ମୁଇଁ ମୁଇଁ ବୋଲି କହୁଥିସୁ ଯେ,କିଏ ଆଉ ତୁଇ?ମୁନୁଷ ଗୁଟେ ତ?ମୁଇଁ ଇଟା କଲି, ମୁଇଁ ସେଟା କଲି,ମୁଇଁ ନାଇଁ ହେଲେ ନାଇଁ ଚଲେ,ମୁଇଁ ନାଇଁ ଥିଲେ ନାଇଁ ଚଲେ,କେନସି କବାର୍ ବୁତା ।ଆଏଜ୍ ସିନା ଜିଇଁ ଖାଇ କରି ଅଛୁ,ମରିଗଲେ କିଏ କରବା ତୋତେ ସୁରତା?ଦୁଇ ଦିନ ଉତାରୁ ସଭେ ପାଶରି ନେବେ,ସଖାଲ ହେଉଥିବା,ସ°ଜ୍ ହେଉଥିବା,ଆଜିର୍ କଥା କାଲକେ ନାଇଁ ଥିବା,ନାଇଁ କରନ କିହେ ସୁରତା?ପରର୍ ଲାଗି କରୁଛୁ ଯଦି କରୁଥା,ହେଲେ ମନ ତୋର୍ ରଖିଥା…
ଆମର ଭାଷା ସଂସ୍କୃତିଆଏ ଆମର ଗରବମଧୁର ଭାଷା କଥା ଆମରମହୁ ନୁ ମିଠା ଆମର ପରବ l ସୁନର ଆମର ସପଟା ପରିଶାଢ଼ୀ ରେ ପକା ଦେଉଳିପିନ୍ଧିକରି ଟାଣ ବାହା ସୁତାଆରୁ ପତରି ମାଲି l ସାରା ପୁରୁଥିର ମନ ଘିନି ନେସିଆମର ରଙ୍ଗବତୀରସରକେଳି ମାଇଲାଜଡ଼ଡାଲଖାଇ ରସବତୀ l ମଧୁର ଆମର ପଖାଳ ଭାତକରଡ଼ି ହେଣୁଆ ସର ସରମନ କେ ରଚେ ଧନୁଯାତ୍ରାଶୀତଲସଷ୍ଟି ଆମର l ମଧୁର ଆମର ଅଏର୍ଷା ଶୁଆଁଳିଗଠିଆ ମିଠା ଖଜାକାନ କେ ଶୁଭେ…
କେତେ ଜନମ୍ କରମ୍ ବଳେପାଇଛୁ ମାଁ ମାଟିନୁଆଁଖାଇ ଆମର ତିହାର ବଏଲେଫୁଲି ଯାଏସି ଛାତି l ସୁନା ରଙ୍ଗେ ମୁଲ୍ ମୁଲେଇ କରିହସୁଛେ ଧାନର ବାହାଲିଚାରି ଆଡେ ସବୁ ନୁଆଁ ଦିସୁଛେନୁଆଁଖାଇ ଆସିଛେ ବଲି l ଇଷ୍ଟଦେବୀ ଆମର ମାଁ ସମଲେଇଦୁଃଖ ଜନାମା ତାହାକେ ଯାଇଚଢ଼ାମା ନୁଆଁ ଧାନ୍ସୁନ୍ ସୁନ୍ ମା ଗୋ ଇ ମାଟିର କଥାଡେରି ରଖିଥା ତୋର କାନ୍ l ଢୋଲ ନିଶାନ ତାସା ମୁହୁରିଜଗତେ ଉଡୁଛେ ଧ୍ବଜାଶୁହ୍ଲ ଭର୍ନି ବାଜବା ଆଏଜ୍ମାଁ ପାଇବା…
ସୁନ୍ଦର୍ ଲାଗ୍ସି କାନେ ଶୁନ୍ଲେଗୁଁଗୁଁ ନାଦିଆର୍ ବଜାଗାଁଆ ମଝାଖୁଲି ସର୍ ମଙ୍ଗଲାଯଦି ପାଉଥିବେ ପୂଜା ।ବେଲ୍ ବୁଡ଼ିଗଲେ ମନ୍ଦିର୍ ଭିତ୍ରୁବାଜିଗଲେ ଶଁଖ୍,ଘଁଟ୍ଗିନି,ମୁର୍ଦୁଙ୍ଗ୍,ଖଞ୍ଜ୍ନିର୍ ତାଲେମଁଜି ଥାଆନ୍ ଝଟ୍ପଟ୍ଭାବେ ଅଭାବେ ଦିଆଥୁଆ ହେଇହଁସି ପକଉଥିଲା ଦୁଖି..ନାଇଁନ ଆରୁ ସେ ଆଗର୍ ଚଲନ୍ସମିଆଁ ରହିଛେ ସାକ୍ଷୀ ।। ସରୋଜ କୁମାର ସାହୁଲଇକେରା, ଝାରସୁଗୁଡ଼ା
