ସୁନା ଝରା ସକାଳ ରେ ମୁକ୍ତା ଝରା ପାଗ,ନାନା ପୁଷ୍ପେ ସୁସଜ୍ଜିତା ଧରଣୀ ର ବାଗ।ସବୁଜ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ସୁନ୍ଦରୀ ତରୁଣୀ,ବଧୂ ଟିଏ ସାଜିଛି କି ସତେ ଏ ଧରଣୀ।ଧାନ କ୍ଷେତ ସତେ ତାର ସୁନା ଅଳଙ୍କାର,ଝର ଝର ଝରଣା ତା ଗଜରା ହାର।ସୁର୍ଜମୁଖି ଫୁଳ ତାର କାନ ର ଝୁମୁକା,ପଦ୍ମ ଫୁଲ ସତେ ଅବା ତା ମଥା ର ଟୀକା।ରୂପେଲି ନଦୀ ର ଧାର ତା ପାଦ ପାଉଁଜି,ସ୍ଵର୍ଗ ଅପସରି ଫିକା ପଡ଼ିଯିବେ ଆଜି।ସୂର୍ଯ୍ୟ ସୁନେଲି…
ରକ୍ତ ଅସ୍ଥି ମାଂସ ଦେହେ ଚର୍ମ ର ଢାଙ୍କୁଣି,ଧର୍ମ ସତ୍ୟ ଚିରନ୍ତନେ ମୋହ ର ଛାଉଣୀ।ଚଳନ୍ତା କଣ୍ଢେଇ ପରି ଶରୀର ସୁନ୍ଦର ,ଭିତରେ ଅସ୍ଥି ରକ୍ତ ମାଂସ ସମାହାର।ଶରୀର ସୁଖ ରେ ଅନ୍ଧ ହୁଏ ସିନା ଜୀବ,ପ୍ରଭୁ ପଦେ ଅନ୍ତ ହୁଏ ସବୁ ଦୁଃଖ।ପ୍ରଭୁ ପଦେ ରଖି ଲୟ କର ଭାବ ପ୍ରୀତି,ନ ରହିବ ଏ ସଂସାର ଦୁଃଖ ଭୟ ଭିତି।ସତ୍ୟ ଶିବ ସୁନ୍ଦର ର କର ଉପାସନା,ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତି କରି କର ଚିତ୍ତ ର ମାର୍ଜନା।ମିଛ…
ମୋର ତ ସ୍ୱର୍ବସ୍ଵ ତୁମରକଣ ବା’ ଦେଇ ତୋଷିବିତୁମର ମନ ହୃଦୟ କୁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାତି କୁରଙ୍ଗୀନ କରିବାକୁ ଚାହେଁଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଟେ ସାଜି । ମୋର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷାଦଳି ଦେଇଛିତୁମ ରାସ୍ତା ରେ ଫୁଲ ଟେ ହେଇ । ତୁମ ଅତୃପ୍ତ ତୃଷ୍ଣକାନ୍ତ ହୃଦୟ କୁଶାନ୍ତ କରିବାକୁକୂଅ ଟେ ସାଜି ।। ତୁମ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦୁଃଖ ସୁଖେଗୁନ୍ଥି ହେଇଛିମାଲା ଟେ ପରି ।।ତଥାପି,ମନ କୁ ସଜେଇ ଦେବାକୁ ଚାହେଁପୁଣି,କଣ ବା’ ଦେଇ ଶୃଙ୍ଗାର କରିବି…
ନାରୀ ଅଟେ ସର୍ବଂସହl ନାରୀ ନାରାୟଣୀ,ସ୍ରଷ୍ଟା ଙ୍କ ଅନନ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୁପିଣି ।ନାରୀ ସୃଷ୍ଟି ନାରୀ ସ୍ଥିତି ନାରୀ ଜନ୍ମଦlତ୍ରି,ସତୀତ୍ୱ ର ପରିଚୟ ସୀତା ଓ ସାବିତ୍ରୀ।ପୁରୁଷ ର ସମକକ୍ଷ ଆଧୁନିକ ଯୁଗେ,ପୁରୁଷ ଠୁ ଦୁଇପlଦ ନାରୀ ଚାଲେ ଆଗେ।ସ୍ରଷ୍ଟା ଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ରେ ଅନନ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ଅଟେ ନାରୀ,ପୁରୁଷ ପ୍ରଧାନ ସମାଜେ ଉପେକ୍ଷିତl ନାରୀ।ବଦଳିଲା ଯୁଗ ଏବେ ନାହିଁ ସେ ସମୟ,ଘର କୋଣ ନାହିଁ ଆଉ ନାରୀ ପରିଚୟ।ସାହିତ୍ୟ କଳା ବିଜ୍ଞାନ ସମସ୍ତ କ୍ଷେତ୍ର…
