ଆସ,ଗାଇ ଯିବା ଜୀବନରଆତ୍ମୀୟ ଆଳାପମନ, ବନ, ଉପବନଚେତନାର ନନ୍ଦନକାନନଉପରେ ନୀଳ ଆକାଶ,ଛୁଇଁଯିବା ତାରାର ମେଖଳା ॥ ସତ୍ୟ ଓ ସ୍ୱାଧୀନତାଲୋଡ଼ା ଆଜି ଆଲୋକର ରଶ୍ମିତାଳ ଦେଇ ସମୟର ସୁରେଆଜି ବ୍ୟାକୁଳ ପ୍ରାଣରେ॥ ଲଗାଇଲା କିଏ ଏଇ ମାୟାକେବଳ ଟିକିଏ ହସ ଲୋଡ଼ା ମୋରଆଲୁଅ ଅବା ଅନ୍ଧାରରେଆସିବକି କେବେଅମୃତର ଆସ୍ଵାଦନେପରିତୃପ୍ତ ପ୍ରାଣ ମୋରଆକ୍ତା ମାକ୍ତାଫୁଲରେ ଗଢ଼ା କବିତାସମବେଦନା ଦେଇଝାଳର ବାସ୍ନାରେ,ହୃଦରେ ଜାଗୁ ସତ୍ୟର ସ୍ପନ୍ଦନସ୍ମୃତିର ବେଳାଭୂମି ପରେ ॥ କେତେବେଳୁ ଆସ୍ଥାନଜମେଇ ବସିଛିତୁମ ଦେହର ଆଲବମ୍ ପରିଶବ୍ଦ ଟିଏ…

ଯାଉ ପଛେ ପ୍ରାଣ ନ୍ୟାୟ ପାଦତଳେ ପଢ଼ିବି ନାହିଁ ମୁଁ ଅନ୍ୟାୟ କବଳେ। ଆସୁ ପଛେ ଯେତେ ତେତେ ବଜ୍ରାଘାତ ତଥାପି ବାଛିବି ମୁଁ ମୋହର ପଥ। ଯେଉଁ ପଥେ ଭରା ସତ ଆଉ ନ୍ୟାୟ ସେହି ପଥେ ଏକା ହେବି ମୁଁ ପାଥେୟ । ବିଳାସ ବ୍ୟସନ ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ମୋର ସେ ସବୁ କେବଳ କ୍ଷଣିକ ମାତର । ଜାଣୁ ଜାଣୁ ତାହା ଅର୍ଜିବି କାହିଁକି ମାନବ କି ଜନ୍ମେ ବିଳାସ ପାଇଁକି !…

ମାଆର ଗର୍ଭରେ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେଯେବେ ଆମେ ବଢୁଥିଲେ,ନର୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକିପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କଲେ…. ଅନ୍ଧାର ମଧ୍ୟରେ ନବ ଯାତ ଶିଶୁକରୁଥିଲା କୁଆଁ କୁଆଁ,ଏ ନର୍କ ମଣ୍ଡଳୁ ଉଦ୍ଧାର ପ୍ରଭୂ ହେହୁଅ ପ୍ରଭୂ ମୋତେ ସାହା… ପ୍ରଭୂ ଆସିଥିଲେ ଡାକ ଶୁଣିଥିଲେକହିଥିଲେ ଗୋଟେ କଥା,ନର୍କରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଦେବି ତୋତେମାନିବୁ ଯଦି ମୋ କଥା… ନର୍କରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଦେବି ତୋତେମୁକ୍ତି ତୋତେ ଦେଇଦେବି,ମହାମନ୍ତ୍ର ଦେବି କରିଥିବୁ ଯପଡାକିଦେଲେ ଆସିଯିବି…. ଭକ୍ତର ଦୁଃଖ ଦେଖି ମହାପ୍ରଭୁହୋଇଥିଲେ ଆବିର୍ଭାବ,କାନରେ ତାହାର ଦେଲେ…

