ଅମାନିଆଁ ଝରଣା ଭଳି ଗଡ଼ି ଚାଲେ,ନିଶବ୍ଦ ନିର୍ବିକାର ଭାବରେ ବିତିଯାଏ ମୋ ପିଲାଦିନ ,କେତେ ଅଳି ଅଝଟ ବାଲି ଖେଳସବୁ କାଲି ପରି ଲାଗେ ହେଲେ ,ସମୟର ସ୍ରୋତରେ ବହିଯାଏ ମୋ ସେ ସୁନ୍ଦର୍ ଝାପସା ଅତୀତ ।।ସ୍କୁଲ୍ ଯିବା ବୟସ ଟା ଖୁବ୍ ଧୀରେ ଚାଲେ,ଶଗଡ଼ ର ଚକ ଭଳି ଖୁବ୍ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ,ସେ ସମୟଟା କୁ ସେତେବେଳେ ଭାରି କଷ୍ଟ ଲାଗେମାଷ୍ଟ୍ରେ ଙ୍କ ନାଲି ଆଖି ଭାରି ଅବୁଝା ସେ ଅଙ୍କ,କେମିତି ଚାଲି ଯାଆନ୍ତା…
ଛେଚା କେଞ୍ଚାର ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀରୁବାହାରକୁ ବାହାରି ଆସିଲେ,ଖୋଲା ଦୁନିଆଟା ଆପଣାର ଲାଗେ,ବିକଳିଆ ମନ ସତେଜ ଜଣାପଡେ,ଉଇହୁଁକାର ଅଗ୍ନିବର୍ଧକ ତେଜସତେ ଯେମିତି ଶେଥାପଡିପ୍ରଶାନ୍ତିର ମହକ ଛୁଟାଏ…! କିନ୍ତୁ…ମୁଁ ମୁଁ ର ଚଷମା ପିନ୍ଧିଥିବା ହାଟ ବଜାରରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେକେଥ୍ନି କେତେ ବିଗ୍ ମାର୍କେଟ୍,ଫିଙ୍ଗା ହେଉଥିବା ଅକ୍ଷାସବୁଲୁଥିବା ବୁଲା ଭିକାରୀଙ୍କୁ,ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ :ଚା’ଖଟିରେ ସମାଜତତ୍ତ୍ୱ ଆଙ୍କୁଥିବାବାହାପିଆ ମାଫିପିଆଙ୍କଅଣଦେଖା ଭାବକଳୁଷିତ କରିବାରେ ଲାଗିଛିମନାକାଶର ସ୍ୱଚ୍ଛ ଗାଲିଚାକୁ…! ଭଲଥିଲା ଚାରିକାନ୍ଥରଭୟାନକ କାଳ କୋଠରୀଟି,ଏହାର ବାହାରେମଣିଷ ହଜାଇ ସାରିଛିମଣିଷତ୍ୱର ଅମୂଲ୍ୟ ଗାରିମା,ବାହାବା ନେବାର ଦୁର୍ବାର…
ଆସ ଆସ ତୁମେ ନବ ବରଷ ହେଆଣି ମିଠା ମିଠା ପରଶ,ବିଗତ ଦିନର ବିଷାଦ ଭୁଲେଇଜଗତ କରାଅ ହରଷ। ତୁମରି ସମୟେ ନହେଉ ଶୋଷଣମଣିଷ ନହେଉ ପାଷାଣ,ସବୁ ଶରୀରକୁ ଦାନା କନା ମିଳୁନ ପଡୁ କାହାକୁ କଷଣ। ଜନନୀ ଭଗିନୀ ସମ୍ମାନିତ ହେଉଟଣା ନହେଉ ତା’ ବସନ,କନ୍ୟା ଭୃଣ ହତ୍ୟା ମନୁ ମରିଯାଉନାରୀ ପାଉ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆସନ। ପୂର୍ଣ୍ଣକର ତୁମେ ବାପୁଙ୍କ ସପନରାମ ରାଜ୍ୟ ପରି ଶାସନ,ବିଶ୍ବକୁ ଶୁଣାଅ ବିବେକାଙ୍କ ବାଣୀଭାତୃଚାରା ହେଉ ସ୍ଥାପନ। ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନରେ…
ଧାବମାନ ବିଶ୍ୱହା ହତାଶ,ସବୁଠି କୋଳାହଳଯେଉଁଠି ଦେଖିବମାନବ, ମାନବ,ମାନବବିଡ଼ମ୍ବନା!ମାନବିକତା କାହିଁ ? ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦିତାସୁରମ୍ୟ ତ୍ରିତଳ କୋଠାଧନ, ଜନ, ଗୋପ, ଲଷ୍ମୀଅଯାଚିତ ସୁଖ ପସରାବିଡ଼ମ୍ବନା!ଜୀବନରେ ଶାନ୍ତି କାହିଁ ? ଭଗବାନ ସବୁ ଦେଇଛନ୍ତିକରୁଣା କଲ୍ୟାଣର ଊଣା ନାହିଁବଡ଼ମ୍ବନା !ସତ୍ ଚିତ୍ ଆନନ୍ଦରେବିଶ୍ୱାସ କାହିଁ ? ମନୋରଞ୍ଜନ ସୁରୁଜାଲଆଇଁଲାପାଲି, ଧମା, ସମ୍ବଲପୁର
ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ଖାଦ୍ୟ ନଷ୍ଟ କରୁଥିବାମଣିଷ ହେ ଯାଅ ଦେଖି,ତୁମ ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଉଛି ଯିଏସିଏ କେତେ ବଡ଼ ଦୁଃଖି l(୧)ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ ଖୋଜେନି ଶୀତଳତା ପୁଣିବର୍ଷାକୁ ଭଲ ସେ ପାଏ,ଶୀତ କାକରରେ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେକ୍ଷେତପରେ ଖଟୁଥାଏ l(୨)କୀଟ ଠୁ ପତଙ୍ଗ ଅବା ସରୀସୃପସଭିଙ୍କୁ ଆଦରି ନିଏ,ମାଟିପରି ଧୌର୍ଯ୍ୟ ହୃଦୟରେ ଭରିସୁନାର ଫସଲ ଦିଏ l(୩)ଝାଟିମାଟି ନଡ଼ା ଛପର ଘରଟେସେଠି ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜି ସୁଏ ,ସ୍ଵପ୍ନରେ ଗଢେ ସେ ସୁନାର ମହଲସ୍ୱପ୍ନରେ ସେ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ l(୪)ସାହସ ପାଏନି ଦେଖିବାକୁ…
କଲମ ହେ !ତୁମ ଚରଣେ ମୁହିଁପ୍ରଣମୁଛି ବାର ବାରଘେନାକର ମୋରଭକ୍ତିପୂତ ଅର୍ଘ୍ୟହେ କଲମ ପରିବାର ।ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତିବଲମଠୁ ବଳିକଲମ ଯେ ଶକ୍ତିଶାଳୀଦୂର କରି ସବୁଅର୍ଗଳ ରାଜିଝରିପଡୁ ପଦାବଳୀସେ ପଦାବଳୀରେଫୁଟିଉଠୁ ଆଜିସମାଜର ଚଉପାଶଦୂର ହୋଇଯାଉଉତ୍କଟ ପୀଡାସମୟର ରାହୁଗ୍ରାସବିଶ୍ବମୁକ୍ତିର ଶୁଭ୍ରଜଳରେଅବଗାହୀ ପ୍ରତିପ୍ରାଣଉଚ୍ଚ ଓଁକାରେଦୀପ୍ତକରରେଚେତନାର ଜାଗରଣଭାଙ୍ଗିଦିଅ ସବୁଶୋଷଣ କଷଣଆନ୍ୟାୟର ଅମାନିଶାଦେଖାଅ ତୁମରଶକ୍ତି ଅପାରନବ ସୃଷ୍ଟିର ଦିଶା ।ମନେପଡେ ଆଜିଚିର ଦୁର୍ବାରଗୋଦାବରୀଶଙ୍କ କଥାଯିଏ ଲେଖିଥିଲେକଲମ ମୁନରେଜାତି ପରାଣର ବ୍ୟଥାକହିଥିଲେ ଦିନେ“ଅତି ଆପଣାରବନ୍ଧୁହେ ମମଅତି ବିଶ୍ବାସୀ ସଖାତୁମର ତୀକ୍ଷ୍ଣମୁନରେ ଫୁଟିଛିକେତେ ମୋର ମନଲେଖା “ଆସ…
ଆଉ ମୁଁ ଲେଖିପାରୁନି ମୋ ଭାବନାକୁଆଉ ମୁଁ ଦେଖିପାରୁନି ମୋ ଲୁହକୁଆଉ ମୁଁ ଶୁଣି ପାରୁନି ମୋ ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନକୁଆଉ ମୁଁ କହିପାରୁନି ମୋ କୋହକୁଆଉ ମୁଁ ଅନୁଭବ କରିପାରୁନି ନିଜେ ନିଜକୁତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ପଥର ପାଲଟିଗଲିତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ମଣିଷତ୍ଵ ହରାଇଲିତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ……..