ମାତା ପିତା ଠାରୁ ନାହିଁ ବଡ ଗୁରୁନଭ ଧରା ପରି ମନ ।ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଜ୍ଞାନ କରି ଆହରଣଜୀବନକୁ କର ଧନ୍ୟ। ବିଶାଳ ହୃଦୟ ଉଦାର ଆଳୟଅମୃତ ସାଗର ସମ।ପ୍ରତିଦାନ ତାଙ୍କ ଦେଇ କି ପାରିବସୁଝି ପାରିବ କି ଋଣ। ବହୁ ଦୁଃଖ ସହି ପାଆନ୍ତି ସନ୍ତାନପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଶିଷ ନେଇ।ତାଙ୍କୁ ପାଲି ଥାନ୍ତି ଅତି ଯତନ ରେନିଜ ମାଂସ ରକ୍ତ ଦେଇ। ଛୋଟ ରୁ ବିରାଟ କରିଥାନ୍ତି ସତଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା ସହି ।ଆଶା ରଖିଥାନ୍ତି ବୃଦ୍ଧା କାଳେ…
କ’ଣ ଅଧିକା ମାଗିଲି ଯେ ଭୁଲ୍ ହେଇଗଲା ମୋର ସ୍ୱପ୍ନଟିଏର ପରିଧି ଭିତରକୁଡାକି ଆଣୁଥିଲି ଏକା ଏକା କେତେ ଆଉ ସ୍ୱପ୍ନର ଘାସ ଗାଲିଚାରେ ଚାଲିଥାଆନ୍ତି ଶିଶିର ଭିଜା ସବୁଜ ଅଧା ବତୁରା ଭୁଇଁ ଉପରେ ଝୁଣ୍ଟି ହୋଇ କାଳେ ପଡିଯିବି ସେଇଥିପାଇଁ ତସଂବେଦନା ଆଉ ସୌହାର୍ଦ୍ଦର ହାତ ଟିକେ ଧରିବସିଲି ବାସ୍ତବରେ ନୁହେଁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ନାଁ ନାଁ ଚିନ୍ତା କରନା ଜମା ଶୀତ ରାତିଟା ପାହିଗଲା ଏମିତି ତୁମ ବିନା ଅନୁମତିରେ ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜକୁ ତୁମକୁଟାଣି…
ଚାଲୁଛ ଚାଲୁଛ ଅନାଦି କାଳରୁଚାଲିବା ତୁମରି କାମ,ଶିଳାଲେଖ ଅବା ହେଉ ତାଳପୋଥିସେବେଠୁ ନାହିଁ ବିରାମ lକାଗଜ ପୃଷ୍ଠାରୁ ବୈଜ୍ଞାନିକ ସୃଷ୍ଟିଲେଖାଯନ୍ତ୍ର ସରଞ୍ଜାମ,ସଲାମ୍ କଲମ ସଲାମ୍ ll ଗୀତା ଭାଗବତ ଛାନ୍ଦ ଚଉତିଶାମାଳିକା ପୋଥି ପୁରାଣ,ରସମୟ ଗୀତ କାବ୍ୟ ଉପନ୍ୟାସଭଜନ ଆଉ ଜଣାଣ lହୃଦୟର ବାର୍ତ୍ତା ସନ୍ତର୍ପଣ ଚିତ୍ତକେଇ ପଇସାର ଦାମ,ସଲାମ୍ କଲମ ସଲାମ୍ ll ସତ୍ୟର ନିର୍ଘୋଷ ଲେଖନୀ ଚାଳନାଶରୀରେ ସଂଯୋଗୀ ପ୍ରାଣ,ବ୍ୟଥିତ ହୃଦୟେ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଭରିଛଦୁର୍ବଳରେ ସାହା ପଣ lନିର୍ଭୀକ ଦାମ୍ଭିକ ନିରପେକ୍ଷ ମୂର୍ତ୍ତିଶାଣିତ ତୁମରି…