ଯୋଉଛନ ହାଇଦ୍ରାବାଦ୍,ଗୋଆ ଦାଦନ ଖଟିଅଲଗା ରାଇଜେ ଗଲେ ଛାଡି ଓଡ଼ିଶାର ମାଟି।ଇ ପାଖର୍ କୁଲି ଭୁତି କେ ମନ୍ ନେଇକରିଘର ଦ୍ୱାର ପିଲା ଛୁଆ ମନକେ ପାଶରି । ଟଁକା ପଇସା କାଏଁଟା ନେଇ କରୁଛେସବୁ ଜିନିଷ ତୋ ଟଁକା ଦେଲେ ମିଲୁଛେ।ଟଁକାର ଲାଗି ଜିବାକେ ପଢୁ ଅଛେନେଇ ଗଲେ ଟଁକା ନେଇ ମିଲୁଛେ। ଜାଉଛନ୍ ଖଟି ସାନ ବଡ ସଭେଁଜନା ନେଇ ଆସବେ ଘରକେ କେଭେଁ।କଲେଜ ପଢୁଆ ପିଲା ବି ଯାଉଛେଶ୍ରମିକ ହେଇ ଖଟି ଖଟି…

ସୀତର୍ ମାସେଁ ପାଏନ୍ ବର୍‌ସିଲେଁଲାଗୁଛେ ବଡା ଅଡୁଆ,ପର୍‌କୁତିକେ ସବୁ ଦୋସ୍ ଦେଉଛୁନିଜେଁ ଚଲେଇ ଟଙ୍ଗିଆ। ନିଲ୍‌ଜିଆ ମୁନୁସ୍ କେତେ କମାବୁପାଇଛୁ ଯେ ଫୁକ୍‌ଟିଆ,ଦେଇଥିଲେଁ ପାଇ ବୁନିଥିଲେଁ ଦାଇନାଇଁ’ହ ମାର୍‌କଣିଆ । ଯତ୍‌ଖତ୍ କରି ନାଇଁ ସରା ସବୁଟିକେ ରଁଚେ କର୍ ଆହା,ଏଭୁନୁ ରହୁ ତର୍‌କି ସମ୍‌ହିଲିଭଲ୍ ଦିଗେଁ ବଢ଼ା ପାହା। ଗଛ୍ ଆଏଁ ଆମର୍ ଅସଲ୍ ମାହାପୁରୁତାହାକେ କରୁଥା ପୂଜା,ଗଛର୍ ବିନେଁ ସବୁ ଛୁଛା ସୁଇନ୍ମନେଁ କର୍ ଘାଏଁ ହେଜା। ଜତନ୍ ପାତନ୍ କରି ଗଛ୍ ଜଗାଦେଖ୍‌ବୁ…

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ମୁଁ କେବେ ବି ଖୋଜିନିକାହିଁକି ବା ଖୋଜିବି ?ସିଏ ତ ମୋ’ ଭିତରେ ଜନ୍ମରୁ ଅଛନ୍ତିଶେଷ ନିଃଶ୍ବାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିବେ…! ମୁଁ ଦେଖିପାରେ ତାଙ୍କୁ :ଏଠି ସେଠି ସବୁଠି,ଛୁଆର ହସରେ,ଅଳିଆ ଗଦାରୁ ଜରି ଗୋଟାଉ ଥିବାଗନ୍ଧିଆ ହାତ ପାପୁଲିରେ…! ଈଶ୍ୱର ଅଛନ୍ତି ମୁଁ ଜାଣିଛିଅତ୍ର ତତ୍ର ସର୍ବତ୍ର,ଦେଖି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି ଯେଉଁମାନେଥାଇପାରେ କିଛି ଚକ୍ଷୁ ଦୋଷସେମାନଙ୍କ ଦୃଶ୍ୟ ରେଟିନାରେ…! କାନ୍ଦୁଥିବାର ଦେଖିଛି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁଜରାଶ୍ରମରେ,ଧାଡ଼ିରେ ପଡିଥିବା ଖଟିଆ ଉପରେ,ଦିନରାତିର ହିସାବ ନଥାଏ ଯେଉଁଠିଈଶ୍ୱର ପରା ସେଇଠି ଥାଆନ୍ତି !…

