷ୍ପେସିତ ଚରିତ୍ରର ଜୀବନ ଗାଥାଉଦ୍ଗାରି ହୁଏ, କଲବଲ ହୁଏଖୋଲିଯାଏ ଅନେକ ଗୁମର ,ବହିଯାଏ ମରୁ ପଥରେ…
ଯାହାର କୋଳେ ଜନମ ମୋରଯେଉଁଠି ଲେଖା ମୋ ଷଠି ଘରଯାହା ମାଟିରେ ପାଦ ରଖିଦେଖିଲି ଏ ଦୁନିଆସେଇ ମୋର ଗାଁ…… ଯାହାର ପାଣି ଅମୃତ ସମମେଣ୍ଟାଏ ତୃଷ୍ଣା ଶତତ ମମଯାହା ପବନେ ଶୁଭଇ ଲୋରୀସତେ କୁହୁକ ଛୁଆଁସେଇ ମୋର ଗାଁ…… ଯେଉଁଠି ନିତି ସକାଳ ଆସେସୁନା ରଙ୍ଗର ମୁରୁଜ ବିଞ୍ଚେକାକଳି ସୁରେସଜଳ ହୁଏ ସେ ଛୋଟ ଦୁନିଆସେଇ ମୋର ଗାଁ…… ସଞ୍ଜ ହେଲେ ଘର ଆଗରେତୁଳସୀ ମୂଳେ ପ୍ରଦୀପ ଜଳେନୀରବି ଯାଏ ରାତି ଅନ୍ଧାରେମନ ଆପଣା ଛାଆଁସେଇ…
ଏମିତି ସମ୍ପର୍କ ଟିଏ ଅଛିଚାରିମେଘ ଏହି ବୁଢା ସଞ୍ଜ ବେଳେ .ଆକାଶ ଓ ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟରେ !! ସେହି ମିଛି ମିଛିକା ସାଥି ହୋଇପଡ଼େଆକାଶରୁ ଯେତେବେଳେଶୀତଳ ଜଳ ଟୋପା ଟୋପାଟିକେ ଲୁହ ହୋଇ ଝରି ପଡ଼େ ..! ମାଟିବି ସ୍ପର୍ଶରେ ନାଚିଉଠେଆକାଶ ତାରା ନକ୍ଷତ୍ର ମାନଙ୍କର ଝଡ଼ !ପୁଣି ଓଦା ଲୁହ ଆଖିର କହେ କିଛିରୁଣୁ ଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ କରି ଚାଲୁଥିଲ …! ହେ ପ୍ରକୃତି ତୁମେ କାହିଁକି ସୃଷ୍ଟିକଲ ପ୍ରୀତି ବାନ୍ଧି ଦେଇ…ଏପରି ସମ୍ପର୍କ କାହିଁକି…
ହଁ.. ମୁଁ ବଞ୍ଚିଛି..ଦୁଃଖ ସମୁଦ୍ରରେ ଭାସିସୁଖର କୁଳ ଲଙ୍ଘିବାକୁ..!! କିମ୍ବା କୁହ..ନିଆଁରେ ପୋଡ଼ି ହୋଇ..ପୁନଃ ଜୀବନ୍ତ ହେବାକୁ..!! ଅଥବା କୁହ..ନିଜଠାରୁ ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ନେଇ..ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ରହି..ପୁଣି ଥରେ ନିଜ ପାଖକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ..!! ନା..ସତରେ..ମରିବା ଆଗରୁ..ବିକଳ ହୋଇ..କେବଳ ଥରେ..ଥରେ ମାତ୍ର..ନିଃଶ୍ୱାସ ନେବାକୁ..ବଞ୍ଚି ଯିବାକୁ..!!?? ହଁ..ବଞ୍ଚିଛି..କାରଣ..ବଞ୍ଚିବାକୁ ପଡୁଛି..ବାରମ୍ବାର ମରି..ବାରମ୍ବାର ହାରି..ବାରମ୍ବାର..ବଞ୍ଚିବାକୁ ହିଁ ହେଉଛି..!!?? କାରଣ ମୃତ୍ୟୁ..ଆହୁରି ମୋତେ ନିଜର କରିନି..କେଜାଣି..ଆହୁରି କେତେ ନିଃଶ୍ୱାସ ବାକି..ସେହି ଶେଷ ଶାନ୍ତିର ନିଃଶ୍ୱାସ ନେବାକୁ..!! ମଧୁମିତା ମିଶ୍ରଭୁବନେଶ୍ୱର୯୪୩୮୪୭୦୮୦୭