ସାର୍ ବଲ କି ଅସାର୍ବିନୁଆଁ ଭିତ୍ରେଘଲେ ଲୁକିଛେକେଡ଼ନି କେଡ଼େଟେ ସଁସାର୍।ଢୁକୁ ମାନ୍କର୍ ଘରାନାଗ୍ ଧମ୍ନାର୍ ଡେରାକିଏ ଜନେ ଇନ ତର୍ହୋପାଇଥିଲାଜପି ଜପି ମରା ମରା।ଭକ୍ତିର୍ ବଢ଼େ ଶକ୍ତିଭାବ୍ ଦେସି ଗତି ମୁକ୍ତିଭାବର୍ ଭୁଲେ ଡାକିମରା ମରା ଜପିଦସ୍ୟୁ ରତ୍ନାକରହେଇଥିଲା ବାଲ୍ମୀକି।ଜନେ ଜପିଥିଲା ମରା ମରାଆର୍ ଜନେ ଜପୁଛେ ଚରା ଚରାଅଭାବ୍ ଭିତ୍ରେ ଭାବ୍ବୁଡ଼ିମଲାଦୁନିଆଁ ନି ଦେଲାଆଶ୍ରା।ହାତ୍ଠାରି କରିଡାକ୍ଲା ବିନୁଆଁଆ ଦୁଖୀରେ ମୋର୍ ଆମୋର୍ କୁଲେ ତତେଜାଗାଟେ ଦେଉଛେଁସୁଖେ ସୁଖେ ରହିଥା।ବିନୁଆଁର୍ କଥା ଜାନ୍ଲାଦୁନିଆଁକଥା ହେଲା ହୁଲାଜାରିରପ୍ଟି ଆଏଲା…
ଡ଼ର୍ ଲାଗ୍ସି ମତେ ସପନ୍ ଦେଖ୍ବାର୍ କେ,ଭାଏଲ୍ ସେ ସପନ୍ ସବୁ ଭାଂଗି ଛିନ୍ ଛତର୍ ହେଇଯିବା…,ବନିହାନ୍ ଡ଼ର୍ ଲାଗ୍ସି ଦଂଗ୍ ଦଂଗ୍ଉଥିବାର୍ ଜୁଏ କେଭାଏଲ୍ ମୋର୍ ଭଲିଆ କୀରା କେ ଜଲେଇ ପୁଡ଼େଇ ଦେବା…!!ରଗ୍ ରଗଉ ଥିବାର୍ ଅଂଗାର୍ କେ ଭି ଡ଼ର୍ ଲାଗ୍ସି,ଭାଏଲ୍ ମୋର୍ ପଏଚାନ୍ କେ ଖାର୍ କରିଦେବା….!!ତତ୍ଲା ପାନି ଘର୍ ନେଇଁ ପୁଡ଼େ କହେସନ୍ହେଲେଁ ଘରର୍ ଭର୍ସା କେ ତ ଲଟ୍ପଟେଇ ଦେସି,ତ ତତ୍ଲା ପାଏନ୍ କେ ନି ଡ଼ରି କରି…
ଲହଁସି କରିଗୁଟେ ଉଜଲ୍ ପଖ୍କେ ନୁର୍ବାର୍ଟାବିତ୍ଲା ଅନ୍ଧାର୍ ବେଲାର୍ ସୁର୍ତାଥିଆଁଖଲ୍ ଧାରେ ଜୀବନ୍କେଗୁଟେ କାଗଜ୍ଥି ଗାର୍ବାର୍ଟାସହଜ୍ ଆଏ ଭାଏଲ୍ ?ସମିଆଁ ବିତ୍ଲା ଉତରୁକଥାନି ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥିବାହେ ଜୀବନ୍କେ ଫେର୍ ସାଉଁଟି କରିସେଥି ଆର୍ ଚାଏର୍ପଦ୍ ଯୁଡବାର୍କେଯେନ୍ ବଫୁଟେ ଦରକାର୍ ହେସିତାକେ ସଂଖ୍ଲି କରି ଆଏତ୍ କର୍ବାର୍ଟାସହଜ୍ ଆଏ ଭାଏଲ୍ ?ଏନ୍ତେହି ଗାରେ ଜୀବନ୍କେଚିତ୍ରଉ ଥିଲା ସେ ମୁନୁଷ୍କାଏଁ ଜାନେ, ଗାରେ ଗାରେ କରିକେତେବେଲେ ଭୋକର୍ ଭୁଗୋଲ୍ଦରଦ୍ର ଗୁଟେ ଇତିହାସଅଭାବର୍ ଗୁଟେ ପାଣ୍ଡୁଲିପିକେକେତେ ସହଜ୍ଥି ଲେଖି ସାରିଛେଯେନ୍ଟା ସହଜ…
