ଅଜଣା ଅଚିହ୍ନା ଜୀବନ ର ରାସ୍ତା କୁଆଡେ ଯିବାକୁ ଅଛି ଜଣାନାହିଁ, ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନର ବ୍ୟସ୍ତତା ଭିତରେ ରହିଅଛି କିଛି ଗୋଟେ ରିକ୍ତତା, ବାଲି ଘର, ମାଟି ଘର, ମହଲ ଉପରେ ମହଲ ଗଢିଚାଲିଛୁ କେତେ ସମୟର ବାସ ଜଣାନାହିଁ,ଗ୍ରୀଷ୍ମ, ବର୍ଷା,ଶୀତ ଋତୁ ମଧ୍ୟରେ ଜୀବନଟା ବସନ୍ତ ରୂପେ ଚାହେଁ ମୁକ୍ତତା, ଅନେକ ସ୍ୱପ୍ନ ଆସେ ଆଖି ବୁଜି ଥିଲାବେଳେ ସତ ହେବ କି ନାଁ ଜଣାନାହିଁ,ଭଙ୍ଗା ଗଢ଼ା କିଛି, କିଛି ପୂର୍ଣ୍ଣ କିଛି ଅଧା ଜୀବନର…
କେଉଁ ମୁକ୍ତି ପଥ ବଖାଣିବା ଆମେସେ ପଥେ ଅଛି ସଙ୍କଟଅକରମେ ଚିତ୍ତ ନୁହଇ ସାଧିତକରମ ହେଉଛି ସତ। କରମ ରେ ନର ହୁଏ ଅଗ୍ରସରମୁକ୍ତି ଖୁଜେ ଥର ଥର।ଦୁଃଖ ଭୋଗି ଥାଇ ସେଇ ମୁକ୍ତି ପାଇଁଦୁଃଖ ହୁଏ ସୁଖ ତର। ଦୁଃଖ ଦୁଃଖ ବୋଲି କଷ୍ଟ ନ କରିଲେକାହୁ ମିଳିବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ।ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରତନ ସ୍ୱର୍ଗଠୁ ମହାନତା ବିନୁ ମୁକ୍ତି ଶ୍ରୀ ହିନ। ପ୍ରତି ଟି ପଥରେ ତନୁର ରଥରେଭ୍ରମଣ ନର ଯେ କରେ।କନ୍ଦର ଭିତରେ ଛନ୍ଦି ହୋନ୍ତି…
ଆଚ୍ଛାଦିତ କରି ତୁମ ପ୍ରତାରଣାକୁ ପୋଛିଛି ମୁଁ ମୋ ଲୁହେ ସବୁ କଳଙ୍କକୁ ଶୁଭ୍ର ଜୋଛନାକୁ ଦେଇ ତୁମ ନାମ ତାକୁ ଆଙ୍କିଛି ଏକ ସରଳ ରେଖାରେ ପ୍ରେମ କାହାଣୀକୁ ପଢ଼ି କି ପିରିବ ତୁମେ ଆଉ ମୋ ହୃଦୟକୁ ପୋଛି କି ପାରିବ ତୁମେ ଆଉ ସେ ସ୍ମୃତି ସବୁକୁ ଫେରାଇ ନିଅ ସେ ସମସ୍ତ ପଦ ଚିହ୍ନକୁ ଲମ୍ବିଥିଲା ଯାହା ତୁମ ହୃଦୟରୁ ମୋ ହୃଦୟକୁ ନା, ଆଉ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ଅମିମାଂସିତ…
ସେଇ ଶିରାଳ ହାତର ଛତ୍ରଛାୟା ତଳେ ଶ୍ରୀମନ୍ତର ବାଲ୍ୟ ଜୀବନ ନିରାପଦରେ ଅତିବାହିତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ସବୁବେଳେ ଅକ୍ଲାନ୍ତ ପରିଶ୍ରମ କଲେ ବି ସେ ହାତ ଦୁଇଟି କେବେ ଥକି ଯାଉ ନଥିଲା । କେବେ କେମିତି ସେ ବିଶ୍ରାମ ନେଉ ନଥିଲା ତା’ ନୁହେଁ, ତଥାପି ସେ କଙ୍କାଳସାର ମଣିଷଟିକୁ ଶୋଇବାର ମୁଁ କେବେ ଦେଖିନଥିଲି। ସକାଳୁ ମୁଁ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ସେ ତାର ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରି ପୂଜା ଘରେ ବସି ଆଖି…
ତୁମ ପାଇଁ ଏକ କବିତା ଲେଖନ୍ତି ବସିଲି କଲମ ଧରି, ହେଲେ ଲୁଚିଗଲେ ଶବଦ ଅନ୍ଧାରେ ମନକୁ ଅନାଥ କରି…..।।୦।। ଭଅଁର କହିଲା କାନେ ଗାଇଗାଇ କିପାଇଁ ବସିଛୁ ଏକା, ନିଛାଟିଆ ଏଇ ଫୁଲ ବଗିଚାରେ ମନେ ଭରି ଏତେ ଶଙ୍କା, ଭାବି ପ୍ରଜାପତି ହାତମାରି ଦେଲି କଳା ରଙ୍ଗ ଗଲା ଭରି…..।।୧।। ଗୋଲାପ କହିଲା ପ୍ରେମ କଲେ ଲେଖା କଣ୍ଟା ତ ଲାଗିବ ସତେ, ଆଖି ଲୁହ ସିନା ପୋଛି ଦେବ ମନ ରକତ ଲାଗିବ…
ପଢୁଛି ତୁମରି ହାତଲେଖା ଚିଠି ପ୍ରେମ ମହମହ ଭରା, ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଚା ସ୍ବାଦେ ଭରିଲା ଉଷୁମ ପ୍ରିତୀ ର ଧାରା…..।।୦।। ଚିଠି ଖଣ୍ଡେ ସିନା ଫଗୁଣ ପୁଲକ ଅକ୍ଷର ଧାଡିରେ ଗୁନ୍ଥା, ଶେଫାଳୀ ର ବାସ ମହକେ ପୁରିଲା ମନ ତଳ ସବୁ ବ୍ୟଥା, ଖୋଲା କଥା ତୁମ ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ପିରତି ଫଲଗୁ ଝରା…….।।୧।। କଅଁଳ ମନର କଅଁଳ ଭାଷାରେ ଭାବଭରା ଚଉତିଶା, ଜୀବନ ଯମୁନା ସୁଖ ଦୁଃଖ ଫେଣ୍ଟା ସକାଳ…
