ଆଜିବି ଦ୍ରୋପଦୀ ଉଲଗ୍ନ ଅବସ୍ଥାରେମଣିପୁର ସହର ଗଳିରେ ,ଶ୍ରୀ କୃଷ୍ଣ ତ ଏଠି କେହି ନୁହେଁହେଲେ,ଦୃତରାଷ୍ଟ୍ର ସଭେ ।। ଆଜିର ପ୍ରତିଟି ରାତିଭୟଙ୍କର କାଳରାତ୍ରୀ,ରାକ୍ଷସ ପିଶାଚଙ୍କ ରାତ୍ରୀକଞ୍ଚା ମାଂସ ରକ୍ତ ସନ୍ଧାନ ରାତି ।। କେବଳ ମୁକ୍ତ ଆକାଶ ରେ ନୁହେଁଚାରିକାନ୍ଥ ମଧ୍ୟରେ ଶିକାର ହେଉଛି,ଯେଉଁ କାନ୍ତରେ .କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ଓଠ ଚିତ୍କାର କରେଭଙ୍ଗା ଵେକ ଶବ୍ଦ କୁହେ ,ଲହୁ ଲୁହ ସାଜିଭିଜେଇ ଦିଏ ଶେଜ ।।ଆଉ,ରକାକ୍ତ କୋଠରୀ ନ୍ୟାୟ ମାଗେଯିଏ ନିଜ ଜୀବନରଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ଯାଏଲଢି…
ଜହ୍ନଉଠିବ ଉଠିବ ବୋଲି….ତାରକାଙ୍କ ଆଶ୍ଵାସନାରେପାହିଗଲା ରାତିକାଇଁ ….ଆସିଲାନି ତ… !! ଜହ୍ନ ବିଆଉ କା’ ପାଲରେ ପଡ଼ିଶୋଇ ଯାଇଥିବସାରା ରାତି ତା’ କୋଳରେଯେମିତି ତୁମେ…..ଆସ ନାଇଁ ବେଳେବେଳେ ।। ଦେଖ….ମୁଁ ପୁଣି ପିନ୍ଧିଲିଣି ନାଲି ପାଟସୀମନ୍ତକୁ କରିଛି ବିଲାଲ୍ ଜରଜରଏବେତ ହୁଅ ମୋର ପରିତ୍ରାଣ….ଫେରେଇ ଦିଅ ମୋରଅପେକ୍ଷାର ସମସ୍ତ ପ୍ରହର ।। ତୁମେ ନ ଆସିବା ଯାଏକେମିତି ଉତ୍ସବମୁଖର ହେବମୋର ଫେରିବାର ବେଳ….କେମିତି ଯୋଗାଡ଼ ହେବଛଅ ଖଣ୍ଡ କାଠ….କୋକେଇ ବାଉଁଶ….ଖଇ କଉଡ଼ିର ।। ସାବିତ୍ରୀ ପୁରୋହିତବୃନ୍ଦାବନ ବିହାରବୁଢ଼ାରଜା,…
ଭଉଣୀ ଲୋ ସୁନା ଭଉଣୀତୋ ବିନା ଆଜି କାଇଁ ମନ ଲାଗୁନିତୁ ପରା ଘର ର ରଙ୍କ ରତନିଭଉଣୀ ଲୋ ସୁନା ଭଉଣୀ । ମନେ ପଡ଼େ ଆଜି କାଇଁ ସେଇଦିନ କଥାଖେଳୁଥିଲା ଯେବେ ଲୁଚ ଲୁଚିକା ,ଲୁଚି ଯାଉ ଯେବେ ମା ପଣତ କାନିରେଭାବି ସବୁ କଥା ପାଣି ଆଖିରେ ଭରେ । ଛୋଟ ଛୋଟ କଥା କହି ଦେଲେ ବାପା,ଦିନ ଯାକ ରହୁ ଦୁଃଖରେ,ଆଜି ତୁ କେମିତି ରହୁଛୁ ଏତେ କଥା ସହିଘର ଛାଡ଼ି…