ଅତି ଗେଲେହି ସରଲ୍‌ ସୁତର୍‌ନାଁ ଟା ତାର୍‌ ଇନ୍ଦୁ,ଅସୁଂଦର୍‌ ବଏଲେ କିଛି ନାଇଁଗାଲେ ଗୁଟେ କଲା ବିନ୍ଦୁ । ୧ ଅଝଟ୍‌ ନାଇଁ କରେ ଦରବ୍‌ ଲାଗିଜାଣା ଦେଲେ ନାଇଁ ମନା,ଅନାଥ୍‌ ଲେଖେ ଆଏ ତାର୍‌ ଜୀବନ୍‌ଠିକ୍‌ ଭାବେ ଅଛେ ଜନା। ୨ ଅର୍‌ଦଲି ଗୁହାରୀ ମାହାପୁରୁଠାନେମୁଡ଼ ପିଟି ଘାଏ କାନ୍ଦେ,ଅନ୍ଧାର୍‌ ଜୀବନେ ଉକିଆ କାହିଁଭାବଲେ ଜହଟେ ବାଧେ। ୩ ଅନ୍ତରୁ କିହେ ନାଇଁ ଚାହାନ୍‌ ମତେଉପରେ ଦେଖାସନ୍‌ ଭାବ୍‌,ଅଲଗ୍‌ ତୁନ୍‌ ସାଗ୍‌ ମତେ ମିଲ୍‌ସିଆଁଖି ଦେଖିଛେ…

ସଭ୍ୟତା ସହିତ ସଂସ୍କୃତିକୁ ମଣିଷ ଯେବେ ନ ମାନଇପରିବେଶ ସହିତ ପ୍ରକୃତି ମଧ୍ୟ ବିପରୀତ ମୁଖି ହୁଅଇ ସମୟର ଗତି ଆଗକୁ ବଢିବାନିତି ତାହା ଆଗକୁ ବଢଇ ସମୟ ସହିତ ଓତଃପ୍ରୋତ ଭାବେଆଧୁନିକତା ହୋଇଛି ଯୋଡେଇ ଖାଦ୍ୟ ପାନୀୟ ସହିତ ବଦଳି ଗଲାଣି ମଣିଷର ରହଣି ସହଣିଆଧୁନିକତାର ଛାପ ଏମିତି ପଡିଛି ପରମ୍ପରାକୁ ଭୁଲି ସେ ଆପଣେଇଛିନୂତନ ଚାଲି ଚଳଣି ସବୁ ଠିକ୍ ହେଲେ ସୀମାରେଖା ଭିତରେଆଧୁନିକତା କେବେଠୁ ହେଲାଣି ସାମାଜିକ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଆଉ ମାନସମ୍ମାନର ଉର୍ଦ୍ଧରେ…

ଶବ୍ଦସବୁ ହଜିଯାଏ ଧୂମାୟିତ ହୋଇଆସୁ ଆସୁ ମାନସ ପଟରେରଙ୍ଗ ସବୁ ଉଡ଼ି ଯାଏ ଶୂନ୍ଯରେସାଦା କାଗଜଟା ଭରା ଶୂନ୍ଯତାରେ।।ମୋମନର ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଇଲାକାରେଆଧିପତ୍ୟ ଅନଧିକାରରେହେ କୃଷ୍ଣ, କଳାମୋର ହରିନେଲଗାଣ୍ଡିବ ଉଠୁନିଆଜି ଏ ହାତରେ।।ଅଧାଲେଖା କବିତା ମୋ ଆଜିଶୂନ୍ୟ ଏକସଫେଦ କାଗଜପୂର୍ଣ୍ଣତାର ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେହୃତଶବ୍ଦ ସମ୍ଭାର ରଖୋଜ।। ମୋହିନୀ ହୋତାଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ, ବସନ୍ତପୁର,ସମ୍ବଲପୁର

ଫଲସା ପତରର ଦନା ଥି ଛତି ଦନେ ପିଡାନେ ରଖି ଜହ୍ନ ବଏଲା ମାଁ, ଜଙ୍ଗଲ ତ ସଫା ହେଇଗଲାନ ଆଉ ଛତି ଜହ ନି ମିଲବାର ଜଙ୍ଗଲ ସାରା ବୁଲି ବୁଲି ଏତିକି ବେଟି ଆନିଛେ ଖାଲି ତୋର ଲାଗି।ଦନାର ଛତି କେ ଦେଖି ଵଏଲି ଇ ଦନାକ କେତେ ନେବୁ ?ସେ ବଏଲା କୁଡେ ଟଙ୍କା।କୁଡେ ଟଙ୍କା !ତୁଇ କେତନି ଠକଲୁନ ର ଆଗ ତ ଏତିକି କେ ଦଶ ଟଙ୍କା ଥି ଦେଉଥିଲୁ…