ଆ କଥା ହବା ତୋ’ର ମୋ’ରଏମିତି ଏଇ ନିରୋଳାରେ ଟିକେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ହବାତୁ ପରଖିବୁ ମୋତେ ଆଉ ମୁଁ ତୋତେତୁ ଜାଣିବୁ ମୋତେ ଆଉ ମୁଁ ବି ତୋତେତୁ ଚିହ୍ନିବୁ… ମୁଁ ଚିହ୍ନିବିଦୁହେଁ ହବା ଚିହ୍ନାଚିହ୍ନିଆଉ ନଭୁଲିବାକୁ ଉଭୟ ଉଭୟଙ୍କୁ,ସଂସାର ଭିତରେ, ସଂପର୍କର ଅଳନ୍ଦିରେ,ସହରୀ ଧୁଳି, ଧୁଆଁ ରେ ବେଶ୍ ଖାପଛଡ଼ାରେବିତିଗଲା ତିନି ପା’ …ନା ତୁ ଅନୁଭବ କଲୁ ନା ମୁଁ…ତୁ ବୁଝୁ କି ନବୁଝୁଏଠି ଏଇ ନିରୋଳା ବେଳାଭୂମିରେଏଇ ଅସ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟର ହାଲକା କିରଣରେମୁଁ…
ସଂଘର୍ଷରେ ହାରିଗଲେ ବି ଦୁଃଖ କରିବୁନି ଧନପତ୍ରଝଡ଼ା ପରେ ହିଁକଅଁଳି ଥାଏ ନୂଆ ପତ୍ରପଢା ବହିରେ ଖୋଜିବୁନିସଂଘର୍ଷରୁ ମୁକୁଳିବାର ମନ୍ତ୍ରକିଛି କଥା ଜୀବନ ଆପେ ଶିଖେଇ ଦିଏକିଛି ଶିଖେଇ ଦିଏ ସମ୍ପର୍କସମ୍ପର୍କକୁ ସାଇତିବୁ ତସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆରେ ଧର୍ଯ୍ୟ ସାଇତି ଶିଖ୍ନିଜକୁ କଷ୍ଟ ଦେଇ ସ୍ନେହ ବାଣ୍ଟିବା ଶିଖ୍ଏ ସମ୍ପର୍କ ବି ଏମିତି ରେ ଧନଯାହା ପାଇଁ ତୁ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ଜୀବନ ସାରିଦେବୁତା ପାଇଁ ତୁ ହୋଇପାରୁ ଅପରିଚିତଯାହାକୁ ତୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ପୂଜା କରୁଥିବୁସେ ହିଁ…
“ତୁମରି ପ୍ରେମର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗେଯେବେଠୁଁ ଯାଇଛି ମଜିଦୁନିଆଟା ମୋର ହେଲା ରଙ୍ଗମୟତୁମରି ପ୍ରେମରେ ଭିଜି ll ସବୁଆଡେ ଦିଶେ ନାଲି ନେଳୀ ଫୁଲବସନ୍ତ ବଉଳ ବାସନାଚିଯାଏ ମନ କୋଇଲିର ସୁରେଶୁଣେ ଯେବେ ତୁମ ଭାଷ ll ଚଗଲି ମନଟା ମାନୁନାହିଁ ମୋରସମାଜ ବନ୍ଧନ ଧାରାପ୍ରେମ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସପତ ରଙ୍ଗକୁଲେପିଛି ମୋ’ ଦେହ ସାରା ll ନାଲି ରଙ୍ଗ ସାଥି ସୁନ୍ଦର ଲାଗଇରଙ୍ଗେଇଛି ସିନ୍ଥି ମୋରଗୋଲାପୀରୁ ଟିକେ ଓଠେ ଲଗେଇଛିକଳା ମୋ’ କଜଳଗାର ll ପ୍ରୀତି ପାରାବାରେ ତୁମଙ୍କୁ…
ସତେ କ’ଣଶବ୍ଦ ଶୂନ୍ୟ ପୃଥିବୀ …!!!ଭାବ ଶୂନ୍ୟ ହୃଦୟ ….!!!ଅସମାପ୍ତ ପ୍ରୀତିର ଆଲେଖ୍ୟ….??? ସତେ କ’ଣସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ…ଆଶା ମାନେ ଜଳଛବି ..ସମ୍ପର୍କ ବି ସ୍ୱାର୍ଥ ଯଜ୍ଞେ ସ୍ୱାହା ….??? “ହଁ” ଆଉ “ନା ” ମଝିରେତଥାପି ,..ତଥାପି ନିଜସ୍ଵ ସୃଷ୍ଟିଲୁହ ଆଉ ସ୍ୱେଦ ,ସମ ଗୁଣେ ମହୀୟାନଜୀଇଁବାର ଆଧାରରେ…. ତଥାପି ତ….ଖଦ୍ୟୋତର ଆଲୋକରେ ଉଦ୍ଭାସିତଜୀବନର ପ୍ରତିଛବି…!!! ପ୍ରଣତି ମହାପାତ୍ର (ରୁବି)ସମ୍ବଲପୁର
ମନଭରି ଭାବି ଦିଅ ତୁମେ ଅବଳା ବୋଲିମନଭରି କହି ଦିଅ ତୁ ନାରୀ ଟିଏ ବୋଲି…ନାରୀ ଟିଏ ତ ଚିରକାଳ ଅବଳାସେ ସବୁଦିନ ଜଳୁଥାଏମଶାଣିର ଜୁଇ ଭଳିଜନ୍ମ ରୁ ମରଣ ଯାଏଁ…କେବେ ଜଠର ରେ ତଶିଶୁ କନ୍ୟା ଟିଏ ହୋଇ ତ କେବେକାମନା ର ଅଗ୍ନି ରେକିଶୋରୀ ଟିଏ ହୋଇ,କେବେ ବିବାହ ବେଦୀ ର ହୋମ ନିଆଁ ରେତ କେବେ ଯଉତୁକ ଜୁଇ ରେ,,ସଂସାର ଯଜ୍ଞରେ ନାରୀ ଟିଏ ତନିରନ୍ତର ଜଳୁଥାଏକେବେ ନିଆଁ ରେକେବେ ଧୂଆଁ ରେକେବେ…
