ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ଅଳକାନନ୍ଦା ହେତୁମେ କବି ଗଙ୍ଗାଧରସତେକି ପଙ୍କରୁ ପଙ୍କଜ ଅଙ୍କୁରସୁଧା ଅମୃତର ଝର I ତୁମ କଲମରେ କଳକଣ୍ଠ କହେକେତେ କଥା ସୁମଧୁରସକାଳ ଆସଇ ମଙ୍ଗଳ ବେଳାରେଧରି ପଲ୍ଲବିନୀ ହାରପ୍ରକୃତିର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଛ ଜୀବନ୍ତସାଜି ଏକ ଚିତ୍ରକର I ବିଲରେ କୃଷକ ଗାଇଛି ସଙ୍ଗୀତଅମଳ କରିଛି ଶସ୍ଯଲେଖନୀ ମୁନରୁ ଝରିଛି ଅନେକକାବ୍ୟ କବିତାର ରସତପସ୍ଵିନୀ ଇନ୍ଦୁମତୀ ଅର୍ଘ୍ୟଥାଳିଆଦି ରସ-ରତ୍ନାକର I ମାତୃଭୂମି ପ୍ରୀତି ମାତୃଭାଷା ପ୍ରତିସଦା ତୁମେ ସମର୍ପିତଭାଷାର ପରାଣେ ଜୀବନ ଭରିଛଥିଲା ଦିନେ ମୃତବତ୍ଭକ୍ତି…
କହିବାକୁ ଥାଏ ଅନେକ କିଛି ହେଲେ କହି ହୁଏ ନା ….ସେତେବେଳେ ମୌନତା କେତେ କଥା କହି ଯାଉଥାଏ,ଯେଉଁଥିରେ ଶବ୍ଦ ନଥାଏ କିନ୍ତୁ ଭାବ ଥାଏ ,ସେଥିରେ ବହୁତ କିଛି ଅନୁଭବ କରି ହୁଏ,ଏବଂ ହୃଦୟ ଭିତରୁ ଗୋଟେ ସ୍ଵର ଆସିବାରମ୍ବାର ପଚାରି ଯାଉଥାଏ ….ମୋ ଅନ୍ତର ର ସ୍ଵର ତୁ ଶୁଣି ପାରୁଚୁ ନା …ମୋ ଆଖି ତତେ କିଛି କହୁଚିତୁ ବୁଝି ପାରୁଚୁ ନା …ମୋ ନିରବତା ଭିତରେ କେତେ କଥା ଅଛିତୁ ଜାଣି…
କଥାରେ ଅଛି ଦିନ ଯାଏ ଚିହ୍ନ ରହେ….ସତରେ ସାବ୍ୟସ୍ତ କରିଛ ତୁମେତୁମକୁ କ’ଣ ମୁଁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥିଲି ?ମୋ ମନ ଓ ହୃଦୟ ରେ ଘର କରିବାକୁକାହିଁକି ତୁମେ………….ମନ୍ତ୍ରପଢ଼ି ଜାଳି ଦେଲ ପ୍ରୀତିର ନିଆଁମୋର ଅଲରା କେଶ ସଜାଡ଼ିନୀରବ ନିଥର ଭାବେ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ରହିଲ,କେମିତି ଭୁଲିବି କୁହ ତ ପ୍ରିୟ…….କାହିଁକି ଯେ ମନ ଭିତରେ ଧସେଇ ପଶ, ଜାଣି ବି ଜାଣି ପାରେନାଆମ ବିଗତ ଦିନର କାହାଣୀ……..ଜଳ ସାଜି ଝରିଯାଏଆଜି ଆଖିର ଲୁହରେଦେଖିଥିବା ପ୍ରେମ ଦୁନିଆର…
