ଧାବମାନ ବିଶ୍ୱହା ହତାଶ,ସବୁଠି କୋଳାହଳଯେଉଁଠି ଦେଖିବମାନବ, ମାନବ,ମାନବବିଡ଼ମ୍ବନା!ମାନବିକତା କାହିଁ ? ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦିତାସୁରମ୍ୟ ତ୍ରିତଳ କୋଠାଧନ, ଜନ, ଗୋପ, ଲଷ୍ମୀଅଯାଚିତ ସୁଖ ପସରାବିଡ଼ମ୍ବନା!ଜୀବନରେ ଶାନ୍ତି କାହିଁ ? ଭଗବାନ ସବୁ ଦେଇଛନ୍ତିକରୁଣା କଲ୍ୟାଣର ଊଣା ନାହିଁବଡ଼ମ୍ବନା !ସତ୍ ଚିତ୍ ଆନନ୍ଦରେବିଶ୍ୱାସ କାହିଁ ? ମନୋରଞ୍ଜନ ସୁରୁଜାଲଆଇଁଲାପାଲି, ଧମା, ସମ୍ବଲପୁର
ହଁ.. ମୁଁ ବଞ୍ଚିଛି..ଦୁଃଖ ସମୁଦ୍ରରେ ଭାସିସୁଖର କୁଳ ଲଙ୍ଘିବାକୁ..!! କିମ୍ବା କୁହ..ନିଆଁରେ ପୋଡ଼ି ହୋଇ..ପୁନଃ ଜୀବନ୍ତ ହେବାକୁ..!! ଅଥବା କୁହ..ନିଜଠାରୁ ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ନେଇ..ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ରହି..ପୁଣି ଥରେ ନିଜ ପାଖକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ..!! ନା..ସତରେ..ମରିବା ଆଗରୁ..ବିକଳ ହୋଇ..କେବଳ ଥରେ..ଥରେ ମାତ୍ର..ନିଃଶ୍ୱାସ ନେବାକୁ..ବଞ୍ଚି ଯିବାକୁ..!!?? ହଁ..ବଞ୍ଚିଛି..କାରଣ..ବଞ୍ଚିବାକୁ ପଡୁଛି..ବାରମ୍ବାର ମରି..ବାରମ୍ବାର ହାରି..ବାରମ୍ବାର..ବଞ୍ଚିବାକୁ ହିଁ ହେଉଛି..!!?? କାରଣ ମୃତ୍ୟୁ..ଆହୁରି ମୋତେ ନିଜର କରିନି..କେଜାଣି..ଆହୁରି କେତେ ନିଃଶ୍ୱାସ ବାକି..ସେହି ଶେଷ ଶାନ୍ତିର ନିଃଶ୍ୱାସ ନେବାକୁ..!! ମଧୁମିତା ମିଶ୍ରଭୁବନେଶ୍ୱର୯୪୩୮୪୭୦୮୦୭
ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ଖାଦ୍ୟ ନଷ୍ଟ କରୁଥିବାମଣିଷ ହେ ଯାଅ ଦେଖି,ତୁମ ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଉଛି ଯିଏସିଏ କେତେ ବଡ଼ ଦୁଃଖି l(୧)ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ ଖୋଜେନି ଶୀତଳତା ପୁଣିବର୍ଷାକୁ ଭଲ ସେ ପାଏ,ଶୀତ କାକରରେ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେକ୍ଷେତପରେ ଖଟୁଥାଏ l(୨)କୀଟ ଠୁ ପତଙ୍ଗ ଅବା ସରୀସୃପସଭିଙ୍କୁ ଆଦରି ନିଏ,ମାଟିପରି ଧୌର୍ଯ୍ୟ ହୃଦୟରେ ଭରିସୁନାର ଫସଲ ଦିଏ l(୩)ଝାଟିମାଟି ନଡ଼ା ଛପର ଘରଟେସେଠି ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜି ସୁଏ ,ସ୍ଵପ୍ନରେ ଗଢେ ସେ ସୁନାର ମହଲସ୍ୱପ୍ନରେ ସେ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ l(୪)ସାହସ ପାଏନି ଦେଖିବାକୁ…