ମୁଁ ବର୍ତମାନ ଏକ ବିରାଟ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀସୁଦୀର୍ଘ ପାଚେରୀ, ପାଚେରୀ ସେପାଖରେଅସଂଖ୍ୟ କୋଳାହଳ କରୁଥିବା ମଣିଷପାଚେରୀ ଏପାଖରେଏକ ନିଶବ୍ଦ ପଣର ଅଶାନ୍ତ ଇଲାକାଧାଉଁଛି ଧାଉଁଛି ଅନବତ…
ବିଶ୍ବ ବିଜୟୀଚିର ଅମଳିନନବ ଚେତନାର ରବିହେ ମୋର ମାଟିର କବିଆଗାମୀ କାଲିରପ୍ରାତଃ କାକଳୀନବଜାଗରଣ ହବି ଉଦୟ ଅରୁଣଆଭା ପ୍ରଦାୟକଅସ୍ତ ମାର୍ତ୍ତଣ୍ଡ ତେଜମସୀର ଫଳକେଚିତ୍ରିତ କରିପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଲ କାର୍ଯ୍ୟ ତୁମେ ବାଲ୍ମୀକୀରଚନା କରିଲମାନବବାଦର ଗୀତସଂସାରୀ ମଣିଷଆଜିବି ଗାଉଛିନିଜ ଜୀବନର ତତ୍ତ୍ବ। ମହାଭାରତରନୀତି ନୈତିକତାଜାବନର ଭାବାଦର୍ଶବର୍ଣ୍ଣନା କରିଲମଣିଷ ଙ୍କ ହିତେକୃଷ୍ଣ ଦ୍ଵୈପାୟନ ବ୍ଯାସ । ବ୍ୟାସଙ୍କୁ ଜାଣିଲେସାରଳା ଭଣିଲେପ୍ରାକୃତ ଭାଷାରେ ଗୀତସେ ଗୀତ କହିଲାଭାରତ ଅସ୍ତିତ୍ବବୁଝାଇଲା ସବୁ ସତ ସାରଳାଙ୍କ ଠାରୁଆଜିଯାଏ ଏଠିଅନେକ କବିଙ୍କ ନାମଶୁଣୁଛୁ, ପଢୁଛୁନୟନେ ଦେଖୁଛୁସଦା ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟମାନ…
ଆମ ଗାଆଁ ନଈ ତୁମ ଗାଆଁ ଦେଇଯାଆନ୍ତା କି ସତେ ବୋହିନଉକାଟି ଧରି ନିଇତି ଆସନ୍ତିବଣିକ ସଜେଇ ହୋଇ ନଈକୂଳ ଆଡେ ତୁମେ ବି ଆସନ୍ତଗାଧୁଆ ବାହାନା କରିଭେଟାଭେଟି ପୁଣି ହୁଅନ୍ତା ସେଇଠିଗପସପ ମନଭରି କାନର ଝୁମୁକା ପାଦର ପଇଁରୀଯଦି ଘାଟେ ଯାଏ ହଜିପାଣିରେ ବୁଡିକି ଖୋଜିକି ଦିଅନ୍ତିନିଜକୁ ଲଗେଇ ବାଜି ଡଙ୍ଗାରେ ବସେଇ ବୁଲେଇ ନିଅନ୍ତିଧୀରେ ଧୀରେ କାତ ମାରିକଳାମେଘ ଦେଖି ଡରି କି କୁହନ୍ତଚାଲ ଯିବା ଆମେ ଫେରି ନଈ ଗଡି ଯାଏ ଦୂରକୁ…
କବି…ଡାକ୍ତର ମୋ ହୃଦୟରେ ଅନେକ ପୀଡା !ଡାକ୍ତର…କେବେ ଠୁଁ?…… ବର୍ଷ ମାସ ଦିନ ଦଣ୍ଡ କିଏ କ’ଣ ମନେ ରଖେ ?……ତଥାପି କିଛି ତ ମନେଥିବ?……ହଁ ମନେ ଅଛି ସେଦିନ କେବଳ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ହିଁ ଉଠୁଥିଲାଆଖି ଜକେଇ ଉଠିଲା…ଓଠ ଶୁଖି ଯାଉଥିଲା…ଆଉ କାହିଁଶୂନ୍ୟତା ମାରି ଗୋଡାଉଥିଲା !……ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଏତେ ସବୁ ମନେ ରଖିଛନ୍ତି ତ !……ମନେ ହିଁ ତ ରଖିଛି…ତେଣୁ ବୋଧେ ହୃଦୟରେ ପୀଡା……କିଛି ବଦଭ୍ୟାସ…ପାନ ଗୁଟ୍ଖା ବିଡ଼ି ସିଗାରେଟ ମଦ……ହା..ହା..ଡାକ୍ତର !କିଏ କହିଲା ବଦଭ୍ୟାସ ?ସେମାନେ…