ମୁଦ୍ରିତ ନୟନେ ଦେଖିଦେଲା ଦିନୁତୁମ ସେ ଚକାନୟନଖୋଲିବାକୁ ଆଖି ଆହେ ଜଦୁପତିବୋଲୁ ନାହିଁ ମୋର ମନ। ଜଗତ କରତା ସର୍ବ ମନୋରଥାତୁମେ ତ କୃପା ସାଗରଏତକ ହେଉହେ କରୁଣା ତୁମରନିଦ ନପୁରୁ ହେ ମୋର। ଆହେ ଦୟାମୟ ରାଧା ଭାବମୟଏତିକି ମାଗୁଣି ମୋରଦେଖୁ ଦିବା ନିଶି ତୁମ ରୂପ ରାଶିନୟନ ଜୁଗଲ ମୋର୍। ଶୟନେ ସପନେ ଅବା ଜାଗରଣେନେତ୍ରେ ଥାଉ ତୁମ ଛବିଦିଅ କୃପାବାରି ମୋହନ ମୁରାରୀମନୋବାନ୍ଛାଜାଉ ପୁରି । ଏତକ ବିନତି ଆହେ କୃପାନିଧିନେତ୍ରେ କରି…
ଦୁଲୁକାଏ ଶୀତୁଆ ପବନ ସ୍ପର୍ଶ କରେ ଯେବେମୋ ଶରୀରକୁହୃଦୟ ଅନୁକୋଣରେ ସ୍ମୃତି ତକଅଥୟ ହୁଅନ୍ତି ଫେରି ଯିବା ପାଇଁ ଅତୀତକୁତୁମର ମହମହ ବାସ୍ନା ବିଭୋର କରେପାଦ ଦୁଇଟି ଚଞ୍ଚଳ ହୁଏଲଂଘି ଯିବାପାଇଁ ଟାଣିଥିବା ତୁମ ରେଖାକୁ । ଶୀତୁଆ ସକାଳର କଅଁଳ କିରଣେଯେବେ ଚାହିଁ ଥାଅ ତୁମେ ଅପଲକ ନୟନେତୁମ କେଶ ବିନ୍ୟାସ ଥିଲା କି ଏକ ବାହାନାତୁମ ମୃଦୁ ହାସ୍ୟ ଓ ଆକାଶୁଝରୁଥିବା ସେ ଜହ୍ନର ରୂପେଲି ଜୋଛନାସେ ସକାଳ ସେ ସନ୍ଧ୍ୟା ସବୁପଡୁଛି କି…
ପାପ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏଇ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେପଥ ତ ଏନେକ ଦୂର ,ହାରିବା ଜିତିବା ଲେଖା କପାଳରେକର୍ମ ସଦା ଠିକ୍ କର ll ଜୀବନ ଯାପନ ସଦା କରିବାରେପରିସ୍ଥିତି ସାମ୍ନା କରି ,ବିପଦ ଆସିଲେ ଆମ ଜୀବନରେସାହାସ ରଖିବା ଭରି ll ମନବଳ ଯଦି ଦୃଢ଼ ରଖିଥିବାବିପଦ ଯିବ ତ ଟଳି ,ସଭିଙ୍କୁ ଆଦର ସର୍ବଦା କରିବାମନେ ନରଖିବା ମଳି ll ମାନବ ଜୀବନ ବୃକ୍ଷର ସଦୃଶସଭିଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗେ ,ଆତ୍ମା ଚାଲିଗଲେ ହୁଅଇ ଅଦୃଶ୍ୟକାହିଁକି କର୍ମ ନଜଗେ…
ଅପରିଚିତ ରୁ ପରିଚିତ ହେଲି ଖାସ୍ ତୁମରି ପାଇଁଖୋଲା ଆକାଶରୁ ଧରାପୃଷ୍ଠକୁ ଅବତରି ଆସିଲିଖାସ୍ ତୁମରି ପାଇଁ ମୁଁ ତ ଥିଲି ସୁନାପଂଜୁରୀର ଶାରୀ ଟିଏ ହୋଇନିଜକୁ ଏକ ବେନାମୀ ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧିନେଲିଖାସ୍ ତୁମରି ପାଇଁ କଲମକୁ ଆପଣାର ଭାବୁ ଭାବୁ କେବେକାନଭାସର ପ୍ରେମରେ ପଡି ରଂଗତୂଳୀକୁ ଯେନିଜର କରିନେଲି ଖାସ୍ ତୁମରି ପାଇଁ ଶବ୍ଦର ଛିଟା ତ’ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା ରଂଗର ଛିଟା ପୁଣି କେବେ ଠାରୁ ଯେ ଭଲ ଲାଗି ବସିଲା ଖାସ୍ ତୁମରି…