ଲୀନା ନାଗ୍ ତା ଗାଉଁଲୀ ସହରରେନିଦାଘ ର କୃଷ୍ଣଚୂଡାଶୀତ ର କେତକୀପୁଣି ବର୍ଷାର କଦମ୍ବ ଭଳି ସଭିଙ୍କର ପ୍ରିୟଦେଖି ତା ଚିବୁକ ଆବର୍ତ୍ତକେତେ ଯେ ଉଦବାସ୍ତୁଘୂର୍ଣ୍ଣି ଖାଉଖାଉ ମନକୁ ମନ ହୋଇଗଲେ ପ୍ରତାରିତ ।ଲିନାନାଗ୍ କିନ୍ତୁ ଅହଂକାର ର ନାଗଫେଣୀ ଭିତରେଲୁଚାଇ ନିଜକୁଖୋଜୁଥିଲା ମନର ମଣିଷହେଲେ, ମୁଠାରୁ ଖସି ତା’ବୟସଏବେ ମାଖି ହୋଇଗଲାଣିଆଖିତଳେ ହୋଇ କଳାଦାଗ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ଲୀନାନାଗ୍ କିନ୍ତୁଆଜି ବି ବେଦାଗ।ଆଜିକାଲି ଫର୍ଚ୍ଚାରେ ନହେଲେ ମଧ୍ୟପାର୍କ ମର୍ଣିଂୱାକ୍ ରେ ତା’ଚର୍ଚ୍ଚାଲୀନା ନାଗ୍ କୁ ପ୍ରତାରଣା କଲାକିଏ…
ସେଠିକିଛି ରକ୍ତ, ମାଂସ ଏକାଠି ହୋଇଆଫ୍ରିକାର ନବାଗତ ଜିରାଫଟେ ପରିଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ରହିଥାନ୍ତିଖୁବ୍ ନିସ୍ତେଜରେ , ନୀରବରେଆଲୁଅଟେ ପାଇଁ , ଯାହାର ଖବରକିଛି କ୍ଷଣ ଆଗରୁ ଛିଡ଼ି ପଡିଥିବାଗୋଟେ କଙ୍କାଳକୁ ପଚାରକେମିତି ଗପ ଶୁଣୁଥାଏ ଯୁଗ ଯୁଗନିଜକୁ ଏକଲା କଏଦୀ କରିଅଜ୍ଞାତବାସରେଅବାଞ୍ଛିତ, ଅବହେଳିତ, ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରରେବସି ଦେଖୁଥାଏଚାରିପଟେ ଚାଲିଛି କେବଳ ଲୁଣ୍ଠନଆଉ ଅରାଜକତାର ଅନ୍ଧାର । ପକ୍ଷୀ ଏଯାଏଁ ଗାଇ ପାରିନି ଗୀତମାଟି ଏଯାଏଁ ହେଇ ପାରିନି ମିତଯୋଦ୍ଧା ଏଯାଏଁ ଆରମ୍ଭି ପାରିନି ଯୁଦ୍ଧକବି ଏଯାଏଁ…
ଆମ ହିନ୍ଦୁ ଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁଯାୟୀ ଜୀବନ ଜନ୍ମ ରୁ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାରୋଟି ଆଶ୍ରମ ଦେଇ ଯାତ୍ରା କରିଥାଏ। ଯଥା ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ, ଗୃହସ୍ଥ , ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଓ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ। ଏ ଚାରି ପ୍ରକାର ଜୀବନ ଯାତ୍ରା ମଧ୍ୟରୁ ଗୃହସ୍ଥ ଧର୍ମ ସବୁଠୁ କଷ୍ଟ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦାୟକ ହେଲେ ବି ତାହା ସବୁଠୁ ମହାନ ଓ ସର୍ବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧର୍ମ। ଆଶ୍ରମ ହେଉଛି ଜୀବନରେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ର ନିବାସ। ଗୃହସ୍ଥ ଆଶ୍ରମ ଏକ ପାରିବାରିକ ଆଶ୍ରମ।…