ଗୁରୁ ମାଷ୍ଟର ଟିଚର ଗୁରୁ ଭାବ ଅର୍ଥବୁଝେଇବ କା’କୁ କିଏ,ମନ ତନ ଦେଇ ଯିଏ ଗଢେ ପିଲାଗୁରୁ ପଦବାଚ୍ୟ ସିଏ…! ପିଅନ ଅଫିସି ପିଅନ ଭାରି ସରଳିଆକହି ତୋଷେ ମିଠା କଥା,ଅଭାବ କଷଣ ସିଏ ବୁଝେ ନାହିଁଁଲାଞ୍ଚ ପାଇ ହୁଏ ଅଠା…! ନେତା ନେତା ସିଆଣିଆ ନିଜ ହିସାବରେମନ୍ତ୍ର ଫୁଙ୍କେ ଲୋକ କାନେ,ମନର ଭାବନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲେହୋଇଯାଏ ହିରୋ ମନେ…! ଠିକାଦାର ଠିକାଦାର ଅଟେ ଭାରି କାମିକିଆମୁହଁରୁ ତା’ ମହୁ ଝରେ,ଶହେରୁ ଚାଳିଶି କାମ କରିଦେଇପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ ହାଇ…
ଅତୀବ କୋମଳ ତନୁ, ପାସୋରା ନଯାଏ ମନୁ,ମଧୁ ପାଇଁ ନିତି କଳା ମଧୁପ ଟିକରୁଥାଏ ଗୁଣୁଗୁଣୁ,,ବନେ ଉପବନେ ବାସମନକୁ କରଇ ତୋଷ,ସାଂଗ ସାଥି ମେଳେ, ଆଣନ୍ତି ସାଦରେ, ମନକୁ କରି ହରଷ,,ଲମ୍ବଇ କାହା ଗଳାରେ, ପୁଣିସାଜେ ମୂଁ କାହା ଗଭାରେ,ମଧୁରାତି ଦିନ ସଜା ହୁଏ ପୁଣିସଜତ୍ନେ ମଧୁଶେଜରେ,,ଅନ୍ତରେ ଭରିଛି ମଧୁ,ପ୍ରତ୍ୟୁଷରେ ମତେ ଡାଲାଭରି ଆଣେବାସଗୃହେ କୁଳବଧୂ,,ଶୃଙ୍ଗାର କରଇ ହରି, ଭବୁଁ ଯିବା ପାଇଁ ତରି,ଭୋଗୁଛିଁ ମୂଁ ଦଶା, ନାସିବେ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶାଆଖି ଖୋଲିଲେ ମୁରାରୀ,,ନିରବ, ଶାନ୍ତ ପଥିକ,ଛାଡେ ନାହିଁ…
ଅଗଣା ଟିକିଏ କୋଠା ବଖରାଏଏଇ ମୋର ଭଡାଘରମାଲିକଠୁ ବେଶି ଭଲପାଏ ହେଲେନୁହେଁ ମୁଁ ମାଲିକ ତାର ମାଟି ହେଉ ପଛେ ଫୁଲ ପରି ଲାଗେଅବିକଳ ତାର କୋଳଯାଚି ଦେଇଛି ସେ ମାଗି ନାହିଁ ତିଳେକେବେ ମମତାର ମୂଲଦେଖେଇଛି ମତେ ବଞ୍ଚିବାର ବାଟହାତଧରି ଆଗଭର ଭୁଲିବାକୁ କହେ ଅତୀତକୁ ସିଏଗଢିବାକୁ ଭବିଷ୍ୟତନିତି ଆଣିଦିଏ ଅନେକ ସପନମିଠା ହେଉ ଅବା ତିକ୍ତନିରାଶାରେ ଆଶା ବତୀଟିଏ ଜାଳିଦୂର କରେ ଅନ୍ଧକାର I କଣ୍ଟାର ଆଘାତେ ଦେହରୁ ଝରିଛିଧୂଳିର ରକତ ଧାରସହିଛି ମୋ…
ଜୀବନ ମରଣ ମଝିରେ ଜୀବନକରୁଥାଏ ନିତି ଖେଳବାହି ବାହି ତାକୁ ନେଇ ଯାଉ ଯାଉଅଣ୍ଟେ ନାହିଁ ଜମା ବେଳ। ଘର ଘର ବୋଲି ଅଣ୍ଟା ନଇଁଯାଏଗୋଡ଼ ହୋଇଯାଏ ବଙ୍କାତଥାପି ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟେ ନଥାଏ ହାତରେଆଖି ପୂରା ଗୋଟେ ଟଙ୍କା। କୁଟୁମ୍ବେ ଭରସା ତୁଟି ଯାଏ ପରାଛାଡ଼ନ୍ତି ସଭିଏଁ ହାତସେଇ ହାତ ଦୁଇ ଛଂଦି ହୋଇଥାଏଯେ ଯାହାର ପ୍ରାଣ ମିତ। ବିଶ୍ୱାସରେ ବିଷ ବୁଣିଦେଇ ସର୍ଵେପାଖରୁ କରନ୍ତି ଦୂରସଞ୍ଜ ହେଲା ପରେ ଏଇ ଦୁନିଆରେକିଏ ବସାଏ ଆସର। ମନର ମଣିଷ…
