दीवाना कहता जमाना मुझको। परवाना पागल माना मुझको।। कौन सा वक्त चुनु तुम तक आने को। पल पल बीता जाए तुम्हें मनाने को।। हृदय हृदय टटोल लिया। मिला ना तेरा रोशन दिया।। कौन दिखाएं तेरा मार्ग। रटी रटाई दोहराए तेरी राग।। जोर-जोर हिलाकर जगाना मुझको। परवाना पागल माना मुझको…. प्रेम भरी वाणी में कैसे गाऊं।…
ଶୁନ ଶୁନ ଗୁରୁଜନେ କହୁଛେଁ ବୁଝେଇ, କବି ମନର୍ କଥା ଜେତେ କବିତା ନେ କହି…..।। କବିତା ଯେ ବନ୍ଧୁ ସିନ୍ଧୁ କବି ସାଙ୍ଗ ର୍ ଜୁଲି, କାଗଜ୍ କଲମ୍ ଧରି କବି ମନେ ହେସନ୍ ଭାଲି….।। କହୁଛନ୍ ଗୋ କବି ସୁନ କବିତା ସୁନ୍ଦରୀ ବିହି ଦେଲା ଶରଗ୍ ସୁଖ ତୁମ୍ କେ ଦେଇ କରି….।। ପାଇଛେଁ ଗୋ ସରଗ୍ ତରା ମୋର୍ ସୁଖର୍ ପସରା ତୁମେ ପାସେ ଥିଲେ କାଏଁ ଛାଏଁ କାଏଁ ଖରା।…।। …
ଦିନଟିଏ ଗଡ଼ିଗଲେ ବଢ଼େ ସିନା ବୟସ ଦିନ ଯାଏ ଚିହ୍ନ ରହେ କମିଯାଏ ଆୟୁଷ ।। ଯଉବନ-ଇନ୍ଦ୍ରଜାଲେ ଥରେ ଯିଏ ପଡ଼ିଛି ହସ ଖୋଜି ବଜାରରୁ ଲୁହକୁ ସେ କିଣିଛି । ଶେଷ ପାହାଚରେ ବସି କଲେ ଯେତେ ହିସାବ ଶେଷ ହୀନ ଅବସୋସ ଅବଶେଷେ ରହିବ । ଭାବୁଭାବୁ ଗଡ଼ିଯିବ ଦିନ ମାସ ବରଷ.. ଦିନଟିଏ ଗଡ଼ିଗଲେ ବଢ଼େ ସିନା ବୟସ ।। ଅଭିନୟ ସରିଯିବ ଚିହ୍ନୁଚିହ୍ନୁ ଜୀବନ ଜୁଇର ପାଉଁଶେ ହେବ ପରିଚୟ ଲିଖନ…
ଦେଖୁନ୍ ଦେଖୁନ୍ ଉତ୍ ରି ଗଲାନ ଦେହେନୁ କୁଆଁରୀ ପାଏନ୍ ଯେଭୁଁ ସୁନାଗୁରି ହଲ୍ ଦୀ ମାଖିଛେ ମୁହୁଁଟା ଦିଶୁଛେ ଅଏନ୍ ଛାଡି ଗାଆଁ ମାଏଟ୍ ସାଗଂର୍ ଜୁଲି ମାଆଁ ବୁଆ ଭାଏ ବୁହେନ୍ କେଲ୍ ଥିଲା ସୁରୁ ନନୀ ବଲିଁଯିଏ ଆଏଜ୍ ସିଏ ଭୁଆସେନ୍ ଗୁତର୍ ବରଗ୍ ବଦ୍ ଲି ଏଥର ଠିକାନା ହେବା ତାର୍ ନୂଆଁ ଜୁନ୍ ହା ଟା ସବୁ ମୁନାଥିଁ ରହେବା ନୂଆଁ ପାଠର୍ ଖଡି ଛୁଆଁ ଶାଶ୍ କେ ଡାକ୍…