ଦୁରାରୋଗ୍ୟ କର୍କଟ ରୋଗରେ ପିଡିତ ହୋଇ ମୃତ୍ୟୁ ସହ ସଂଗ୍ରାମ କରୁଛନ୍ତି କମଳା ଦେବୀ। ରୋଗ ଶଯ୍ୟା ନିକଟରେ ଉପସ୍ଥିତ ସ୍ବାମୀ ସୁରେଶ ବାବୁ, ପୁଅ ରାଜେଶ, ବୋହୂ ରାଜଶ୍ରୀ ,ନାତି ରାହୁଲ, ଝିଅ ସୁରଭି, ଜ୍ୟୋଇଁ ସୁରେନ୍ଦ୍ର।ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଆସି ଭପସ୍ଥିତ। ସମସ୍ତ ଙ୍କ ଉପରକୁ ମୁହଁ ବୁଲାଇ ଆଣିଲେ କମଳା ଦେବୀ ।ନିଷ୍ପ୍ରଭ ଆଖିରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଥରେ ଅନାଇଁ ଗଲେ ।ଯମରାଜ ଙ୍କ ଏହା ଥିଲା ବୋଧହୁଏ ଶେଷ ଅନୁମତି। ଆଖିରୁ ବୋହି ଗଲା…
ଢୁକନ ସାଏର ବାଟର ଘରର କନଟାକେ ମଶାରୀ ଟଙ୍ଗା ହେଇଥିବା ଖଟଟା କେ ମାଁ ଶୁଇଛେ। ଇଆଡ ସିଆଡ କଡ଼ ଲେହେଟେଇ ହେଉଛେ । ଜୀବନର ସବୁ ଅନୁଭୂତିର ଗନ୍ତାଘର ମୋର ଘରର ମେରୁ ଖମ୍ବ ହେଉଛେ ମୋ’ର ମାଁ । ତା’ର କର୍ତ୍ତୃତ୍ବ ଜାହିର କରଵାର ଇହାଦେ ଟୁଟକିଛେ । କଲେଜ ପଢ଼ା ଆଉ ଗାଁ ନୁ ସହରକେ ଆସିଥିବାର ଵହ ତିନିଟାର ଇଂଲିଶ ଡାଏଲଗ ମରା କଥା ଦେଖି ମାଁ ସଥେ ଘରର କନଟାକେ…
କଲମ ହେ !ତୁମ ଚରଣେ ମୁହିଁପ୍ରଣମୁଛି ବାର ବାରଘେନାକର ମୋରଭକ୍ତିପୂତ ଅର୍ଘ୍ୟହେ କଲମ ପରିବାର ।ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତିବଲମଠୁ ବଳିକଲମ ଯେ ଶକ୍ତିଶାଳୀଦୂର କରି ସବୁଅର୍ଗଳ ରାଜିଝରିପଡୁ ପଦାବଳୀସେ ପଦାବଳୀରେଫୁଟିଉଠୁ ଆଜିସମାଜର ଚଉପାଶଦୂର ହୋଇଯାଉଉତ୍କଟ ପୀଡାସମୟର ରାହୁଗ୍ରାସବିଶ୍ବମୁକ୍ତିର ଶୁଭ୍ରଜଳରେଅବଗାହୀ ପ୍ରତିପ୍ରାଣଉଚ୍ଚ ଓଁକାରେଦୀପ୍ତକରରେଚେତନାର ଜାଗରଣଭାଙ୍ଗିଦିଅ ସବୁଶୋଷଣ କଷଣଆନ୍ୟାୟର ଅମାନିଶାଦେଖାଅ ତୁମରଶକ୍ତି ଅପାରନବ ସୃଷ୍ଟିର ଦିଶା ।ମନେପଡେ ଆଜିଚିର ଦୁର୍ବାରଗୋଦାବରୀଶଙ୍କ କଥାଯିଏ ଲେଖିଥିଲେକଲମ ମୁନରେଜାତି ପରାଣର ବ୍ୟଥାକହିଥିଲେ ଦିନେ“ଅତି ଆପଣାରବନ୍ଧୁହେ ମମଅତି ବିଶ୍ବାସୀ ସଖାତୁମର ତୀକ୍ଷ୍ଣମୁନରେ ଫୁଟିଛିକେତେ ମୋର ମନଲେଖା “ଆସ…