ବଡ଼ ମନୋଇ ଝିଅଟେସତରେ ଏଇ ବର୍ଷାକେବେ ରୁଷିଯାଏ ତକେବେ ହସିହସି ଲୋଟିଯାଏମାଟିର କୋଳରେ ।। ଦେଖିଥିଲି ଥରେ ତାକୁନିସ୍ତବ୍ଧ ଅପରାହ୍ନରେ…ପାଗଳୀ ପ୍ରେମିକା ପରିମଥା ପିଟି କାନ୍ଦୁଥିଲାପ୍ରିୟତମକୁ ଝୁରି ଝୁରି …ନଥିଲା ପାଦରେ ପାଉଁଜି ତା’ରନଥିଲା ବି କାନରେ ଝୁମୁକାବୋଧହୁଏ ଜାଣି ଜାଣିଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲା ଅଭିମାନ କରି ।। ଭଲ ଲାଗିଥିଲା ମୋତେ ତା’ରଅନ୍ୟମନସ୍କତା ଆଉ ସେ ବିଭୋର ପଣ …ଦୂରେ ରହି ଦେଖୁଥିଲି ତାକୁ..କେମିତି ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ହାଲକା ହେବା ପରେବଡ଼ ଯତ୍ନରେ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳିଚାଲି…
ଚାଉଦିଗେ ତା’ର ସବୁଜ କିଆରୀପାଚିଲା ଫସଲ ହସ ,ଦୂର ପାଟ ବିଲେ ଖଜୁରୀ ତାଳ ରଶୋଭା ତ କରେ ବିବସ ।।ତା ଆଗ ପଟକୁ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ନଈକାଚ କେନ୍ଦୁ ପାଣି ଧାର ,କୁଳୁକୁଳୁ ସୁରେ ଗୀତ ଗାଇ ଧାଏଁସତେ କି ରୂପେଲି ଗାର ।।ଗାଈଆଳ ଟୋକା ବଇଁଶୀ ଶବଦଗୋଠ ଆମ୍ବ ତୋଟା ତଳେ,ବାହୁଡନ୍ତି ଗୋରୁ ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡେ ଧୂଳିନୂଆଁଣିଆ ସଂଜ ବେଳେ ।।ଗାଆଁ ମଝି ଠିଆ ମନ୍ଦିର ଦୁଇଟାଜଗନ୍ନାଥ ବଡଦିଅଁ ,ଠାକୁରାଣୀଙ୍କର ଆଶୀଷ ମିଳଇସିନ୍ଦୂର ବେଳା…
ଟିକି ଗାଁ ଆମ କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦରହେଉ ପଛେ ଘର ଚାଳ ଛପର।ସକଳ ସୁଖ ତ’ ସେଇଠି ଅଛିଧନ୍ୟ ମୋ ଜୀବନ ସେଠି ଜନ୍ମିଛି। ପ୍ରାଚୀ ଦେଶେ ଯେବେ ସୁରୂଜ ଉଏଁନିତି ନୂଆ ନୂଆ କଥା ସେ କହେ।ମନ୍ଦିରର ଘଣ୍ଟ ଗ୍ରାମ ଦେଉଳଶ୍ଳୋକ ଆଉ ଶଙ୍ଖ ଶବ୍ଦର ତାଳ।ଭକତି ଚେତନା ଭରେ ମନରେଆପେ ମଥା ନୁଏଁ ବିଭୁ ପୟରେ। ପରସ୍ପର ସ୍ନେହେ ବନ୍ଧା ସଭିଏଁକୁଳୁ ଗୀତ ଗାଇ ନଈଟି ବହେ।କାଚ କେନ୍ଦୁ ପରି ତାହାର ପାଣିଗାଁ ଶିରୀ ନିଏ…