ଜୀବନ୍ ଜଂଜାଲେ ସୁଖ୍ ଦୁଃଖ୍ ଭାଇଲହ ଗୁଟକ ବୁହେନ,ସମିୟା ଜାନି ସାଙ୍ଗ ଦେଉଥିସିବୁହେନ୍ ଟା ବଡ଼ା ଉଏନ୍ ।। ଦୁଃଖିର ଦୁଃଖଥି ଝରି ସରାବନ୍ବୁହେଲେ ଲାଗେ ଉସାସ,ଛଲ୍’କି ଆଏସି ସୁଖିର ସୁଖେସବୁ ବୁହେନ ନୁ ଖାସ୍ ।। ରଙ୍ଗ୍ ରୂପ୍ ସ୍ଵାଦ୍ ନାଇଁନ୍ ଯାହାର୍ଭିନ୍ ଭିନ୍ ରକମ୍ ତାର୍,କାହାର୍ ଲାଗି ଯଦି ତତି ବାହାରେସେ ମୁନୁସ୍ ହେସି ଖାର୍ ।। ମହାପୁରୁ ଭି ତର୍’ଲି ଜାଏସନ୍ଅଛେ ତାରନୁ ଶକ୍ତି,ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଲେଖେ ଆଖଲ୍ ଧାରଦେଇ କରି ପାରେ…
ନାଲ୍ ଟହ ଟହ ଡଉଲ ଡାଉଲସତେ ସରଗ ନୁ ଅପସରୀକେନ୍ ଦେବତା ଅଭିଶାପ ବଲେହେଇଛେ ପଲସା ସୁନ୍ଦରୀବାଟେ ଘାଟେ ଯେନେ ଦେଖପଡ଼ିଚେ ଲାଲ୍ ଗାଲିଚାବାସ୍ ଗନ୍ଧ୍ ନାଇ ସିନା ତାରହୃଦୟ ଟା ଫରଛା ବଉଲିଆ ଧୁକା ହଲେଇ ଦେଉଛେ ତାର ସୁନ୍ଦର ନାକ୍ଗୀତ ଗାଇ କି ନାଚୁଛେ ସେ ହସ ଟା ବି ତାର୍ ଖାସ୍ଧରତି ମା ଲାଲ୍ ପାଟ ସତେପିନ୍ଧିଚେ ତାର୍ ଲାଗିମା ମଙ୍ଗଳା ଟାକି ଥିସନ୍ପୂଜା ପାଇବାର୍ ଲାଗି କାହିଁ କେତେ କବି ମନ୍…
ନିଜର୍ ଜିବନ୍ ନିଜେ ହlର୍’ଲେଁଲାଗ୍’ସି ବଢ଼େ ପାପ୍ମାହାପୁରୁ ନେ ରଖ୍ ଭର୍’ସାସବୁ କର୍’ବା ଥାବ୍ । ଦୁଖ୍ ନାଇଁ ରହେ ହରେ ହର୍’ମିସାକିନ୍ଦ୍’ରି ଆଏବା ସୁଖ୍ତୁଇଁ କିଏ ଆଉ କହତ ବେଡାରାମ୍ ସିତା ଭି ପାଇଛନ୍ ଦୁଖ୍ । ଝାରେଁ ଜଙ୍ଗ୍’ଲେଁ ବୁଲ୍’ଲେ ରାମ୍ରଜାର୍ ପୁଓ ହେଇଁସହରେ ଜିବନ୍ ବଏଲେ ତିନ୍’ହେକଁଚା ଫଲ୍ ମୁଲ୍ ଖାଇଁ। ସମ୍’ସାନ୍ ଜୁଗ୍’ଲା ହରିଚନ୍ଦର୍ଲଟା ଘିଚିଥିଲା ନଲ୍’ରଜାଆମର୍ ଲୋକ୍ ଆଘ ମାକର୍ ଥିଲେମୁନୁସ୍ ହେଇଛନ୍ କିନି ବୋ ବଝା । ସମିଆ…
