ବୁଲିଯିବା ଆସ ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁକୁମନଲାଖି ଗାଆଁଟିଏପରିବେଶ ତାର ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରହୃଦୟକୁ ମୋହିନିଏ। ସବୁଜ କ୍ଷେତରେ ସୁନାର ଫସଲମହମହ ହୋଇ ବାସେବନ ଉପଵନ ଫୁଲେ ଫଳେ ଭରାମନ ସହଜେ ହରଷେ। ଗାଆଁ ଦୁଇପାଖେ ଦୁଇଗୋଟି ନଈକଳ କଳ ନାଦେ ବହିଦୁଃଖ ସହି ନିଜେ ସୁଖ ବାଣ୍ଟିଥାନ୍ତିମିଠା ମିଠା କଥା କହି। ଗାଆଁର ମଝିରେ କାଳିଆ ଠାକୁରଶୋଭା ପାଆନ୍ତି ମନ୍ଦିରେସୁଖେ ଦୁଃଖେ ଅବା ବିପଦେ ସମ୍ପଦେରହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ସାଥିରେ। ଗୀତ ନାଚ ଖେଳ ଗାଆଁ ପଡ଼ିଆରେହୋଇଥାଏ ସଞ୍ଜବେଳେଛୋଟ ପିଲାଠାରୁ…
ଏଇ ଗାଆଁଟିରେ ଜନମ ମୋର,ଆଖେପାଖେ ଖ୍ୟାତ ସିନ୍ଦୂରପୁର llମାତାପିତା ଭାଇଭଉଣୀ ସଂଗେ,ଆଈଅଜା ସାଥେ ବଡ଼ ସରାଗେ llସାଙ୍ଗସାଥୀ ସହ ହୋଇକି ମେଳି,ଖେଳ ଖେଳିଅଛି ଭଳିକିଭଳି llଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ସେତ ବାସ ଚନ୍ଦନ,କ୍ଷଣେ ଛାଡିବାକୁ ନହୁଏ ମନ llସ୍ୱଚ୍ଛ ବନ୍ଧପାଣି କରି ଗୋଳିଆ,ପାହାର ଖାଇଛି ପିଠି ଦେଖିଆ llଗାଆଁ ଲୋକ ଆମ ଭାରି ବଢିଆ,ଖୁଣ ଶୁନ୍ୟ ଗୁଣେ ଯଥା ନଡ଼ିଆ llବିପଦେ ଆପଦେ ହୁଅନ୍ତି ଠିଆ,ନୁହନ୍ତି ଚିଲମ ଥଣ୍ଡା ମାଠିଆ llଏକତାର ଉଣା ନାହିଁ ଗାଆଁରେ,ବତାସରେ ପାଲ ଯେହ୍ନେଁ…
ଗାଁ ଟି ମୋର ଅତି ସୁନ୍ଦରଶାଗୁଆ କ୍ଷେତ ,ନଈସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରେ ତା’ ଠାରୁବଳି ଗାଁ ଟି ଆଉ ନାହିଁ।ସକାଳ ଆସେ ମୋ ଗାଁ ରେସୁନେଲି କର ବୁଣିକାକ,କୁକ୍କୁଟ ଦିଅନ୍ତି ଡାକଉନ୍ମେଷ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀ।ପତର ଫାଙ୍କେ ବାଳୁତରବି ମୁହଁ ଦେଖାଇ ଆସେଗୋଲାପ ରାଣୀ ଦେଖାଇଠାଣି ବାସ ଛୁଟାଇ ହସେ।,ଗୋଧୂଳି ବେଳ ଗାଈଙ୍କମେଳ ସାନ୍ଧ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ଦୃଶ୍ୟବିଦାୟୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବୀଦିର୍ଣ୍ଣକରେ ପ୍ରତୀଚି ନଭ ଦେଶ।ମୋ ଗାଁ ର ଦୋଳ ମେଳଣରଜ ଓ ଦଶହରାବାରମାସରେ ତେର ପରବଜଗାଏ ଭାଇଚାରା।ମୋ ଗାଁ ର…
