श्रेणी: ଓଡ଼ିଆ କବିତା

  ଇଚ୍ଛା ଓ ଅନିଚ୍ଛାକୁ ଯିଏ  ଅକ୍ଳେଶରେ ଠହରେଇ ପାରେ ସମସ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯାହାର ନାମେ ନିମିଷେ ଦୂର ହୋଇପାରେ  କିଛି ଅଳି କରେନି  ମୁକ୍ତ ହସ୍ତରେ ଦାନ ଓ ତ୍ୟାଗ କରିପାରେ  ହଁ ସେ ମା ହିଁ ହୋଇ ପାରେ । ମା’ ତୁ କେଉଁଠି  ତୁ ଫେରିବୁ ବୋଲି ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଥିଲୁ ମୁଁ ଜାଣେ ତୁ ସର୍ବଦା ମିଛ କହୁ ତୋ ନାନା ବାୟା ଗୀତ  ସବୁତକ ତ ମିଛ ଥିଲା  ଆ ଜହ୍ନ…

  ଦେବୀ ମାନେ ମୁଁ ବୁଝେ, ମାଟିରେ ଗଢ଼ା ପ୍ରତିମା ସୁନେଲି ରଙ୍ଗର ପ୍ରଲେପ ମଥାରେ ନାଲି ରଙ୍ଗର ଓଢଣୀ ! କିନ୍ତୁ, ପ୍ରତି ଥର ଭଳି ସେ କୁହେ; ଦେବୀ ଦେଖିବ ତ କେବେ ଥରେ ଯାଅ ଵୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ଜୀବନ୍ତ ଦେବୀ ଦର୍ଶନ କରିବ, ନଚେତ୍ କେବେ ଆସ ରେଲେ୍ୱେ ଷ୍ଟେସନ ଖୋଦ୍ ଦେବୀଟିଏ, ଦେବୀ ପୂଜା ପାଇଁ ଫୁଲ ବିକୁଥିବ ତା’ ନିରୀହ ଆଖିରେ ଦେଖିବ ଭିନ୍ନ ଏକ ପୃଥିବୀ ଉପଲବ୍ଧି କରିବ ଦେବୀତ୍ୱକୁ…….

                 ଝୁରି ହୁଏ କେତେ ମନେପଡେ ସେ ଦିନ                      ଫେରିଆ ଫେରିଆ ମୋ ପିଲାଦିନ                 କାହିଁ ସେଇ ସାଙ୍ଗସାଥୀ ଖେଳୁ ଥିଲୁ ଖେଳ                 ବୋହୂ ଚୋରି ପୁଚି ଲୁଚୁ ଲୁଚାଣୀର…

ଜୀବନ କୁ ବୁଝାଏ ଜୀବନ ଏଠି ନିତି ହଜି ନିଜକୁ ପାଇବା ହିଁ ଜୀବନ ସପନ, ମାନ, ଅଭିମାନ ଓ ଯଉବନ  କ୍ଷଣ ସ୍ଥାୟୀ ଏତିକି ଜାଣ ତିଳ ତିଳ ହୋଇ ଜଳି  ଦୀପ ଶିଖା ପାଲଟିବୁ ସମୁଦ୍ର ଲହଡ଼ି ଭଳି  ଦୁଇ ପାଦ ଆଗକୁ ଯାଇ ଦୁଇ ପାଦ ତୁ ଫେରିବୁ ତେବେ ଯାଇ ବିଶାଳ ହେବ ତୋ ମନ ଲେଖା ଅଲେଖା କେତେ ଯେ କାହାଣୀର ନାୟକ ହଜି ଗଲେଣି ଏଠି  ସବୁରି ମୂଳରେ…

ପବନ ଆଉ ତାପମାତ୍ରା ଉଭୟ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପରି ଚାଉଁ-ଚାଉଁ, ତଥାପି, ପାଚେରୀ ପାଖକୁ ଲାଗି – ସକାଳୁ ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ଝଡୁଥିଲା, ରାଜଧାନୀ ରାସ୍ତାରେ- ସପ୍ତପର୍ଣ୍ଣୀ ମହକୁଥିଲା, ଆଉ ଉପକଣ୍ଠର ଅନାବାଦୀ ଭୂମିରେ- କାଶତଣ୍ଡୀ ଝଟକୁ ଥିଲା, ହଁ, ତାହେଲେ ଏଇ ଭିତରେ ବୋଧେ- ଶରତ ଋତୁ ଆସି ଯାଇଥିଲା! ବଡଦାଣ୍ଡର ମାଳିଜାଗା ପାଖରେ, ଗୋଟିଏ ସଜ୍ଞାବିହୀନ, ନିସ୍ତେଜ ଗର୍ଭରେ କେଉଁ ଏକ ‘ମହିଷାସୁର’ର ଶୁକ୍ରାଣୁ – ଭୃଣର ରୂପ ନେଇ ସାରିଥିଲା, ଗୋସାଣୀଙ୍କ ପାଇଁ ସୋଲ-ଜରି ଗହଣାର…

ଡାକବାଲା ଦେଲା ହୃଦୟ ଆାକାର  ଉପହାର ବାକ୍ସ ନାଲି ,  ମହମହ ବାସ ଭେଦି ଆସୁଥିଲା  ସତେ କିବା ଚୋରା ବାଲି।।  ଗୋଲାପି ଫିତାରେ ଫୁଲ ଛନ୍ଦା ଥିଲା  ନଥିଲା ପ୍ରେରକ ନାମ ,  ହସୁଥିଲା ଦୁଇ ନାଲି ଓଠ ଦାଗ  ବିଚିତ୍ର କାହାର କାମ ??  ଆମାନିଆ ମନ ଖୋଜିବୁଲୁ ଥିଲା  ଭିତରେ କି ଥିବ ବୋମା,  ବଦଳାଇ ଦେବ ନିମିଷ ମାତରେ  ଚଉପାଟି ପରିସୀମା ।।  ଆତୁରେ ଖୋଳିଲି ଭିତରେ ପାଇଲି  ଫରଦେ କାଗଜ…