ଶୁଭ୍ର ସକାଳରସବୁଜ ଗାଲିଚାରେବିଗତ ରାତ୍ରିର ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁଶୋଭା ପାଉଅଛି ମୁକ୍ତା ସଦୃଶସତେକି ବିନ୍ଧାଣୀ ଆଙ୍କି ଦେଇଅଛିଘାସ ଗାଲିଚାକୁ ସୌନ୍ଦଯ୍ୟମୁକ୍ତା ର ବିନ୍ଦୁ ଆଦ୍ୟ ଶୀତ ଆଣେ ନୂତନ ଉଲ୍ଲାସମନର ଉଷ୍ଣତା ଜାଗେହେମନ୍ତ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାଭ ରୂପଛଟା ମଧ୍ୟେଅନୁଭବ ଶୀତର ଆଣେ ଦିନର ଅବଧି କମି କମି ଯାଏରାତ୍ରି ତା’ ପକ୍ଷ ଲମ୍ବାଏଉତ୍ତର ଦିଗର ହିମ ପ୍ରବାହତା’ଡେଣା ଝାଡ଼ୁଥାଏଶିଶିର ବୁନ୍ଦାରେପ୍ରକୃତିରେ ନୂଆ ପୁଲକତା ଭରିଦିଏ ଆଦ୍ୟ ଆକର୍ଷଣ ଆଦ୍ୟ ମହକଆଦ୍ୟ ଶୀତ ତୁମେ ସ୍ମୃତିର ସ୍ତବକମନ ଅଗଣାର ଆଦ୍ୟ ଆକର୍ଷଣତୁମେ…
ଧର୍ମ କର୍ମ କର କାର୍ତ୍ତିକ ମାସରେଲେଖା ଅଛି ଶାସ୍ତ୍ର ଗତସତ୍ତ୍ଵ ଗୁଣ ସବୁ ଫୁଟୁ ହୃଦୟରେଛାଡ଼ଖାଇର ଏ ତତ୍ତ୍ଵ ଆମିଷ ଭୋଜନ ନୁହେଁ ପ୍ରୟୋଜନଏଇ କଥା ରହୁ ମନସାତ୍ଵିକ ଭୋଜନ ଅମୃତ ସମାନପ୍ରଭୁ ପାଦେ ରହୁ ଧ୍ୟାନ ସଦା ନିରନ୍ତର ସାତ୍ତ୍ୱିକ ଆହରବୃଦ୍ଧି ହୁଏ ଆତ୍ମ ଜ୍ଞାନଜୀବ ହତ୍ୟା କରି ମାଂସ ଭକ୍ଷଣରେମଣିଷ ହୁଏନି ମହାନ ଯେପରି ଖାଦ୍ୟ ସେପରି ମନଅଟଇ ଶାସ୍ତ୍ର ଲିଖନମୋକ୍ଷ ପଥକୁ ସୁଗମ କରିବାକରି ଆମିଷ ବର୍ଜନ ଦୁଇ ଦିନିଆ ଏ ମଣିଷ…
ମନ ଆକାଶ ର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଜହ୍ନ ଗୋ’ତୁମ ରୂପେଲି ଜୋଛନା,ଆଭା ର ଝଲକେ ମନ କାନନ ରେବୋହେ ପ୍ରତି ର ଝରଣା। ଦାରୁଣ ନିଦାଘେ ତୁମର ସ୍ପର୍ଶ ରେମଳୟ ପବନ ବୋହେ,ପହିଲି ବସନ୍ତ ରୂତୁ ଆଗମନଅନୁଭୂତ ହୋଇ ଥାଏ। ମାଘୁଆ ଶୀତ ର ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ରେପହିଲି ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ,ପରାଏ ଝଟକେ ଅପୂର୍ବ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟେତୁମ ରୂପ ଯଉବନ। ସ୍ବର୍ଗ ଅପସରୀ ମୁହଁ ଲୁଚାଇବେତୁମ ରୂପ ତୁଳନା ରେ,ଆନ ସୁନ୍ଦରୀ ଏ ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ତାରାତୁମ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଆଭା…