କଳା ଶ୍ରୀମୁଖ ମୋ କଳା ଶ୍ରୀମୁଖଦେଇଛୁ ଭରି ଜୀବନ କଳସ ।। ମାଗିନାହିଁ କେବେ ସୁଖ ଶିରୀ ତୋତେଯାଚି ଯା ଦେଇଛୁ ମୋ କାନି ପଣତେ।। ସରାଗରେ ତାକୁ ନେଇଛି ଆଦରିଆଖିର ଲୁହକୁ ଓଠେ ପିଇ କରି।। କରି ନାହିଁ କେବେ ଗୁହାରି ତୋ ଆଗେମାଗିନି ଷାଠିଏ ପଉଟିରୁ କେବେ।। କା ପାଶେ କହିନି ଦେଇ ନାହୁଁ ବୋଲିକଳଙ୍କ ତୋ ନାମେ ଲାଗିଯିବ ବୋଲି।। ମୁହଁ ଖୋଲି ତୋତେ କେବେ ମାଗିନାହିଁଦୁଃଖ ଭୁଲି ଯାଏ ତୋତେ ଦେଲେ…
एक अरसे के बाद किसीनेपुछा “कैसे हो तुम ?” हमने थोडा मुस्कुराया और कहा ” देखो मुस्कराकरकहेते है, कोई गम नहीं । “बात बात पर खिलखिलानाहमारे आदत मे सामील है,मन ही मन सोचा,अंदर जो सन्नाटा हैबस कभी किसीको जताते नहीं.।छोटी छोटी बातों पर रोनाछोड ही दिया हमनेकभी आँखें नम हैतो छिपाते नहींखुशी के आँशु हैं…
ଆହେ କଳା ଶ୍ରୀମୁଖନ ଶୁଣିଲେ ତୁମେ ଗରିବ ଗୁହାରି,କା ଆଗେ କହିବି ଦୁଃଖ। (ଘୋଷା) ଘୋରଜଳେ କରୀ ଡାକିଲା ଶ୍ରୀହରିନକ୍ର କବଳରେ ପଡ଼ି ଯାଉଛି ସରିରଖ ବାରେ ପଦ୍ମମୁଖଶୁଣିଲ ତା ଡାକ ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନରୁ ମୋ ବେଳକୁ କିମ୍ପା ହୁଅ ବିମୁଖ। ବ୍ୟାଧ କବଳରୁ ରଖିଲ ମୃଗୁଣୀପାଞ୍ଚାଳିକୁ ଦେଲ ବସ୍ତ୍ର ମନ ଜାଣିଦେଖି ବନ୍ଧୁଆ ର ଦୁଃଖସୁବର୍ଣ୍ଣ ଥାଳିରେ ଅନ୍ନ ଦେଇ ଗଲ , ମୋ ବେଳକୁ କାହିଁ ଶୁଖିଚି ମୁଖ। ସୁଦାମାକୁ ଦେଲ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଉଆସସବରୀକୁ…
ଅକ୍ଲିଆ ଗାଁର ଅକେଲ ପରାଥିଥିଲା ଗୁଟେ ମାଁ ବୁଢି,ଦୁଇ ପୁଓ ସାଙ୍ଗେ ଦୁଇ ଵହ ତା’ରଥିଲା ସେତ ଘର୍ କରି ।। ଫଠା କପାଲ୍ ନେଇ ଜନମି ଥିଲାବାଲୁତ ଥିଲା ସେ’ ରାଆଁଣୀ,ବଡ଼ା ଦୁଃଖେ ପାଲି ଥିଲା ଛୁଆ ସେତଫେର୍ ବାପର୍ ସୁଖ ବାଢ଼ି ।। ପନ୍’ତେ ପିନ୍ଧି ପନ୍’ତେ ସୁଖେ ଆହାଛୁଆ ଖୁଏ, ପେଟ୍ ମାରି,ମଜରି ବୁତା ସଙ୍ଗେ ବଢୁଁନ ଗଥାଧରି ଗଲେ ଆନେ ମାରି ।। ତାର ସସେଁ ସର୍’ଧା ସେବା ଜତନେକରି ନାଇଁ…
