ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ମଣିଷ ଟେ ସିଏ କରେ ସଂଘର୍ଷ ଝଡକୁ ସାମ୍ନା, କା ସହିତ ତୁଳନା କରି ହେବ ନି ସେଇ ପରା ଖାଣ୍ଟି ସୁନା। ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ମଣିଷ ଟେ ସିଏ ଖୁସିକୁ କରେ ବିଚରଣ, ଦୁନିଆ ଲୋକେ ଉଲ୍ଲାସେ ଥିଲେ ଝଲସୁ୍ ଥାଏ ତା ମନ। ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ମଣିଷ ଟେ ସିଏ ବେଦନାକୁ ଚାପି ରଖେ, ନିଜର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସେ ଭୁଲି ଅନ୍ୟର ଯାଇ ଦେଖେ। ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ମଣିଷ ଟେ ସିଏ ସଭିଙ୍କୁ କରେ ସମ୍ମାନ, ଅନ୍ୟ…
ନାରୀ ଆଉ ପୁରୁଷ….ଗୋଟିଏ ମୁଦ୍ରା ର ଦୁଇଟି ପାର୍ଶ୍ଵ ସତ…କିନ୍ତୁ …ଜୀବନରେ.. ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ର ଭୂମିକା ରେ ଅଭିନୟ କଲା ବେଳେ.. ନାରୀ ର ମାନ ଅଭିମାନ ଭାରି ପଡ଼ିଯାଏ..,, ନାରୀ ସ୍ନେହମୟୀ..,, ପ୍ରେମ ନିର୍ଝରିଣୀ.. ,,ସହନଶୀଳା..,, ହେଲେ.. ନାରୀ ‘ମାନ ମୟୀ’ ସମ୍ମାନ ପ୍ରିୟା…,, ଦୁନିଆଁ ଆଖିରେ .. ନିଜର ମାନ ସମ୍ମାନ କୁ ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ରଖିବା ପାଇଁ.. ସେ ପୁରୁଷ ର ହାତ ଧରେ…,, ସେ ଦୁର୍ବଳା ନୁହେଁ ,,କିନ୍ତୁ ‘ଲତା’ ଟିଏ…
ମୁଁ ଅଙ୍ଗୁଳିମାଳ… ଶହେସାତ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଗଳାରେ ଲମ୍ବାଇ ଅନ୍ଧକାରେ ଖୋଜୁଛି ସ୍ୱର୍ଣାଭ ସକାଳ। ଅନ୍ୟର ଇଚ୍ଛାକୁ ହତ୍ୟାକରି ସ୍ୱଇଚ୍ଛାକୁ କରିଛି ଗଳାହାର ମାତ୍ର ଅଙ୍ଗୁଳିମାଳ ଲାଗେ ଏବେ, ସତେ ସହସ୍ରଭାର ବିଷୟ କଙ୍କାଳ। ଇଚ୍ଛା ମୋର ରକ୍ତାଭ ପଳାଶ ପୁଣି ରୌଦ୍ରଠାରୁ ଉଷ୍ମ ରକ୍ତମୁଖା ମୁଁ ନିଜ କାଳ ଖୋଜିବୁଲେ ନୂତନ ଅଗୁଂଳି ହତ୍ୟାକରି ମୁଣ୍ଡ ମାଳମାଳ। କାହାର ଏ କୁହୁକ ପରଶ ବନଭୂମି ଲଭୁଛି ଉଶ୍ୱାସ ଓଠରେ ଧାରେ ଦିବ୍ୟ ମଲ୍ଲୀହସ ସତେ ଶତ ଦେବଙ୍କ…
ଗ୍ରୀଷ୍ମର ସୁନେଲି ରଙ୍ଗ ରୂପକୁ ହୃଦୟ ବାଢ଼ି ଦେଳି, ନିଦାଘ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ମୋ ମନ ଭାବନା କୁ ଝାଞ୍ଜି ଖରା ଦିଏ ଜାଳି ।। ପଲାସ ରୂପେ ଆକର୍ଷିତ ହେଲି ହାରିଗଲା ମନ ସେଇଠି, ପ୍ରେମର ମହକ ଖୋଜିବୁଲେ ମନ ବାସ ହିନ ଯେଉଁଠି ।। ମଳୟ ଶାନ୍ତ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶରେ ମନ ଗଲା ସତେ ଉଡ଼ି, କ୍ଷଣିକ ସୁଖରେ ଦଗା ଦେଇଗଲା ଝାଉଁ ବଣେ ଦେଲା ଛାଡି ।। ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳିର ମହକରେ ସତେ ରାତି…
ଆନ୍ତରିକ ଭକ୍ତି ନାହିଁ ଯଦି ଖୋଜିଲେ ପାଇବା କେଉଁଠୁ ? ଅବଶ୍ୟ ଇଚ୍ଛା ଓ ଇଚ୍ଛା ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି ପାର୍ଥକ୍ୟ ବୋଲି ତୃଷ୍ନା,କାମନା,ବୁଦ୍ଧି,ଶାସ୍ତ୍ର ଓ ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ନେଇ ଚାଲିଛି ସଂଘର୍ଷ, ଛାଟିପିଟି ହେଲେବି ମନରେ ବିଶ୍ୱାସ ଜମୁନି “ବାୟୁ ଏକ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ମାତ୍ର”। ଅଭିବ୍ୟକ୍ତିର କାର୍ଯ୍ୟ କ’ଣ ପଚାରିଲେ କହିବାକି? ମାଂସପେଶୀର ଶକ୍ତି ଆମ କାର୍ଯ୍ୟ । ମସ୍ତିଷ୍କର ଉଚ୍ଚ ବିଚାରରେ ଶ୍ରବଣ କରିବା ଓ ହୃଦୟ ମସ୍ତିଷ୍କ ଜିଣି ଶରୀରର ଶିରା ପ୍ରଶିରା ଓ ପ୍ରତିଟି…
ବସୁନ୍ଧରା!!! ତୁ ଆମର ମା ପରା ତ୍ଯାଗ, ତିତିକ୍ଷା , ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମର ଗାଗରୀଟିଏ ଠିକ୍ ମୋ ମା’ ପରି ତୋର କୋଳର କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶ ହରି ନିଏ କ୍ଳାନ୍ତି , ଭ୍ରାନ୍ତି, ଅଶାନ୍ତି! ହେଲେ ତୁ କାନ୍ଦୁଛୁ କାହିଁକି ମା’ ବସୁନ୍ଧରା? ତୋ ପୁଅ ମରିଗଲା? ନା ଜୀବାଣୁ, ଭୂତାଣୁ କୋରି ଖାଇଗଲେ ତୋ କଲିଜା? ନା ରେ ଧନ ନା, ମରିନି ମୋ ପୁଅ ମରିଗଲା ତା ମରମ ତଳର ମମତା ମା’ ଦେଇ…