ସଞ୍ଜ ନଇଁଲେ,ପକ୍ଷୀ ଯେବେ ନିଜ ନୀଡେ ଫେରଇ,ଗାଁ ଦାଣ୍ଡେ ଗୋରୁ ପଲ ତେବେ ଗୋଠକୁ ଫେରଇ,ଗୋରୁ ପଲ ଦେଖି ବତ୍ସା ଡାକେ ଗୋଠେ ହମ୍ବା ରଡି,ଗାଁ ଚାଳୁ କୁଣ୍ଡଳିତ ଧୂମ ଆକାଶେ ଯାଏ ଯେ ମିଳାଇ।।
ସ୍ୱାର୍ଥୀ ଅର୍ଥୀ ବ୍ୟକ୍ତି ମାନଙ୍କୁମୋ ଦୂରୁ ଜୁହାରନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ କରିଥାନ୍ତି କାର୍ଯ୍ୟସେମାନେ ନୁହନ୍ତି କାହାର । ସ୍ବାର୍ଥ ରଖି ମିଳା ମିଶା କରନ୍ତିସ୍ବାର୍ଥ ସରିଗଲେ ଆଉ ନ ଚିହ୍ନନ୍ତିବନ୍ଧୁତା ର ମୂଲ୍ୟ ସେ କି ବୁଝନ୍ତିସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ତ ସମ୍ପର୍କ ରଖନ୍ତି । ଅର୍ଥ ଅଛି ବୋଲି ଦେଖାଇ ହୁଅନ୍ତିମୋଉଜ୍ ମସ୍ତି ରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରୁହନ୍ତିପ୍ରତି ଦିନ ନିଶା ସେବାନ କରନ୍ତିନିଜ ଆୟୁଷ ନିଜେ ଘଟାନ୍ତି। ବ୍ୟସ୍ତ ବହୁଳ ରେ ଜୀବନ ବିତାନ୍ତିକାମ ପଡ଼ିଲେ ବନ୍ଧୁ…
ଅତୀତର ଯେତେ ନୈରାଶ୍ୟ ତମିସ୍ରାନୂତନ ଆଲୋକେ ଯାଉ ଉଭେଇ….ନବ ଉଚ୍ଛ୍ବାସେ ନବନୀତ ଉଷାସ୍ଵାଗତିକା ଗାଉ ହସ୍ତ ବଢେଇ । ଫୁଲଫୁଟା ସଞ୍ଜ ମହକ ସାଥୀରେତୋଳିଦେଉ ସ୍ନେହ, ପ୍ରୀତି ଗୁଞ୍ଜନ …….ରାତ୍ରିର ପଣତ ତଳେ ଶୋଇଶୋଇଚକ୍ଷୁ ଦେଖୁ ଥାଉ ନୂଆ ସପନ। ହସୁ ଉପବନ ବହୁବର୍ଣା ପୁଷ୍ପେନବ କିଶଳୟେ କୁସୁମଲତା….ସୁଖ କଲ୍ଲୋଳିନୀ ଛୁଇଁ ଯାଉ ଦେହଜହ୍ନ ବାଣ୍ଟୁ ଥାଉ ଖୁସି ବାରତା । ଚବିଶ ସରିଛି ପଚିଶ ଆସିଛିଚାଲ ସର୍ବେ କିଛି ନୂଆ କରିବା ..ନିଜେ ହସି ହସି…
ଅନତି ଦୂରରେ ପ୍ରଦୀପ ଜଳୁଛିମନ୍ଦ ମଳୟ ମଧ୍ଯେଅମୃତ ସୃଷ୍ଟି ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଛିଅନ୍ଧକାର କୁକ୍ଷୀ ରନ୍ଧ୍ରେ। ଆଲୋକବର୍ଣ୍ଣାଳୀଦିଶିତଯାଉଛିମାୟା ମରିଚିକା ଭେଦିଅଖଣ୍ଡ ବିଶ୍ବାସ ଜାଗ୍ରତ ହେଉଛିଲଭି ସାଧନାରେ ସିଦ୍ଧି।ଚେତନାରପୁରେ ତୂର୍ଯ୍ଯନାଦ ଶୁଭେଅଜ୍ଞାନ ତିମିର ତଳେଜ୍ଞାନ ଗାରିମାରେ ଗରୀୟାନ ମହିସନାତନ ସୃଷ୍ଟି ପରେ ।ଭୁଲିଯାଅନାହିଁ ସ୍ବକର୍ତ୍ତବ୍ଯ ଯେତେଆପଣାକୁ କରି ପରଅବସାଦ ଗ୍ରସ୍ତ ହୁଅନାହିଁ ସର୍ବେଏ ଜଗତ ସଦିଚ୍ଛାର।ସତ ସ୍ନେହ ଯହିଁ ମରି ମରିଯାଏଛଳନାର ଛଳଭାରେମିଛ ଅହଙ୍କାର ପିନ୍ଧିସୁନାପାଗଜୁଲମ କରେ ସେଠାରେ ।ରାତି ପାହିଯିବ ସକାଳ ଆସିବଶୁଭିବ କାକଳି ତାନଭେଦାଭେଦ ଛାଡି ଦିଅ…