ଆଉ ମୁଁ ଲେଖିପାରୁନି ମୋ ଭାବନାକୁଆଉ ମୁଁ ଦେଖିପାରୁନି ମୋ ଲୁହକୁଆଉ ମୁଁ ଶୁଣି ପାରୁନି ମୋ ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନକୁଆଉ ମୁଁ କହିପାରୁନି ମୋ କୋହକୁଆଉ ମୁଁ ଅନୁଭବ କରିପାରୁନି ନିଜେ ନିଜକୁତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ପଥର ପାଲଟିଗଲିତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ମଣିଷତ୍ଵ ହରାଇଲିତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ……..ମୁଁ ବର୍ତମାନ ଏକ ବିରାଟ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀସୁଦୀର୍ଘ ପାଚେରୀ, ପାଚେରୀ ସେପାଖରେଅସଂଖ୍ୟ କୋଳାହଳ କରୁଥିବା ମଣିଷପାଚେରୀ ଏପାଖରେଏକ ନିଶବ୍ଦ ପଣର ଅଶାନ୍ତ ଇଲାକାଧାଉଁଛି ଧାଉଁଛି ଅନବତ…
ମୋ ଜୀବନର ଚଲା ପଥରେ…..ମୁଁ ହସିବାକୁ ଭଲ ପାଏଁତାମାନେ ନୁହେଁ ଯେମୁଁ କାନ୍ଦି ଶିଖିନିମୋ ପାଇଁ କାନ୍ଦିବା ନୂଆଁ କଥା ନୁହେଁଆଖିର ଲୁହ ତ ପିଇବାମୋର ଅଭ୍ୟାସ ହେଲାଣି ।ଅନେକ ଥର ମୁଁଭୋକରେ, ସ୍ବପ୍ନ ରେ, ଆଶାରେ ଜଳିଛିକିନ୍ତୁ କେବେ ପାଉଁଶ ହୋଇନି ।ବାସ୍ତବିକ।ମୋ ପାଦରେ ହଜାରେ ସମସ୍ୟା ର ଜଞ୍ଜିର୍ତଥାପି ମୁଁ ଜିଇଁ ଛିମୁଁ ସଂଘର୍ଷ କରି ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁତା ମାନେ ନୁହେଁମୋ ଜୀବନରେ ଦୁଃଖ ନାହିଁ ।ଅନେକ ଅଭାବ ଅସୁବିଧା ଅସମୟରେ ଆସେତଥାପି ମୁଁ…
ଥରେ ଟୁକୁନା ଓ ତା ମା ଖରାଛୁଟି ରେ ତା ମାମୁଁ ଗାଁ କୁ ଯାଉଥିଲେ l ହାରାହାରି ଗୋଟିଏ କିଲୋମିଟର ଯାଏଁ ଗାଡି ର ସୁବିଧା ନଥିବାରୁ ମା ପୁଅ ଚାଲିଚାଲି ଯାଉଥିଲେ l ଟୁକୁନା କହିଲା ମା ଏତେ ଖରା ପୁଣି ଗରମ ଲାଗୁଛି ଚାଲି କି ଯାଇ ହେଉନି, ମା କହିଲେ ପୁଅ ରେ ଆଗ ରାସ୍ତାର ଦୁଇ କଡ଼ରେ ବହୁତ ଗୁଡ଼ାଏ ଗଛ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ନା ଏତେ ଖରା କାଟୁ…
ଜୀବନ:ଓଳି ତଳ ର ବର୍ଷା ପାଣିରେକାଗଜ ଡଙ୍ଗାଏତେ ଲୋଚାକୋଚା !ଜୀବନ ରଚନାରଶେଷ କଥାରେଶୂନ !ଶୂନ ଶୂନ ଶୂନସବୁ ମୋଟରେଶୂନ !ଶୂନ୍ୟରେ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭଶୂନ୍ୟରେ ଶେଷ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଚନ୍ଦ୍ର ପାଢ଼ୀ କୋଲନରା, ରାୟଗଡ଼ାମୋ._୮୯୧୭୩୨୪୫୨୫
ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ହେଲେରାତି ଅନୁମତି ଦିଏନିତମ ବାହୁ ର ତଳ୍ପେଶୋଇବା ଚାହେଁ ଗୋସେତକ ଟିକିଏପାଏନି….(୧)ତମ କେଶ ଗଭା ତଳବାସ୍ନାରୁ ଟିକେ ଆଘ୍ରାଣ ରୁ ଟିକେ ଭାବେସେତକ ମିଳେନିନିରାଶ ରହେପାଇବି ଆଉ କେବେ?….(୨)ଆଖିରେ ଦେଖେ ମୁଁଆକାଶକୁ ସିନାମୁଦିଦେଲେଆସେ ଅନ୍ଧାର ରାତିରଛାୟାମୋ ଶରୀର କଥାଭାବେନି ମୁଁ ଜମାତମେ ମୋର ଛାୟା…(୩)ପାଦରେ ତମର କବିତା ଛନ୍ଦଚାଲିଗଲାବେଳେଧୂଳି ଲେଖିଛି ଅନେକପଢି ମୁଁ ଅପଢା ରହିଲିତମେ ପରା ମୋରସକାଳେ ଫୁଟିବଅପେକ୍ଷାର ଫୁଲ କଢି…(.୪) Pratap RathBoudh