କେଉଁଠି ଖୋଜୁଛ ତୁମ ସ୍ବପ୍ନ କ’ଣ ଏମିତି ଏକା ନିଃଶ୍ୱାସରେ ସତ ହୁଏକି ? ସେମାନଙ୍କୁ ଆଖିରୁ ଓହ୍ଲାଇ ପାଦରେ ଚଲାଇବାକୁ ପଡେ ଖାଲ ଖମାରେ ପଡ଼ି ପୁଣି ଉଠିବାକୁ ପଡ଼େ ଘନ ଅନ୍ଧାର ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ହୃଦୟକୁ ତିଳ ତିଳ କରି ଜାଳିବା କୁ ପଡ଼େ ତଥାପି ଏକ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀର ପାଚେରୀ ଅପରପାର୍ଶ୍ବରେ ଅମିମାଂସିତ ଅଙ୍କର ଫଳାଫଳକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡ଼େ ସନ୍ଦିହାନ ଚକ୍ଷୁରେ ଏମିତି କାହିଁକି ଚାହିଛ ଏହାହି ବାସ୍ତବ ଓ ସତ୍ୟ…
ବସନ୍ତର ମୃଦୁ ମନ୍ଦ ମଳୟ ପରି ତୁମ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ନିଃଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସରେ ଆଶା ବିଶ୍ୱାସର ହସ ଆନନ୍ଦରେ ମିଳେକିଛି ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖର ଦୂରତ୍ୱ ଯାବତୀୟ ଅଭେଦ୍ୟତା ଭେଦକରି କୋକିଳର କୁହୁକୁହୁ ପଞ୍ଚମ ତାନରେ କମ୍ପିତ ଏହି ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନ ତୁମେ ଦେଖାଦିଅ ବାରମ୍ବାର ନିଜକୁ ନିଜଠୁ ଦୂରେଇ ଦେଇ ମୁଁ ସ୍ପର୍ଶ ପାଏ ତୁମ ଅନାବିଳ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଆତ୍ମୀୟତାର ନାହିଁ କିଛି ସ୍ଥିତି ନାହିଁଯେ ପ୍ରଗତି ଆଉ କିଛିନାହିଁ ସତ୍ତା ମୋର ତୁମେମୟ ମୋର ଏଇ…
କୁନୁଆଁ ହେଇ କାଏଁ ଯେ ଯିମି ତୁମ୍ ତାମ୍ ଖାଲି ବସିଥିମି, କୁଶଲ୍ ମଙ୍ଗଲ୍ ଭାବର୍ କଥା ହେବାର୍ ଲାଗି କାଏଁ ଜୁଗିଯିମି? ଘରର୍ ଲୋକ୍ ତ ଥିବେ ସଭେ ମୁବେଲ୍ ସାଙ୍ଗେ ହଜିଥିବେ ତଲ୍ ମୁହାଁ ମୁହୁ ଉପର୍ ହେଲେ ତ କାଏଁ କଥା ଗୁଟେ ହେବେ! ଆଗର ସମିଆ ନାଇନ ଆଉ, କୁନୁଆଁର୍ ଯେନ୍ତା ଥିଲା ଭାଉ, ସଉକି ଗହକି କେତନି କେତେ ଏବେ ସେ ବେଭାର୍ ପାଏବ କାହୁଁ; ପଡୁଥିଲା ସତେ କେତନି…
ତାଲ୍ ତାଲ୍ ତାଲ୍ ଅତାଲ୍ ତାଲ୍ ଯେନ୍ ତା ସମୁଦରର୍ ପାନି। ମନର୍ ଗହୀରା ତାର୍ ନୁଁ ଅଏତ୍ କା କାହିଁ ପାରବୁ ଜାନି? ଦୁଖେଁ ହଁସସି, ସୁଖେଁ ବି ହଁସସି ଥିସି ଏନତା ବତରେଁ ମନ୍ କେ ପଢି ପାରବୁ କାଏଁ କହ ପଡିଯିବୁ ଅର୍ କଲେଁ। ହୁତ୍ ହୁତ୍ ହେଇ ଜଲୁଥିଲେଁ ମନ୍ ଉପରେଁ ହେଉଥିସି ଗହଗହ। ଦୁଖର୍ ଦଲ୍ ଦଲିଥିଁ ସମୁଥିଲେଁ ବି ସବୁ ସହୁଥିସି ଦହଦହ। ମନ୍ କରସୀ ଧନି ଗରିବ୍…