ଆଉ ମୁଁ ଲେଖିପାରୁନି ମୋ ଭାବନାକୁଆଉ ମୁଁ ଦେଖିପାରୁନି ମୋ ଲୁହକୁଆଉ ମୁଁ ଶୁଣି ପାରୁନି ମୋ ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନକୁଆଉ ମୁଁ କହିପାରୁନି ମୋ କୋହକୁଆଉ ମୁଁ ଅନୁଭବ କରିପାରୁନି ନିଜେ ନିଜକୁତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ପଥର ପାଲଟିଗଲିତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ମଣିଷତ୍ଵ ହରାଇଲିତେବେ ଆଉ ମୁଁ କ’ଣ ……..ମୁଁ ବର୍ତମାନ ଏକ ବିରାଟ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀସୁଦୀର୍ଘ ପାଚେରୀ, ପାଚେରୀ ସେପାଖରେଅସଂଖ୍ୟ କୋଳାହଳ କରୁଥିବା ମଣିଷପାଚେରୀ ଏପାଖରେଏକ ନିଶବ୍ଦ ପଣର ଅଶାନ୍ତ ଇଲାକାଧାଉଁଛି ଧାଉଁଛି ଅନବତ…
ବିଶ୍ବ ବିଜୟୀଚିର ଅମଳିନନବ ଚେତନାର ରବିହେ ମୋର ମାଟିର କବିଆଗାମୀ କାଲିରପ୍ରାତଃ କାକଳୀନବଜାଗରଣ ହବି ଉଦୟ ଅରୁଣଆଭା ପ୍ରଦାୟକଅସ୍ତ ମାର୍ତ୍ତଣ୍ଡ ତେଜମସୀର ଫଳକେଚିତ୍ରିତ କରିପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଲ କାର୍ଯ୍ୟ ତୁମେ ବାଲ୍ମୀକୀରଚନା କରିଲମାନବବାଦର ଗୀତସଂସାରୀ ମଣିଷଆଜିବି ଗାଉଛିନିଜ ଜୀବନର ତତ୍ତ୍ବ। ମହାଭାରତରନୀତି ନୈତିକତାଜାବନର ଭାବାଦର୍ଶବର୍ଣ୍ଣନା କରିଲମଣିଷ ଙ୍କ ହିତେକୃଷ୍ଣ ଦ୍ଵୈପାୟନ ବ୍ଯାସ । ବ୍ୟାସଙ୍କୁ ଜାଣିଲେସାରଳା ଭଣିଲେପ୍ରାକୃତ ଭାଷାରେ ଗୀତସେ ଗୀତ କହିଲାଭାରତ ଅସ୍ତିତ୍ବବୁଝାଇଲା ସବୁ ସତ ସାରଳାଙ୍କ ଠାରୁଆଜିଯାଏ ଏଠିଅନେକ କବିଙ୍କ ନାମଶୁଣୁଛୁ, ପଢୁଛୁନୟନେ ଦେଖୁଛୁସଦା ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟମାନ…
ଆମ ଗାଆଁ ନଈ ତୁମ ଗାଆଁ ଦେଇଯାଆନ୍ତା କି ସତେ ବୋହିନଉକାଟି ଧରି ନିଇତି ଆସନ୍ତିବଣିକ ସଜେଇ ହୋଇ ନଈକୂଳ ଆଡେ ତୁମେ ବି ଆସନ୍ତଗାଧୁଆ ବାହାନା କରିଭେଟାଭେଟି ପୁଣି ହୁଅନ୍ତା ସେଇଠିଗପସପ ମନଭରି କାନର ଝୁମୁକା ପାଦର ପଇଁରୀଯଦି ଘାଟେ ଯାଏ ହଜିପାଣିରେ ବୁଡିକି ଖୋଜିକି ଦିଅନ୍ତିନିଜକୁ ଲଗେଇ ବାଜି ଡଙ୍ଗାରେ ବସେଇ ବୁଲେଇ ନିଅନ୍ତିଧୀରେ ଧୀରେ କାତ ମାରିକଳାମେଘ ଦେଖି ଡରି କି କୁହନ୍ତଚାଲ ଯିବା ଆମେ ଫେରି ନଈ ଗଡି ଯାଏ ଦୂରକୁ…