ଏମିତି ସମ୍ପର୍କ ଟିଏ ଅଛିଚାରିମେଘ ଏହି ବୁଢା ସଞ୍ଜ ବେଳେ .ଆକାଶ ଓ ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟରେ !! ସେହି ମିଛି ମିଛିକା ସାଥି ହୋଇପଡ଼େଆକାଶରୁ ଯେତେବେଳେଶୀତଳ ଜଳ ଟୋପା ଟୋପାଟିକେ ଲୁହ ହୋଇ ଝରି ପଡ଼େ ..! ମାଟିବି ସ୍ପର୍ଶରେ ନାଚିଉଠେଆକାଶ ତାରା ନକ୍ଷତ୍ର ମାନଙ୍କର ଝଡ଼ !ପୁଣି ଓଦା ଲୁହ ଆଖିର କହେ କିଛିରୁଣୁ ଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ କରି ଚାଲୁଥିଲ …! ହେ ପ୍ରକୃତି ତୁମେ କାହିଁକି ସୃଷ୍ଟିକଲ ପ୍ରୀତି ବାନ୍ଧି ଦେଇ…ଏପରି ସମ୍ପର୍କ କାହିଁକି…
(୧)ଆମ ରାଇଜର ଗେହ୍ଲା ଝିଅ ଶୀତବରଷକୁ ଥରେ କୁଣିଆ ଆସିଛିସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭେଟିବାର ପ୍ରୟାସ କରୁଛିଘର ଘର, ବାଡି ଦୂଆର ଯାଏ ।ରାସ୍ତା,ବିଳ,ବଣ, ନଈ,ପୋଖରୀ ସାରା ବୁଲୁଛିପୁରୁଣା ଲୋକଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁଛିକିନ୍ତୁ, ଏବରଜୋତା,ମୌଜା,ସ୍ୱେଟର,ଗରମ ଟୋପି ପିନ୍ଧାଛୁଆ ପୂତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁନି।ହେଲେନଙ୍ଗୁପିଙ୍ଗୁ ଦେଖିଲେ ଟିକେ ହସି ଦଉଛି। ଆମ ଗାଁରେ ଶୀତ ବିଛେଇ ହେଇଛିସାଉଁଟିବାକୁ ଚାହୁଁଛି, ହେଲେପାପୁଲିରେ ରାପି ହେଉନି,ଗାମୁଛାରେ ବାନ୍ଧି ହେଉନି,ସାର୍ଟ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ମୁଣାରେ ପୁରେଇ ହେଉନି,ଉପାୟ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁଦିବାକର ସବୁ ସାଉଁଟି ନେଉଛି। ସୁବାସ ଚନ୍ଦ୍ର ନାଏକ…
ଅମାନିଆଁ ଝରଣା ଭଳି ଗଡ଼ି ଚାଲେ,ନିଶବ୍ଦ ନିର୍ବିକାର ଭାବରେ ବିତିଯାଏ ମୋ ପିଲାଦିନ ,କେତେ ଅଳି ଅଝଟ ବାଲି ଖେଳସବୁ କାଲି ପରି ଲାଗେ ହେଲେ ,ସମୟର ସ୍ରୋତରେ ବହିଯାଏ ମୋ ସେ ସୁନ୍ଦର୍ ଝାପସା ଅତୀତ ।।ସ୍କୁଲ୍ ଯିବା ବୟସ ଟା ଖୁବ୍ ଧୀରେ ଚାଲେ,ଶଗଡ଼ ର ଚକ ଭଳି ଖୁବ୍ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ,ସେ ସମୟଟା କୁ ସେତେବେଳେ ଭାରି କଷ୍ଟ ଲାଗେମାଷ୍ଟ୍ରେ ଙ୍କ ନାଲି ଆଖି ଭାରି ଅବୁଝା ସେ ଅଙ୍କ,କେମିତି ଚାଲି ଯାଆନ୍ତା…
